| Yardım | Üye Listesi | Ajanda | Arama | Bugünki Mesajlar | Forumları Okundu Kabul Et |
26.09.21
|
#1 |
|
Sunucu Sahibi
 
|
♥Bizimkisi Bir AŞK Hikayesi♥
Bir Beşiktaş destanı Beşiktaş... Tam 100 yıl önce temelleri atılmış, Türk Spor Tarihi’nin ulu bir çınarı... Bugünlerde şampiyonluğun coşkusu yaşanıyor Siyah-Beyazlılar’da... Şampiyonluk... Sadece müzeye katılan bir kupa daha... Beşiktaş’ın müzesinde o kupalardan düzinelerce var oysa. Bu öykü, “Ben Beşiktaşlıyım” diyen herkesin büyük bir keyifle, büyük bir gururla okuması gereken bir öykü... Bu öykü, Beşiktaş’ın sadece bir spor kulübü olmadığını, bir toplumun kâbustan uyanmasına önderlik eden isimlerin bugünlere bıraktığı bir miras olduğunu anlatıyor. Bu öyküyü kaleme alan Göksel Duyum’a her Beşiktaşlı’nın mutlaka teşekkür etmesi gerekiyor... Boğaz bir nehir gibi akıyordu Marmara’ya doğru... İstanbul’un üzerine çöken o kurşuni havayı, manevi ağırlığı kaldıracak bir evliya beklentisi vardı sokaklarda... Karayelden esen rüzgâr, yağmur getirecekti şehit mezarlarına... Bu dünya güzeli şehir, beş yüzyıl sonra, kansız savaşsız İngilizler’e teslim edilmişti bir mayıs sabahı... Dolmabahçe önünde son birlik de silahlarını teslim ediyordu. Yüzbaşı Şeref ve birliği, manga manga tüfeklerini, tabancalarını, hatta süngülerini İngiliz subaylarına makbuz karşılığında verdiler. Bu sıkıntılı işin sonu geldiğinde, İngiliz çavuş, Yüzbaşı Şeref’e seslendi: - Sör! Tabancanız... Şeref hiddetle döndü, elini kaldırdı, çavuşa vuracak oldu. İngiliz binbaşı araya girdi ve “Tabancanız kalsın, mermileri boşaltınız yüzbaşı” dedi. Şeref hiddetle tabancasını çekti, ateş edebileceğini düşünen İngiliz askerleri silahlarını ona doğrulttular. Şeref ‘altıpatlar’ını gökyüzüne çevirdi, tambur pimini çekti, pirinç kovanlı ve uçları çentikli altı mermi iki metre yükseklikten yere boşaldı. Sonra kabzası laz işi, baba yadigârı tabancasını kılıfına soktu, asker dönüşüyle birliğinin karşısına geçti. Hazırolda bekleyen 120 asker yumrukları sıkılı, dişleri kenetli, Galiçya’dan Hicaz’a, Trablusgarp’tan Fizan’a peşinden gittikleri bu mert adamın ağzının içine bakıyordu. Bir emir verse, evet, o bir emir verse bir avuç züppe İngiliz’i elleriyle boğabilirlerdi. - Şimdi dağılıyoruz arkadaşlar. Sizi on yıldır sabırla bekleyenlerin yanına gidin. Ama unutmayın, bu iş daha bitmedi, bu millet esaretini yenmek için sizin gibi yiğitlere ihtiyaç duyacaktır. Bana hakkınızı helâl eder misiniz? Bir an sessizlik oldu. Elleri cebinde ve avucunda yuvarlak ****l çerçeveli gözlüğü olduğu halde bekledi... Birliğin çavuşu bir adım öne çıktı: - Bizim helâlimiz seninle şehit düşmektir komutanım. Hiç istemediği halde Şeref’in gözlerinden iki damla yaş süzüldü, elinde tuttuğu gözlük tuzla buz olmuştu, avuç içi kanıyordu. Daha sert bir sesle bağırdı: - Hakkınız helâl midir bana? Yağmur başlamıştı. Gökyüzündeki martılar birkaç dakika önce yaşadıkları gökgürültüsünden beter bir “Helâl olsun!” sesiyle irkildiler, havalanıp kaçıştılar. Kan damlaları Dolmabahçe’den Beşiktaş’a doğru birer metrelik aralıklarla takip ediyordu Yüzbaşı Şeref’i... Neden sonra elinin kanadığını fark etti. Dolmabahçe Sarayı’nın duvarı dibinde durdu, omuzundaki apoletleri söküp eline sardı. Kanı emen apoletin ipek örtülü yıldızları kıpkırmızı oluverdi. Şeref birkaç dakika sonra Beşiktaş’a vardı. Balıkçı kahvesinde oturmak istedi ancak “Hırpani halim bir Türk subayına yakışmaz” diye düşünerek sahile indi. Çakılların üzerine oturup, teknesinin altını onaran bir balıkçıyı seyre daldı. Kan çanağına dönen gözlerini uzaklara dikmişti, bahar yağmurunun anlatılmaz hüznüne... İçinde fırtınalar kopuyordu. Sırtına dokunan bir elle irkildi. Kafasını kaldırdı. Biraz önce teknesini onarırken seyrettiği denizci bir şeyler söylüyordu. Ama Şeref duyamıyordu onu. Sararmış dişlerine bakarak denizcinin, anlamaya çalıştı söylediklerini. - Asker ağa, asker ağa... - Efendim. - Okuman, yazman var mıdır? - Evet. Hayrola? - Ağam be, teknenin adını yazsan olur mu? - Tamam. Nedir teknenin adı? - Kardelen - Yavuklunun adı mı? - Hee... Nerden bildin? Harp Okulu’nda aldığı ‘hat’ dersi ilk kez işine yarıyordu. Şeref, kardelen şekline benzer bir motifle yazdı tekneye denizcinin sevgilisinin adını... - Ya ağam, çok güzel oldu. Sana borçlandım şimdi ben. - Olsun, bir gün ödersin. Nerelisin sen? - İnebolulu’yum. İstanbul’daki Rum meyhanelerine tuza basılmış torik getiririz biz. Fener’i dönerken teknenin altını vurdum. Burada onarıyorum. Kısmetse öğlen namazı tekneyi indirip İnebolu’ya yelken basacağım. Yüzbaşı Şeref, Akaretler Yokuşu’nu tırmandı, Osmanoğlu Konağı’nın kapısını çaldı. - Hoşgelmişsin Şeref Beyim. Şeref, Beşiktaş Jimnastik Kulübü’nün Divan Kurulu üyesiydi. Eskrim takımında kılıç hocasıydı ve futbol takımında da kalecilik yapıyordu. Konağın ahşap merdivenlerini hışımla çıkıp, çatıdaki malzeme deposuna girdi. Tabancasını çıkardı. Cepkenindeki enfiye kutusunu eline aldı. Kutuyu kulağına götürüp iki salladı. Sedef kakmalı enfiye kutusu tıkırdamaya başladı. Kutuyu açtı, içinden pamuğa sarılmış gümüş bir kurşun çıktı. Kurşunu çizme derisine süre süre iyice parlattı. Kurşunu tabancasının tamburuna sürdü, tamburu hızla çevirip kapattı. Kırlaşmaya başlayan şakaklarına götürdü. “Affet” dedi. Tık! Boş... Tık! Boş... Tık! Yine boş... Tam o sırada kapı hiddetle açıldı. Ahmet Fetgeri içeri girip, 4. Kez tetiğe basmak üzere olan Şeref’in elindeki silahı kaptı. Şeref kendinden geçmiş, ağlamaya başlamıştı. - Ne yapıyorsun sen, delirdin mi? Cevap yerine tavanarasını dolduran hıçkırıklar vardı. Sarıldılar. Ahmet Fetgeri, Şeref’i ayağa kaldırdı, koluna girip aşağıya indirdi. Sade kahve ile birer sigara içtiler. “Her şey bitti” dedi Şeref. - Daha değil. Dün akşam Mustafa Kemal ve arkadaşları, Anadolu’da mücadeleyi başlatmak için gemiyle Samsun’a doğru yola çıktılar. Gözleri parladı Şeref’in. Birkaç dakika önce Azrail’le Rus ruleti oynayan o değildi sanki... Bir kuş olup o gemiye yetişmeyi geçirdi aklından... - Ben de gitmek istiyorum. - Çok zor. Salmazlar seni İstanbul’dan. Birden Kardelen geldi Şeref’in aklına. Kardelen vardı ya İnebolu’ya giden. “Neden olmasın?” diye söylendi. “Dur, celallenme hemen” diyen Fetgeri’ye Kardelen’i anlattı. Artık Şeref’i durdurmanın imkânı yoktu. Yukarı çıktı, üç beş parça eşyasını bez asker torbasına sıkıştırdı. İki dost sarıldılar. “Şu torbayı da al, lazım olur belki” dedi Fetgeri. “Nedir bu?” diye sordu Şeref. “Denize açılıncaya kadar sakın açma” cevabını aldı. Kardelen denize inmişti. Tam yelken açmaya hazırlanırken, bir sesle irkildi denizci: - Tayfa lazım mı? - Buyur ağam. Hayırdır, nereye? - Senin gittiğin yere. Hatırlarsan bana borcun vardı, ödeşmiş oluruz. Kardelen, Anadolu Feneri’ni geçip Karadeniz’e açılırken; Şeref, Boğaz’ın süsü erguvanlara son kez baktı. Bu güzelim renkleri İngilizler’e bırakıyordu. Yaralı elini Karadeniz’in az tuzlu sularında yıkadı. Temiz bir bez parçası aradı sarmak için... Fetgeri’nin verdiği çantanın düğümünü açtı. İçinde beyaz bir beze sarılı yuvarlak bir şey vardı. Açtı bezi ve o anda Kardelen’in içine bir futbol topu yuvarlandı. Gözlerine inanamadı. Bu top, mahalli ligde gol yemeden şampiyon oldukları ve hatıradır diyerek sakladıkları “Erthold” marka, içten lastikli pahalı futbol topuydu. “Ah be Fetgeri!” dedi içinden. Gülümsedi... Ara sıra esen sert rüzgâr ve serpiştiren yağmura rağmen Şile açıklarını neşeyle geçtiler, hava kararırken Ağva limanında demirlediler. Torik lakerdanın satılmamış kısmıyla, mısır ekmeği akşam yemekleriydi. Erik rakısı da çilingir sofrasını tamamladı. Şeref, gece denizci gence Beşiktaş’ı, can arkadaşı Ahmet Fetgeri’yi ve futbol topunun hikâyesini anlattı hiç susmadan... Sonra bir köşeye kıvrıldı. Sabah yüzüne doğan yakıcı güneşle uyandı. Kardelen, Pazarbaşı burnunu aşmış, yelkenlerini Karasu’ya doğru dolduruyordu. Teknenin genç reisi, Asiye türküsünü söylüyor, bir yandan da yanıbaşlarındaki yunuslara mısır ekmeği atıyordu. Arasıra da “Kardelenim... Sevdiğim...” gibi mırıldanmalarla yavuklusunu anıyordu. O gece Akçakoca, ertesi gece Amasra limanında yattılar. Amasra limanı çıkışı denizci gözlerini ufka dikerek “Hava patlayacak ağam” dedi. Şeref baktı, baktı... Keyifli ve güneşli bir 19 Mayıs sabahından başka bir şey göremiyordu. Önemsemedi. Öğlene doğru deniz kararmıştı. “Karadan neden bu kadar uzaklaştık?” diye sordu Şeref. - Ağam kaba dalga vuruyor, burnu çevirdim. Bir süre sonra öyle bir fırtına başladı ki, Şeref’in içi dışına çıktı. “Yelken ipinden uzak dur ağam, ayağına dolanmasın” dedi reis. Bir büyük dalga geçti üzerlerinden. Sonra bir daha... Dümen tutan avuçları ezilmişti denizcinin. Şeref yelken ipini tutmaya çalışsa da, direk kopup, denize düştü. Denizcinin çığlığı yağmura karıştı. - Ağam ipi sal! Şeref duyamadı, boyunun neredeyse beş katı bir dalga, sancak tarafından tekneyi alabora etti. Dalga çukurunun dibindeki tekne, denizin altında kaldı. Denizci büyük bir çeviklikle kendini yukarı itip sudan çıktı. Yüzbaşı Şeref su çekmiş asker üniformasının ağırlığı ve çizmesine dolanan yelken ipiyle, hızla dibe batıyordu. Yarım dakika kadar süren bu dalış, ayağından çözülen iple durdu. Artık teknenin ağırlığından kurtulmuştu ama üzerindeki büyük mavilikle boğuşacak gücü kalmamıştı. Bulanık denizin derinliklerinde gözleri açık çırpınıp dururken, yanından geçen beyaz bir şey gördü. Bu, yukarı doğru hızla çıkan Erthold marka futbol topuydu. Beşiktaş’ın gol yemez kalecisi Şeref topa doğru uzandı, uzandı... Kerempe Burnu’nda baygın yatan denizcinin genç bedeni, kumsalda dalgalarla birlikte salınıyordu. Hemen yanında bir futbol topu vardı. Genç denizci yüzünü paramparça eden kayalıkların üzerine çıkıp bağırdı: - Ağam! Ağam! Cevap gelmedi. Yüzbaşı Şeref, hayatının golünü Karadeniz’in soğuk sularında yemişti. Yanından geçip su yüzüne doğru yükselen topa yetişememiş ve karanlıklar birkaç saniye sonra onu dibe çekmişti. 1924 yılında bir gün, Fetgeri’nin Akaretler’deki konağına bir kadın geldi. Elinde bir torba vardı. Ahmet bey, bu beklenmedik misafirin getirdiği torbadan çıkan futbol topuna uzun uzun baktıktan sonra sordu: - Nedir bu bacım, nerden buldun bu topu? - İstiklal Savaşı’nda şehit düşen kocamın vasiyetiydi, ona bir şey olursa bu topu mutlaka size vermemi istemişti. - Senin adın ne bacım? - Kardelen...
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
 Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#2 |
|
Sunucu Sahibi
|
Bir klasik mehdi
Istanbul otogari viyaduklerin cevreledigi bir orumcek agidir. Aglarina yalniz bahtsizlar takilir. Parasi olmayanlarin kaderleri degismesede yerlerinin degistigi bir baslangic, yada sondur burasi. Hele oglen kalkan yada oglen ulasan otobuslerin yolcusuysaniz bu hayata sarilma direncinizin ilk test yeri yine bu otogardir. Oglen ezani okunuyordu.Nisandi ama hala kaskollara sarilmis insanlar,cigerlerinden cikan havayi kaskolun icine ufleyerek isinmaya calisiyorlardi. Artvin'e gidecek otobus yolculari sigaralarindan son bir firt cekip, otobusun basamaklarini cikiyorlardi. Muavin bagaj kapaklarini kapatti, peron gorevlisi icerideki yolculari sayip, kafasini arka kapidan uzatip bagirdi. -22 numara, 22 numara.... 22 numara yoktu. Tam o sirada bir ambulans yanasti yan perona. Ambulanstan gÖzaltina kadar sakalli bir adam indi.Muavine el kol yapip otobusu durdurdu.Muavin -Bagaj var mi ? Adam -Yok,ama cenazem var Dedi. Muavin yikildi. Cunku agzina kadar dolu bagaji indirip, tekrara yerlestirmek demekti bu. Peron zili çaldığı halde Artvin otobusu hala bagajlarini topluyordu. Tabut orta kisma suruldu, ambulans sessizce ayrildi yan perondan. Yolcular cama dayanmis, efkarli gozlerle izliyordu olan biteni. Terden pembelesmis yuzuyle muavin adami buyur etti iceri, otobus yola dustu. 22 numara yolcusunu merakla suzdu otobus. Musade isteyip yerine oturdu.Yanindaki yolcu merakini kustu hemen, -Allah rahmet eylesin, yakinin miydi ? Adam dusundu uzun uzun,"Mehdi" benim neyim oluyor diye. Icini cekip, -Kardesim di Dedi.Otobus kopru uzerinden geciyordu. Adam icinden," Mehdi, son kez hisset bogazi" diye gecirdi. Uzun yol basliyordu.Adam kitabini acip okumak istiyordu ama yanındaki yolcu kipir kipirdi.Surekli icleniyor, vah vah cekiyordu. -Kac yasindaydi Diye sordu yolcu. Adam, -Tam olarak bilmiyorum, ama ben yaslarindaydi -Yahu kardesim diyorsun yasini bilmiyorsun Diyerek hayret dolu cikisti yolcu. -Kardesim dediysem, oyle degil Diye cevap verdi adam. Ya nasil Dedi yolcu.Uzun bir sohbet basliyordu, Otobus Istanbul sinirlarindan cikarken. -Mehdi'yi ilk kez hapishanede gardiyanlarla dovusurken gordum. Alt koguslarda, 1980 fraksiyonunun koguslarinda kaliyordu. Orada kavaga cikinca bizim kogusa postaladilar. 1980 fraksiyonu ile bizim kogusun gorusleri ters oldugundan kimse yuzune bakmadi Mehdi'nin. En dipte benim ranzanin sag altina yatirdilar onu. Birkac ay kimseyle konusmadi. Yemek yapti, topladi,cay dagitti. Havalandirmada yalniz dolasirdi. Kogus egitimlerimize katilmazdi, annamam oyle seylerden der kenara cekiilirdi. Anladim ki fraksiyoncu filan degil. Bir harita metod defterine gazetelerden resimler kesip yapitirirdi geceleri. Her kogus baskininda Jandarma o defteri bulur yirtardi. Bizim zulayi bilmediginden her seferinde yeni defter bulur, bir dahaki baskina kadar calismasina devam ederdi. Bir sonraki baskin tiyosu geldiginde haline aciyip, defterini bizim zulaya attim. Jandarma dosek altini acip defteri bulamayinca Mehdi hayretler icinde kaldi. Ona aldigimi soylemedim, merak ediyordum cunku deftere neler yapistirdigini. Herhalde kari kiz resimleridir, hela icin malzeme yapiyorudur diye dusunuyordum. Oyle ya Jandarma bulur bulmaz paramparca ediyordu defteri. Isiklar sonunce zuladan cikardim defteri. Gozlerime inanamamistim. Kogusta kimsenin okumayip bir kenara attigi, ziyaretlerde don, sigara sarilip getirilen, iase sandiklarinin uzerinde gelen ne kadar spor sayfasi varsa ayiklanmis, iclerinden ne kadar Beşiktaş ile ilgili haber varsa kesilip bu deftere yapistirilmisti. Resimlerin kimilerinin uzerinde domates cekirdegi vardi, kimileri sonradan utu vurulup duzlestirimis burusukluktaydi. Ama herbirinin altinda tarihi dusulmus, onemli yerlerinin alti cizilmisti. Ilginc gelmisti bana Mehdi. Bir sabah yoklamasinda yaninda durdum. Pantolunuma soktugum defteri arkadan sikistirdim eline. Sasirdi. Cocuk gibi sevindi. Tesekkur etmek istedi, konusmadim onunla. Ajan damgasi yiyebilirdim kogusta. Havalandirmada yolumu kesti."Sagol" dedi. Sigara tuttum ona. Comeldik."Kimsin, necisin, neariyorsun siyasilerin mapushanesinde"dedim."Vallahi bende bilmiyorum, necioldugumu bende bilmiyorum" dedi Mehdi."Peki anlat o zaman" dedim.Kimseye demek yok ama, soz mu" dedi."Soz" dedim.Eylul 80 yiliydi.Malumstad bir tane. Ulke bir savas yasiyor ama bizimderdimiz kapaliyikaptirmama savasi. Aksamdan yigildik, sabahliyoruzkapalinin kapisinda.Kimimizin koynunda sarap, kiminde emanet, kimindeyarim somunekmek. Baskin yemeyelim diye ucer ucer erketeye cikiyoruz Mackatarafina, Dolambahceye, spor sergiye. Ben gece uc gibi Mackadayim.Motorcular geliyordu asagidan. Son seferinde karsidan grup indirmis,numayis yapacaklarmis dikkat et dediler. Bickin delikanliyiz ozamanlar,semtimizde numayise tahammulumuz yok elbet. Bir o sokagadaliyorum, bir busokaga derken bir baktim, o grup duvara tezahurat yaziyor. Allah dedim,cektim emaneti uzerlerine yurudum. On kisiydiler, dayak yerim ama hic olmazsa bir ikisini iyilestiririm dedim ama beni gorunce ocu gormus gibi kacamaya basladilar, bende arkalarindan. Meger benim hemen arkamda Polis varmis, ben onlari kovaliyorum, kosuyorum, polis hepimizin arkasindan kosuyor. Girdik bir cikmaz sokaga, cocuklar durdular, elleri havada, ben hala bana teslim oldular diye havalardayim, Polis arkadan isik tutunca uyandim, elimde emanet, kolum havada, megafondan "at elindeki silahi" diye bagiriyor, ben kala kaldim. Icimden sictik simdi dedim ama yirtariz. Cocuklar bilmem ne orgutunden, ben orada saf saf bir adam, polis minibusunde Gayrettepeye vardik. Nezarete oturduk, gecmis olsunlastik. Cocuklar duvara yazi yazacakalarmis meger, ben onlari ne zannettim, guldum kendi kendime, bir an once salsalarda maca yetissem diyorum hala. Nezarette cocuklardan ayrilip duvara yaslandim, sabah oluyordu, sigara tuttu arkamdan biri. Uzandim aldim, hirsizmis, basilmis evde salak. Durumu anlattim guldu bana. Rakip takimi tutuyormus, iyi beklememissin maci nasilsa koyacaz size dedi. Agirima gitti zirtapoz hirsizin lafi, koyum kafayi burnunun ustune, dagildi agzi burnu. Apar topar cikardilar disari. Tehditler savurdu bana. Hadi lan ikile, kodumun hirsizi dedim arkasindan. Sabah dokuz gibi sorguya aldilar teker, teker. Sira bana geldi. Klasik sorgu odasi iste. Icim rahat, ifadeyi verip gidecegim maca. Aaa, bir baktim bizim hirsizida aldilar odaya, oturdu karsimda. Burnu tamponlu, sargi icinde. Noldu lan yetmedi dedim. Koltugunun altindaki silahi gorunce yikildim. Sivilmis meger, nezaretten laf almaya karismis, nasil yedim bu numarayi diye kendi kendime kizdim. Diger cocuklari salmislar mahkemeye kadar, ama bizim kirik burun davasindan " memura karsi koyma ve darptan" kalakaldik. Mac gitti, ama asil giden benim hayatimdi. Asker ertesi gun darbe yapti. Memurun raporuna gore hala ben orgut uyesi zanlisiydim. Darbenin ilk gunlerinde kurulan mahkemelere cikartildim. Konusturmadilar bile. Sonrasi o kogus senin, bu kogus benim. Her kogus derdimi anlattikca bana ajan muamelesi yaptilar. Bende kimseyle konusmamaya basladim. Disarida hala bizim tribunden avukat cocuklar ugrasiyormis ama yakalandigim grup cok sivriymis, cok vukuati varmis, yirtamaz demisler. Bende bir umuttur bekliyorum iki yildir, ama su gardiyanlara gicik oluyorum, ne oldugumu bildiklerinden ne zaman mac kaybetse Beşiktaş abuk subuk hareket yapiyorlar, bende daliyorum, sonrasi jandarma dayagi, biktim, agzimda dis kalmadi.Otobus otobani bitirmis, yola doner donmez, mola vermisti. Yolcuya kalsa hikayenin devamini dinlemek icinaltina isemeye raziydi. Ikide bir vah, vah diyor, yorum yapmak istiyordu. Adam asagi indi, bir sigara yakti. Hava sogumaya baslamisti. Bagaj sicakmidir,diye dusundu. Oluler usumezdi oysa.Caylarla birlikte ust uste, hizli,hizli sigaralar icildi. Ananons yapildi,otobus mola yerinden ayrildi. Merakli kulaklar dikildi, VCD'de oynayan filmi kimse seyretmez olmustu. Adam devam etti. Mehdi'nin bir arkadasi olmustu artik. Ben. Okumamisti, ama hayat onu yetistirmisti. Bize katil dedim ona. Anlamam o islerden, sevmem o isleri dedi. Olsun vakit baska turlu gecmez, gel otur aksamlari sende tartis bizimle dedim. Kogus sorumlumuza durumu anlattim. Ajan olabilir dedi. Ben kefil oldum Mehdi'ye. Oturdu o aksam bizimle. Kismetsiz Mehdi'nin ilk geceside sanssiz baslamisti aramizda. Okuma yapilacakti. Zuladan kitaplar cikti. Herkes haril haril okumaya basladi. Yan gozle Mehdi'yi seyrediyordum, okumak ne kelime, kitaba bakmiyordu bile, sonra harita metodunu soktu kitabinin arasina, yine kendi dunyasina daldi. Ama onu bekleyen bir supriz vardi ki, okunan kitabin bolumu hakkinda tartisma yapilacakti geceyarisi. Okuma bitti. Bolum bolum herkes kogus sorumlusunun sorudugu sorulara yanit veriyordu. Sira Mehdi'ye geldi. Ben gozlerimi kapadim, cikacak cumbusu ve Mehdi'nin sorumlulugunun bende oldugunu dusunerek basima gelecekleri dusunuyordum. Kogus sorumlusu sordu " Mehdi,teoride yenilmek kisi benliginde ideolojiyi zedelermi?" Ben yer yarilsada icine girsem diye dusunurken Mehdi girtlagini temizledi, konusmaya basladi, kulaklarimi tikadim." Bir harekete taraf olmak, eger ona aşk ile baglanmamissan sana kaçacak çok firsat birakir. Insanin kendi dunyasi bencillik uzerine kuruludur.Benlik, bencillikten turemistir. Teori diye tanimlanan hareket, insanin bencilligini beslemezse kaybolur gider. Iste insanoglu harekete saygini yitirmemek icin aski dogurmustur, beyninde ask olmazsa benlik yada bencillik, teoriyi zorunluluk haline getirir. Teoride yenik dusmek, eger teorinin insana salgiladigi ask yoksa yenilmektir. Ben sevdalarima hic yenilmedim" Sessizlik oldu. Kulaklarimi diktim sessizlige. Felsefenin temel ilkeleri,bir adamin sozleri karsisinda yenik dusmustu. Isiklar sondu, herkes o gece ogretilen teoriyle askini koydu teraziye. Birkac gece gecti. Kogus sorumlusu Mehdi'yi istedi yanina. Ajan olup olmadigini disaridan sorgulamisti. Hicbir kayit yoktu.Direk sorgu yapacakti. Havalandirma sirasinda ben, Mehdi'yi karsisina oturttu, hikayesini onada anlatti Mehdi."Peki, sen bunca felsefe kitabiyla bogusup vardigimiz yargilari, bir aska baglayip nasil sonladin Mehdi " dedi kogus sorumlusu. "Siz hic Beşiktaşlı oldunuz mu?" diye cevap verdi Mehdi ve devam etti. " Yasadigimiz bu hayati nasil yasayacagimizi biz kitaplardan ogrenmedik veya su dogrudur diye kimse bize destur vermedi. Hayati egrisiyle dogrusuyla yasadik dibine kadar. Ve bizim yasayislarimizin bize gosterdigi dogrular oldu, yeri geldi bizim yanlislarimizi dogru uygulamasi icin abi olduk. Bir felsefemiz oldu yalniz yasanmisliklardan. Simdi siz baskalarinin hayat deneyimlerinden turettigi felsefe ile degil kendinizinkini , bir ulkenin kaderini cizme yarisina giriyorsunuz. Peki kendinizi, yeteneklerinizi ve harekete olan askinizi ne kadar biliyorsunuz. Veya bu cografyada yasiyanlar sizin icin ne ifade ediyor" diye konustu Mehdi. Ben yanilmistim. Universiteler okumustum, kitaplar yutmustum, makalelerim cikmisti dergilerde ama Mehdi'nin Besiktaslilik uzerine yaptigi kucuk bir yorum bile felsefemizin ne kadar kitaba ve teoriye bagli oldugunu bana gostermisti. Ileriki gunlerde Mehdi o bize biraz sig ve argo jargonu ile Besiktasliligi anlatti. O zamana kadar sporu, hele hele futbolu kucuk burjuva eglencesi olarak, toplumun afyonu sayan bizler, Besiktaslilik cfelsefesi icinde fanatik bir taraftar olup cikmistik. Simdi anlayabiliyorduk Mehdi'yi, bu kadar bir futbol takimini sevip, maclardan, seyirden, gazetelerden, radyodan bu kadar uzak kaldigi halde Beşiktaş bu kadar sevebilmesini. Cunku sahada oynanan oyun degil, taraf olmanin hazzi yakiyordu ve bagliyordu beynini. 82 yilinda durusmalarimiz hizlanmisti. Karari cikan kendi memleketine yakin cezaevine naklini istiyor, orada daha rahat edecegini dusunuyordu. Mehdi'ye yapisan orgut davasi cok dallanmis, hakkinda agir kararlar cikar hale gelmisti. Cok idam vardi ve Mehdi hala sucsuzlugunu kanitlayamiyordu. Bu arada cok uzun yillardir sampiyon olamayan Beşiktaş sampiyonluga kosuyordu. Aksam saat yedide herkes haberlere kulak kesmisken Mehdi bir an once spor haberlerinin gelmesini bekliyordu. Yaza dogru karar cikti, devlet duzenini degistirmek amacli suc orgutune uye olmaktan idami istenmisti Mehdi'nin. Hakim daha once islenmis sucu olmadigindan hafifletici sebeblerle cezasini muebbete cevirmisti. Bu tam bir yikimdi. Mehdi'yi sakinlestirmek icin yanina gittim. Zaten sakindi ama huzunluydu. "Simdi olacak sey mi bu muebbet. Yani ben bir daha hic Beşiktaş maci seyredemeyecekmiyim simdi?" dedi Mehdi ve devam etti. "Birde benim sevdigim vardi biliyormusun. O benim sevdigimin farkimda bile degildi ama ben onu cok severdim, bir veda bile edemedim." Mehdi sevdigi kizi uzun uzun anlatti bana. Yuzunu anlatti, ellerini anlatti, gulusunu anlatti, evinin yonunu anlatti, bakislarini anlatti. Beynimde zehirli bir dusunce, o anlatirken, kizin resmini cizmisti gozumun onune. Soyleyemedim ama bende asik olmustum o kiza, Mehdi'nin kizina. Karara ciktiktan sonra temyiz istedi ama nafile. Artik buralarda kalmasinin anlami yoktu. Nakil istedi. Hemde kimselerin tahmin edemedigi bir yere, Eskisehir'e. Ki en kotu sartlardaki cezaeviydi o donemin. Ama Beşiktaş orada oynayacakti, sampiyon olacagi maci. Idare seve seve kabul etti, bir ilk yaz gunu elinde bavul, ardinda bizleri birakip cekip gitti. Giderken sanki mahpusluga degil, Istanbuldan Es-es deplasmanina giden cocuklar gibi bir tebessum vardi yuzunde. Otobus geceyarisi Samsun otogarina girdi. Uykudan agirlasmis gozlerde bir huzun vardi. Butun otobus bu hikayeyi dinler olmustu artik. Yemekler yenildi otogarin lokantasinda, adam hurmet goruyordu ve soforlerin masasindaydi artik. Biran once otobuse donup Mehdi'yi dinlemek istiyorlardi.Oysa Mehdi bagajda kendi hikayesinden habersiz, oylesine cansiz topraga dogru seyrine devam ediyordu. "Sonra ne oldu, gorusebildiniz mi?"diye sordu sofor.Adam kaldigi yerden devam etti. Bizim kogus az bir ceza ile yirtti bu isten. Ucer beser yil yatip cikacaktik. Bu sevince birde Beşiktaş'in Eskisehiri 3-0 hukmen yenip sampiyon olusuda eklenince, o gece hem Mehdi'yi anmak, hemde sampiyonlugu kutlamak icin eglence tertip ettik. Bir hafta sonra bende ayrildim oradan.Bursa hapisanesinde sevk oldum, iyi bir yerdi. Ama Eskisehir' den inanilmaz haberler geliyordu. Kiyim vardi, cok zor haber alabiliyorduk. Mehdi gelen sevklerle iyi haberlerini gonderiyordu, birde boncukculuga merak sarmis, cakmak kilifiydi, anahtarlikti, siyah beyaz hediyeler gonderiyordu bana. Ara sira mektupta yaziyordu, ama yarisi yirtik, karalanmis ve silinmis sekilde. Silinmeyen yerlerinde o kizdan bahsediyordu yine.Kucuk bir isyan var diye duyduk Eskisehir'de. Icim icimden gitti Mehdi dedim. Birsey olmamis ama surmusler doguda bir yere, heber gelmedi sonralari. Ben tahliye oldum. Mehdi'yi aramaya koyuldum ama nafile. Eskisehirdeki isyani o baslatmis. O yuzden gittigi yeri soylemiyorlardi. Avukatlar tuttum, isi kovaladim ama devir bizim devrimiz degildi. Caresiz Istanbul'a dondum. Icim icimi yiyordu. Mehdi'yi bulamiyordum. Arkadaslarini buldum, Beşiktaş'ta. Onlarda kovaliyorlardi isi ama nafile. Birden karsima o cikti. O kiz. Mehdi'nin sevdigi kiz, Mehdi'yi sordu. Buyulenmistim. Konusamadim bir sure. Bir muhallebicide oturduk, uzun uzun anlattim ona olup bitenleri. Ama icimin yaglari eriyordu ona baktikca. Sik gorusmeye basladik, bir sure sonra Mehdi'den cok birbirimiz hakkinda konusmaya baslamistik. Adam bunlari anlatirken bir homurtu oldu otobuste, yapilir mi bu diyordu bir kismi, diger yandan niye olmasin diyordu arka taraftakiler. Otobus Karadenize paralel virajlari ala ala, saatler sabaha karsi Vakfikebire ulasmislardi.Adam devam etti, Onunla evlendim. Beşiktaş'ta ev tuttuk. Mehdi'den haber yoktu. Issizdim. Zor geciniyorduk. Ozal zamanina cabuk uymustu kogus arkadaslarim. Reklamci oldular, gazetelerde yazar oldular, hepsi yolunu buldu. Mehdi geliyordu aklima ve soyledikleri. Hani o benlik bencillige donmesi, aski,sevdasi. Nerede kalmisti o yuce teoriler. Hepsini bir cirpida silmisti mahpus dostlarim. Cocuguz da oldu bu sikisiklikta, adini koymakta tereddut etmedik. " Mehdi" Onun aliskanliklari bana gecmisti sanki. Tribun tayfasi olmustum, bir is buldum sonralari.Kalem katipligi gibi birsey belediyede. Yillar gecti, Mehdi'den haber yoktu. Kimileri gordugune yemin ediyordu, yeni acikta. Ama ben gormedim. Izini surmeyi biraktim.Yillar gecti aradan. Bu sene bir macta yeni acikta bayragini siyahbeyaza ceviren partililerin arasinda gorur gibi oldum sanki . Saclari beyazlamis bir adam pesinden kostum, yetisemedim.O muydu, degilmiydi, cok kuskulandim. Tekrar klima dustu Mehdi. Arastirmaya koyuldum ve buldum onu. Dosyasini cabuk cabuk okudum. Mardinde, Antepte, Bingolde yatmis. Hastalanmis. Yaralanmis. Onceden suc isledigi maddeler Avrupa Birligi uyum yasalariyla ortadan kalkmasiyla suclarida ortadan kalkmis, sonrada Rahsan Hanim affindan saliverilmis. Demek dogruymus, oymus. Sonra muhtarliklari dolasip kaydini aradim. Bulamadim. Ta ki gecen haftaya kadar. Uyku cokmustu otobuse. Artvin gozukuyordu ama viraj, viraj, viraj. Ulasilamayan bir kartal yuvasini andiriyordu Artvin. Adam yorgunluktan kisilan sesi ile bitiriyordu hikayesini. Gecen hafta iki polis geldi evime. Polis gelince bir korku aldi beni, mahpusluktan kalma aliskanlikla. Bir kagit tutusturdular elime. Istinye Devlet hastanesinden cagiriyorlardi beni. Ne icin diye sordum, tesbit dediler. Ceketimi aldim ciktik. Hastanenin bodrum katina indirdiler beni. Morg odasina bir surgu acilmis, beyaz bir carsafin basinda bekliyordu morg bekcisi beni. Carsafi kaldirdi, yatan Mehdi'ydi. Oylesine yaslanmis, saclari beyaz, mutlu ve ihtiyar ceset yatiyordu sedyede. "Basiniz sagolsun, giris kaydina sizin isminizi yazmis yakini olarak, kardesinizmis, Allah sabirlar versin" Morg kadar sogumustu damarlarimdaki kan. Yillardir aradigim adam karsimdaydi, sarildim ona caresiz . Evraklari hazirladilar, islemleri yaptirdim. Ben ve bir tabut gecenin yarisi basbasa kalmistik. Dogum yeri gozume carpti Mehdi'nin. Artvin. Ertesi gun onu Artvin'e goturup gommeye karar verdim. "Peki kimi kimsesi kalmamis mi garibin Istanbul'da"dedi muavin. "Yok, olmus hepsi, enistesi de devlet memuru oldugundan basim belaya girmesin diye bulasmadi cenazeye" diye cevap verdi adam. Artvin otogarina girdi otobus. Omuzlar uzerine alindi Mehdi. Yukari mahallede bir camiye goturduler. Otobus yolculari cemaat olmustu. Imam sordu, "Nasil bilirdiniz?" Hepbir agizdan "iyi bilirdik" sesi yankilandi. Yalcin bir kayalik gibi mezarlikta, kartal yuvasinda bulustu toprakla Mehdi. Ama aşki hic olmedi.
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
Konu AnKaRaLiM tarafından (26.09.21 Saat 15:11 ) değiştirilmiştir. |
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#3 |
|
Sunucu Sahibi
|
BİR EFSANE TARAFTAR “AYI HALUK!”
Futbol... Belki de Türkiye’de yaşayan milyonlarca insanın “Spor” denilince aklına gelen ilk şey. Sımsıcak bir tutku, amansız bir çoşku, bazen şiddet bazen de hüzün... Futbol tüm dünyayı esareti altına almış bir realite ama sanki Türk insanının duygularına biraz daha fazla hükmediyor gibi. Son günlerde Türk futboluna dair olumlu gelişmeler yaşanmasa da, her hafta tribünlerde tatsız olaylar cereyan etse de bu spor hepimizin vazgeçilmezi. Peki neler oluyor futbol dünyasında? Bir bakıyoruz Türkiye’nin dev kulüplerinin başkanları kendi aralarında münakaşa ediyor, bir bakıyoruz Türkiye Futbol Federasyonu eleştiriliyor. Şike, teşvik iddiaları havada uçuşuyor, sürekli birileri “başarı engellemekle”, “düşmanlıkla” itham ediliyor. Tüm bunların neticesinde bir sürü tatsız olay vuku buluyor, gün geliyor statlarda kan dökülüyor. Elbette tüm bu yaşananlardan en çok takımlarını desteklemek için sabahın erken saatlerinde tribün önlerinde toplanan, kar-kış yağmur demeden statları dolduran futbol sevdalıları, sporun ruhuyla çelişen görüntülere malzeme oluyor. Taşlanan otobüsler, savaşa gider gibi deplasmana gidenler, rakip takımın taraftarına ağza alınmayacak küfürler edenler ne yazık ki günden güne çoğalıyor. Bu artışın bizi fazlasıyla kaygılandırdığı günümüzde sizlerle hüzün dolu bir taraftar hikayesi paylaşmak istiyorum. Belki bu hikaye takım tutmanın inceliğini, yitip giden değerlerimizi, gerçek bir spor seyircisi olmanın güzelliğini hatırlatacaktır. Bildiğiniz gibi Beşiktaş tribünleri her zaman rakiplerinden farklı olmuştur. Sanki başka bir bağlılık başka bir aşk vardır Kara Kartal ile seyircisi arasında. En güzel sloganlar, futbolcuları kendinden geçiren çoşkulu tezahüratlar, en duygulu marşlar, şaşkınlık yaratan vefa duygusu her zaman İnönü Stadı’nda ayyuka çıkmıştır. Hele hele maçı İnönü’de seyretmek bambaşka bir zevktir. Hayattaki en büyük keyfi ve tutkusu Beşiktaş’ı sevmek olan taraftar Haluk da 1980’li yıllarda Beşiktaş’ın her maçını statta izleyen taraftar kitlesinden sadece biridir. Öyle ki Haluk, kâh parasız olduğu için kilometrelerce yürüyerek Beşiktaş’a gelir, zorlukla biriktirdiği biriktirdiği ya da borç aldığı parasıyla bilet alarak maça girer, kâh cebindeki tüm parasını kendisi gibi koyu birer Beşiktaş’lı olan dostlarına bilet alarak harcar. Koca gövdesiyle heybetlidir Haluk. Hayli de yakışıklı. Düzenli, olarak tirübüne girer, sessizce oturur ve inanılmaz bir konsantrasyon ile maçı izler. Bu değişmez bir tribün sahnesidir artık İnönü’de. Gol olunca yerinden kalkar, gür sesiyle “Gooollll... Yürüyün be Kartallarım.” diye coşkuyla bağırır ve yerine usulca oturup maçı izlemeye devam eder. Mutluluğunu yaşarken hep dozunu ayarlar. Sevinci gözlerinde pırıltıya dönüşür. Ama asla taşkınlığa değil. Zamanla neredeyse tüm tirübün onu tanır, sessiz ama derin coşkusuna, tarifsiz Beşiktaş sevdasına büyük saygı duyar. Haluk artık tirübünlerin vazgeçilmez bir portresidir. Onsuz bir iç saha maçı düşünülemez. Koskoca gövdeli Haluk’a, lakap bulmakta rakipsiz olan Beşiktaş taraftarı hemen “Ayı Haluk” lakabı takmıştır bile. Her maçta yerini alır ve sahadaki Kartallarını ruhuyla sessizce destekler. Maç kazanılmışsa sevincini yine kendisi gibi sıkı Beşiktaşlılar’la futbol kritiği yaparak kutlar, gür kahkahalar atar ve evinin yolunu tutar. Herkes onu sevmiştir ama o, en çok Beşiktaş’ı... Bir hafta sonu Beşiktaş yine kendi evinde rakibini ağırlamaktadır. Herkes statta yerini almıştır. Lakin Ayı Haluk’un yokluğu hemen farkedilir. Gözler uzun müddet sağı solu tarar. Bir tuhaflık vardır. Zira Haluk hep aynı yerde oturur. Başka bir yerde oturması imkan dahilinde değildir. Bir hafta geçer. Bir hafta daha... Yoktur Haluk. Tribün sanki öksüz kalmıştır. Herkes onun nerede olduğunu tarifsiz şekilde merak eder. Ancak o bir türlü ortaya çıkmaz. Hasta olduğu günlerde bile Beşiktaş’ını yalnız bırakmayan ve yaşadığı acıları gizleyen Ayı Haluk, ansızın hakkın rahmetine kavuşmuştur. Ölesiye sevdiği evlatlarını ve şanlı Beşiktaş’ını geride bırakıp ebediyete intikal etmiştir. Ailesi ve dostları kahrolmuştur. Koca gövdeli, koca yürekli, iyi kalpli Haluk, artık yoktur. Geriye kalan tek şey onun efsaneleşmiş Beşiktaş aşkıdır. Sedvdikleri, yitip giden Haluk’a ahiret durağında bir jest yapmak ister. Zira büyük sevdası, annesi başta olmak üzere tüm yakınları tarafından bilinmektedir. Karar verilir. Mezar taşı siyah-beyaz olacaktır. Hemen sipariş verilmek üzere bir taş ustasına gidilir. Cevap ne yazık ki olumsuzdur. Taş ustası yapamayacağını söyler. Soluğu hemen bir başkasında alırlar. O da aileyi istemeyerek de olsa üzer. En sonunda bir mermer ustası Ayı Haluk’a siyah-beyaz ve üzerinde Beşiktaş amblemi olan bir taş yapabileceğini söyler. Hemen fiyatta anlaşılır. Usta iki hafta sonraya söz verir. Zaman su gibi akar ve mevtanın yattığı yere taşı yerleştirme vakti gelir çatar. Anne, oğluna yapacağı belki son iyiliği gerçekleştirme arzusuyla taş ustasının yolunu tutar. Atölyeden içeri girer ve ustayla selamlaşır. Hemen taşı görmek ister ama aldığı yanıt canını çok sıkar. Taş yapılmamıştır. Lakin bir nedeni vardır. Taş ustasının içine bir kurt düşmüştür. Çünkü acılı anne merhumun adının Haluk olduğunu söylemiştir. Taş ustası, siparişi aldıktan birkaç gün sonra vefat edenin tirübünlerin vazgeçilmez ismi “Ayı Haluk” olduğunu hisseder. Fakat emin olabilmek için merhumun annesini bekler. Acılı anne evladının mezar taşını almak için geldiğinde de bunu hemen sorar. Aldığı yanıt hislerinin doğru olduğunu gösterir. Evet vefat eden kişi tüm Beşiktaşlılar’ın ağabeyi, sakin, duygulu, vefakâr ağabeyi “Ayı Haluk”tur. Taş ustasının yüreği sızlar ve ağzından şu sözler dökülür: “Teyzeciğim! Her maçta gözlerimi onu arıyor. Herkes yerine oturup sakin ama içinde heyecan fırtınaları koparcasına maçı izleyen Haluk ağabeyi soruyor. O hepimize örnekti. Herkesi severdi. Bilirdik ki cebinde parası olmasa bile sadece bilet parasını tedarik eder yürüyerek de olsa maça gelirdi. Onun Beşiktaş sevdası hepimize örnek oldu”.... Karşılıklı olarak hem Haluk’un annesi hem de taş ustasının gözlerinden birkaç damla yaş süzülür. Ve tıpkı Haluk gibi bir Beşiktaş aşığı olan taş ustası, tribünlerin sessiz kralına itinayla siyah-beyaz renklerden oluşan bir mezar taşı hazırlar. Beşiktaş aşkını taşlara işleyerek ve bu büyük taraftara saygıyla.... Mustafa BÜYÜKSİPAHİ
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#4 |
|
Sunucu Sahibi
|
Che ya da Feyyaz
Yıllar önceydi. Bir akş** uzun zamandır görmediğim annemleri ziyarete gittim. Gece, o zamanlar 12 yaşlarında filan olan kardeşimin odasını paylaştık. Yerimi yadırgadığım için sabah ezanında uyanmışım. Evdekileri uyandırmamak için kalkamadım tabii ve yatağımda, sessizlik içinde beklemeye başladım... Sıkıntıdan yıllar önce benim, artık kardeşimin olan odamızı incelemeye, burada geçmiş yıllarımı, gençliğimi, anılarımı düşünmeye başladım. Benden sonra pek bir şey değişmemişti. Köşede eski bir büfe, üstünde yattığımız karşılıklı iki çekyat, yerde çocukluğumdan beri kullandığımız Isparta halısı ve boyaları dökülmüş duvarda bir benim, bir de Che'nin gençlik fotoğrafları... Tek değişiklik ikisinin ortasına özenle asılmış büyükçe bir posterden yarısı ayakta, yarısı oturarak bana bakan, üstlerinde siyah beyaz çubuklu formalarıyla Beşiktaşlı futbolculardı... Ben de Beşiktaşlı sayılırdım ama o zamanlar futbolla da, futbolcularla da pek aram yoktu. İçlerinden bir tek arada bir üniversitede gördüğüm Metin Tekin''i tanıdım. Tam posteri incelemeye başlamış, futbolculara, formalarına filan dalmıştım ki, bir anda içim ürpererek tam karşımda yatan kardeşimi fark ettim. Bana doğru yan yatmış ve gözleri açıktı. Ne bir kıpırtı, ne de bir hayat belirtisi olmadan öylece bana, aslında beni de aşıp ötelere bakıyordu. Nasıl korktuğumu anlatamam... Uzun süre hareket edemeden, bir tek kelime söyleyemeden, aklıma gelen bin bir kötü düşünceyle bekledim. Ve sonunda kendimi toparlayıp usulca "Cemil" diyebildim. Cemil bir ölünün canlanışı gibi yavaşça kıpırdadı ve daldığı yerden sıyrılıp sessizlikte fısıldadı. "Efendim abi " Rahatladım. "Napıyorsun sen, uyumuyor musun?" "Yok abi..." "Oğlum n''oldu, korkutma beni, sabahın bu vaktinde ne düşünüyorsun?" Cemil biraz bekledi ve seslendi "abi, Feyyaz na'pıyordur şimdi?" Che kıskanırdı. Cemil''in ne kadar kendine dönük, ne kadar saf bir çocuk olduğunu biliyordum, ama duyduğuma yine de inanamadım uzun süre cevap veremeden öylece yüzüne baktım sonra başımı kaldırıp duvardaki postere... Önce bu Feyyaz'ın, bu siyah beyaz çubuklu formalının içlerinde hangisi olduğunu bulmaya, sonra da bir futbolcu parçasının beni, belki Che'yi bile kıskandıracak bir biçimde bir çocuğun kalbine, düşlerine, hayallerine böylesine nasıl girebildiğini anlamaya çalıştım... Ama bunu anlamak zordu. Hele benim gibi kendini beğenmiş bir solcunun anlaması daha da zordu. Çünkü bunu anlamak için maç sabahları erkenden ve kalbin ağrıyaark uyanmak gerekiyordu. Sıkıntı içinde, sinirle maç saatini beklemek, çubuklu olmasa bile siyah ya da beyaz bir forma giyip kar demeden, çamur demeden yollara düşmek gerekiyordu. Bunu anlamak için Dolmabahçe'ye yakınlaşıp tezahüratları duyduğunda panik olmak, geç kaldım endişesi ile adımları sıklaştırmak gerekiyordu. Bunu anlamak için yağmurda bilet kuyruğu beklemek, en acısı yemeden içmeden bütün hafta biriktirdiğin harçlıklarınla açlıktan da olsa bir bilet alıp İnönü'de mümkünse Kadıköy''de ya da başka bir yer, mesela İzmir'de, bir FB maçında Beşiktaş'lı bir taraftar olmak gerekiyordu... Neyse Cemil şimdi 30'un üstünde. İşsiz. Onun bu Feyyaz sevgisi yetmezmiş gibi üstüne bir de Sergen Yalçın, ''O'' Metin, İlhan Mansız ve Pascal Nouma sevgisi de eklenince kaldıramadı çocuk kendisi de çok çekti, bize de çok çektirdi. Beşiktaş'ta oynayabilmek için çok ter döktü, çok çalıştı, stad kapılarında ömrünü yedi. Ama bu a...na koyduğumun hayatı fenere''e bir gol atma fırsatı vermedi çocuğa. Olsun hiç önemli değil. İyi, dürüst ve namuslu bir adam oldu cemil. Hiç yoldan çıkmadı. Bendeniz abisi, arkadaşları ve ailesi onu seviyor. Ama bu aralar sabahları pek erken kalkmıyormuş. Duyduğuma göre 4 Mayıs sabahını bekliyormuş... Madem bu hikâyeyi anlattım şunu da eklemeden geçemeyeceğim. Biz, Cemil büyüdükten sonra birbirimize ilk kez İnönü'de, kapalıda, bir FB maçında Carew gol attığında uzun uzun sarıldık ve ikimizde neredeyse ağlayacaktık. Büyük Beşiktaş’ımızın sevgili futbolcularına... (zeki demirkubuz)
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#5 |
|
Sunucu Sahibi
|
Büyük Beşiktaşlı Babama Mektup
O güzelim, o unutulmaz büyük yeşil plastik topumla sen öğrettin bana topa vurmayı, şut atmayı, şut kurtarmayı, top “istop” etmeyi, “göğüs istopu”nu, iç vurmayı, dış vurmayı, kafa topuna çıkmayı. Velhasıl, “top” oyunu ilgili herşeyi. Futbolcu değildin..Biliyordum, çocukluğunda, delikanlılığında da çalışmaktan, çalışmaktan ve çalışmaktan başka hiçbir işe vakit bulamadığın için ağız tadı ile top oynayamamıştın. Zaten, benimki kadar bile mütevazı yeşil bir topun bile olmamıştı.. - Benimle top oynarken o günlerin acısını çıkarıyordun sen de.. Birlikte yaşıyorduk, senin çocukluğunu da, benimkini de.. Bana “top”u, “topçu”ları da sen öğrettin.. Şimdiki gibi televizyondan internetten filan değil.. Gazetelerin arka sayfalarındaki resimlerden ve getirdiğin çikletlerden çıkan Sanlı’ların, Vedat’ların, Yusuf’ların, Küçük Ahmet’lerin, Necmi’lerin soluk renkli fotoğraflarından. - Beni, sen Beşiktaşlı yaptın.. Valideçeşme’nin arsalarında, o zamanki adı ile Mithatpaşa Stadyumu’nun açık tribünü alt katında.. O futbol mabedine ikinci devrede, kapılar açılıp beleşçiler kategorisinden girip, omuzunun üzerinde izlettiğin maçlarla.. Hafta sonlarında kapısında bilet kestiğin güzelim Şeref Stadı’nın kumlu çakıllı zemininde.. Oraya gelip giderken kapıda görmeye çalıştığımız Beşiktaşlı “ikona”larımızı sen tanıttın bana.. Ve, pek çok güzel değerle birlikte, bana Beşiktaş’ı ve Beşiktaşlılığı bırakıp gittin genç yaşta.. - Seninle birlikte kutladığımız ilk ve son şampiyonluktu 1967’deki...Ondan sonrakine de sen yetişemedin. Ben, senin için de kutladım. 1982’dekini ve sonrakileri.. - Ama bu yılkini görecektin, be babacığım ! - 100’ncü yılını kutluyordu, senin bana bıraktığın miras.. İlkokula yeni başlayan çocuklar, senin gibi babaların Beşiktaşlı yaptığı çocuklar, daha görmemişlerdi şampiyonluk denen şeyi.. Onlar hep ikinciliklere, şerefli ikinciliklere aboneydiler 7 yıldır.. Arkadaşlarının arasında, hep “birgün belki siz de..” diye avunuyorlardı. Futbolcu trafiği, senin bıraktığın yıllara göre biraz fazlaca “yoğun”du. Bir 11 kişilik kadro sayamıyorduk doğru dürüst. Gelen giden teknik direktörlerin bile sayısını tutamadık. - Ama bu yıl, 100’ncü yıl kutlamalarını taçlandırmak gerekiyordu ille de.. - Herkese inat, herşeye inat, “pırıltılı ve yaldızlı” isimlerden olmasa da iyi bir kadro ve istikrarlı bir oyunla herkese parmak ısırttı senin takımın.. Ezeli ve ebedi rakiplerini hem kendi sahalarında, hem de bizim “Mithatpaşa”da yenerek öne geçti. Hep önde götürdü yarışı. Avrupa’da bile, ilk kez “İlkbahar’ı gördü !”.. - Sen bilmezsin tabii.. Senin zamanında futbolcular, hocalar ve kaptanlar vardı.. Pırıl pırıl cinsinden.. Sen yokken, herşeyin olduğu gibi futbolun da modaları türedi.. Futbolda bir “imparator” modası çıktı. Şampiyon olmak için bir “imparator” almak gerekiyordu. Bazılarına göre. Bir de, “Yolunu bulmak.. Adamını bulmak.. İşini ayarlamak..” Gerisi hikayeydi.. “Herkes, sadece kazananı hatırlar..” deniyordu.. Sahte imparatorlara tapınır olmuştu alem.. Futbol oynamak, yani herşeyi sahada yapmak ve sahada bitirmek “demode” sayılıyordu. Senin anlayacağın “Mithatpaşa Stadyumu” dönemleri geride kalmıştı.. Senin varolduğun yıllarda.. - 100’ncü yılında senin Beşiktaşın, ne yapıp etti o ruhu canlandırdı yeniden. Mithatpaşa Stadyumu ruhu’nu.. Oraya gelenler, belki de çok özlediğimiz o Akaretler-Valideçeşme-Dolmabahçe ruhunu harekete geçirdiler ve herkese inat, herşeye inat şampiyon oldular.. Başlarında öyle “imparator mimparator” da yoktu.. Biraz futboldan anlayan bir mütevazı “hoca” vardı.. Yöneticisi, ve taraftarı ile de, koskocaman milyonlarca yürek “ittiriyor”du arkadan, sahadaki topçuları.. - Uzun yıllar sonra ilk kez, “yüzüp yüzüp kuyruğuna getirip, oradan kaçırmak” psikozunu da atmıştı senin takım.. Zaten o yüzden, 25 mayıs günü yaşanan tarihi “final”de 70’nci dakikada, maç daha 0 - 0 giderken ve “herşey olabilecek” iken bile, alışılmamış biçimde “hiç korkmadan” maytapları yakıverdi “seninkiler”... - Gerisini de (Sergen diye sevimli fırlama bir çocuk var, sen bilmezsin) sahadakiler getirdi.. Alıp götürdüler malı.. Herkese ve herşeye inat ! - Kutlamaları bir görmeliydin babacığım.. Sanki, senin ebedi mekanına bile duyurmacasına inledi yer ve gök... Akaretler’den bizim eve çıkarken kullandığın yolu, sizin oralardan bile görülecek denli süslediler.. Köyiçi’ni, Maçka’yı, her yeri.. - Eskiden de görmüştün belki böyle manzaları.. Hatta, daha ben ortalarda bile yokken.. Ama şimdilerde biraz farklı bu işler.. Şimdilerde rakipler biraz daha mı hazımsız ? Yoksa bana mı öyle geliyor ? Temiz başarıları pek anlamıyorlar mı ? Çekemiyorlar mı ? Bilmem.. Ama boşver.. Seninkiler alıştılar bunlara.. Ağızlarının tadını kimse kaçıramaz. Doya doya kutluyorlar buralarda.. Sesleri geliyor mu bilmiyorum oralara kadar ? - Ama en güzeli ne, biliyor musun ? - Başları dik, alınları açık, ve şampiyonlukları tertemiz.. - Lekesiz.. Pırıl pırıl.. - Hani o , senin çok iyi anımsayacağın “Mithatpaşa” yılları, Şeref Stadı yıllarındaki gibi.. - O yüzden rahat uyu.. “Seninkiler” modaya uymadılar.. Eskisi gibiler.. Birlikte kutladığımız 1967’deki gibiler.. Müsterih ol
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#6 |
|
Sunucu Sahibi
|
Efendim
- İyi akşamlar.. Salih beyle mi görüşüyorum? - Evet, buyrun - Merhaba, ben Taksim ilkyardım hastanesinden nöbetçi doktor Uygar Yorulmaz, bu saatte sizi rahatsız ediyorum fakat şu an hastanemizde bulunan bir hasta var.. Kendisi baygın, üzerinde kimlik bulamadık yalnızca sizin kartınız vardı. Acaba hastaneye gelebilmeniz mümkün mü? Hastanın durumu pek iyi değil de. - tabi gelirim..peki nasıl biri - valla 70 yaşlarında olmalı, giyim kuş**ına bakacak olursak sanırım uzun zamandır evsiz diye tanımlayabileceğimiz birine benziyor.. Anlıyor musunuz.. Yani saçı, sakalı temizliği ve görünümü pek iyi değil. - anladım hemen geliyorum.. ……………………………… Kimine göre Taksim, kimine göre İstiklal Caddesi, bana göre de Beyoğlu denilen yerdeyim.. Vakit gece yarısını geçmiş..kafam atmış, klasik bir Haziran gecesi.. Iki duble yaptım 6-7 Türkü dinleme süresinde.. Yapayalnız iniyorum Beyoğlu’ndan aşağıya doğru.. Mendilci çocuklar, piyangocu amcalar, kestaneciler sağlı sollu dizilmişler sokak kenarlarına.. Biraz vakit geçsin şunları izleyeyim..gençler içince sapıtmışlar yine, kızlı erkekli gruba sataşan kızsız grup, abazalık da değil bu, tamamen kıskançlık, laf atmalar sevgilileri küçük düşürmeler..nerede kaldı delikanlı gençler..gene kimsenin yemedi yumruğunu kaldırmak, uzlaşıldı, devriyeye gerek kalmadan.. Yürümeye devam ediyorum, saat de epey kabardı, eve gitmeli, ışığı üfleyip zıbarmalı derken çakır keyif kafamla, kaldırımın kenarında gözüm ilişti bi şarapçıya.. Oldum olası sevdim ben bu tipleri, takıntısız, alakasız, dünyasız tipler, adam gibi isterler şarap parası var mı diye.. Sömürmezler yani kimseyi, “bi ekmek parası” diyen duygu sömürüleri yok bunlarda.. Bakıyım bir cebe varsa bozuk veriyim bi şarap parası diyerekten yaklaşıyorum yanına.. Durum vahim, saç sakal girmiş birbirine, eğiliyorum.. - hoopp.. Abi.. Kalk üşüycen git bi şarap iç. İplemiyor, baygın bayık halde suratıma bakıyor..ısrar ediyorum kalk kalk diye.. Dizime tutunup ayaklanmaya çalışırken pardösüsünün önü açılıyor.. üzerinde rengi gitmiş eski beyaz bir atlet görüyorum.. Pardösüyü aralayıp göğsüne doğru bakıyorum, kalp tarafındaki BJK amblemi çarpıyor gözüme.. - vay Beşiktaşlısın demek.. Al şimdi sana bi şarap parası daha.. korsan da olsa tanırım aslında bütün Beşiktaş formalarını ama bunu ilk defa görüyorum o an.. - o sadece Beşiktaş forması değil diyor ilk konuşmasında - nerden buldun bu formayı? - benim - nerden aldın? Amcam kızdı, sanane der gibi - Yusuf’tan aldım.. Tanır mısın? Canı yanıyordu, üzüldüm durumuna, keyfim de yok ama, niye sordum bilmiyorum.. - baba be.. Arkadaş olsana bana, bi meyhaneye gidelim.. Bir büyük yapalım senle, bulursak sıcak bişeyler de yeriz.. bu sefer salak der gibi baktı, haklıydı ne işim vardı ki evsiz biriyle.. - iyi dedi gel gidelim.. Epeyce yürüdük, karanlık sokaklardan geçip girdik izbe bir meyhaneye.. Nerden geldi bu cesaret bilmiyorum, aklıma da gelmiyor mekanına ___ürüp gasp yapma ihtimali.. Aklım formada kalmış, abuk sabuk gittim yine de.. Pek konuşmuyor, birinci büyüğün son dublesine kadar laf etmedik, sonra konuştu; - sen de iyi içermişsin. - çocukluktan be baba. İkinciyi açtık.. Kafa epey doldu.. - kızmazsan sana bişey sorucam - kafasıyla ileri geri olur verdi - nerden buldun o farmayı? Gene sustu.. Bir saat konuşmadık yine - Evlat.. Sene 1967.. 25 yaşındayım.. Geceden çıktık yola.. Deplasmana.. Bilir misin deplasmanı.. Yollar, o zamanki yollar, git git bitmez.. Sonra yendik Göztepeyi İzmirde Şampiyon olduk.. Atladım sahaya, gencecik yeni yıldız Yusuf tan kaptım formayı. Elimde bardak kalakaldım, pat diye anlattı, konuşamadım. - yaaa dedi. Bu forma 28 yaşında.. kekeledim bir an.. Nassıl nasssıl.. Anlattı tüm olanları.. Almışlar maçı.. Tüm kara gözüyle almış formayı.. Sonra ertesi gün geri gelmiş mahalleye, sırtında forma tüm havasıyla koşa koşa gidiyormuş evine.. Oğluna gösterekmiş.. Gitmeden deplasmana, 7 yaşında oğlu kızmış buna, niye götürmüyor beni de İzmire diye.. Oğlum diyordu affedicek ona verince bu formayı.. Eve vardığında her şey bitmiş.. Gece evleri yanmış, karısı ve oğlu dumanlar içinde boğularak can vermişler. O gün lanet etmiş her şeye, vurmuş kendini sokaklara.. Biraz toparlandıktan sonra.. - peki baba nasıl korundu bu forma yıllarca.. - bu gün ayın kaçı? - 4 Haziran da 5’i oldu artık 4 Haziran da şampiyon olmuş Beşiktaş, o gece kaybetmiş ailesini.. Ve o günden beri sadece 4 Haziranda sırtına geçirmiş formayı.. Kulübesi varmış Dolapdere taraflarında, bir de yatak, orada saklamış yıllarca, yırtılmış, sökülmüş ama gene de korumuş formanın özünü. Baba be.. şurdaki tekelle konuşacam, sana günde 3 şarap alacam, her ay gelip önceden vericem parasını.. Olmaz dedi acıyamazsın bana.. Cüzdanıma uzanıp bir resim çıkardım.. Bak dedim benim oğlum, geçen gün benden Dünyanın en değerli Beşiktaş formasını istedi, aldım bir forma, verdim.. Ne bilirdim her forma aynıdır dedim.. Senden baba, bu formayı oğluma miras bırakmanı istiyorum, senden Dünyanın en değerli formasını istiyorum.. - Adı ne oğlunun? - Kartal.. Kartal Yusuf Aral.. - oğlun için içeriz şarabı be evlat - Ama bana Beşiktaşlı sözü ver, günde üç şaraptan fazla yok.. Dışardan bulsan da içmeyeceksin. Mırın kırın etti.. Söz be dedi.. Beşiktaşlı sözü.. - üzerinde ev telefonumun da olduğu kartlardan birini verdim.. Bakmadan koydu cebine. Aradan 4 ay kadar geçti.. Arada bir buluşup içiyoruz.. Her gün üç şarabını içiyor.. Buluştuğumuzda bile üçten başka içmiyordu.. Bir akş** çıktım.. Koca Beyoğlu’nu dolaştım bulamadım.. Sordum soruşturdum, kulübesini buldum.. Etraf çok kötü kokuyordu, yatağında sızmış.. Kaldırdım.. Yüzüme baktı tersledi beni, defol git diyerek kovdu.. Baba dedim bişey mi oldu.. Defol **** diye ittirdi yine.. 3 şarap aldın diye sahibimiz mi oldun.. şaşırdım kaldım.. Bir müddet oturdum yanında - forma nerde? - yok.. Bilmiyorum - nasıl bilmezsin diyerek yapıştım yakasına - ehh be diyerek başladı küfürlere.. Napiyim **** dedi.. üşüdüm bir gece yaktım ısındım. - beynimden vurulmuşa döndüm.. çıldırdım.. - sen dedim adam değilmişsin.. Beşiktaşlı hiç değilmişsin.. Sana da içkine de diyerek çıkarken kapıdan sordu.. - o sözü tutacak mıyım hala - tutma dedim..iç iç geber. Kızdım sonra kendime, bir forma için mi yapmıştım bunları.. Hayır sadece bir forma değildi o.. O formada hatıralar vardı acılar vardı..28 yaşında bir çınardı o forma..ve Bir Beşiktaş forması yok olamazdı. ………………………………………… Gece yarısı üç filan.. İstanbul boşalsa da bu Beyoğlu hiç dinmiyor be.. Kalabalıktan sıyrılıp vardım hastaneye..dile kolay tam 9 yıl oldu, o olmalıydı. Demlik bir hastane kokusu, pek alışkın değilim bu havalara, sıkıntı verir çoğu kez, acının tazelenmesine. Hemşireye tarif ettim, Doktor Uygar beyin hastasıydı galiba diyerekten.. -Evet dedi, 1 saat önce hastanenin karşısında yatarken bulmuş doktor bey.. Içeri alıp ilgilendi bizzat.. şu odaya aldılar..siz burada bekleyin, ben doktor beye haber veriyim yok, bekleyemezdim, kızgınlığım geçmişti ve ne de olsa baba dediğim bir adamdı.. Içeri girdim.. Karnı şiş, kir pas içinde yatıyordu bir yatakta.. Yaklaştım yanına.. Elini tutarak baba dedim ben geldim..gözler açıldı birden.. Evlat dedi. Kalk dedim gidiyoruz, bir iki kadeh atalım..yok dedi.. Belli konuş**ıyor, iyice tüketmiş yılları, yudum yudum seçiyor harfleri konuşmaya zorlarken kendini, dikmiş gözleri havaya yüzüme doğru bakamıyor yine de. Dişlerini sıkarak çekti elini.. örtüye uzandı.. Bir eliyle kaldırmaya çıkarırken örtüyü omzunu geriye doğru çekti. Sımsıkı tuttuğu beyazlığı gösterdi bana.. Al dedi.. Ordaydı, ellerinin arasındaydı forma.. - baba dedim sarıldım boynuna.. Neden ?dedim neden?.. - günnn..deee.. üç. Şaarrap yetm..e…di … be ev..lat ne demekti bu..günde 3 şarabın yetmemesi.. Tamam ben demiştim ama yine de bulurdu sağdan soldan içerdi yine.. Bu olamazdı ki.. - nasıl? - söö..zz verr..mişş..tim Evet söz vermişti, Beşiktaşlılık sözüydü o.. Ve bozulamazdı.. Yalan söylemişti bana, ve sözü geri çektirmişti.. Daha çok içebilirdi. Artık yıkılmıştı barajlar, gözlerim dayanamadı daha fazla.. Elime uzandı..tüm gücüyle sıkmaya başladı. Gözleri açıktı hala ama belliydi..kalmamıştı direnci.. - Evlat dedi..beeen gidiiii..yorum.. Karı..mın yanı..na.. Oğlu..mun yanı..na.. Siya..hı yaşarken gör..düm.. şim..di beya..za doğ..ru gidi...yorum.. Beyaza…. Be…ya..za ………bey..a…za.
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#7 |
|
Sunucu Sahibi
|
İyi kötü alıştığı bu ortamdan ayrılma düşüncesi keyfini kaçırmıştı. İtiraz etmekse anlamsızdı. Sigarasını yaktı. Karyolasının demirine yaslandı. Rutubet kokan bu yere ilk geldiği günü anımsadı. Geçmiş olsun sesleri bir kez daha kulaklarında yankılandı. Onu buraya sürükleyen neydi? Sadece düşünmüş ve yazmıştı.
Döndü eşyalarına şöyle bir baktı. Aslında alacak pek fazla şeyi yoktu. Bir iki gömlek, bir eşofman, bir kaç kitap. Bir de İsmail’in hediye ettiği siyah beyaz el emeği, göz nuru bileklik. Bir hüzün kaplamıştı koğuşu. Kasvet yüklüydü saatler. Hüzün kokuyordu veda sözcükleri. Ayrılık vaktiydi. Hayatından akıp giden dört yılı unutma vaktiydi. Sarılıp, kucakladı dostları. Elveda dedi. Ağlayamadı. Yola çıktılarında sabahın altısıydı. Mis gibi toprak kokuyordu tabiat. Ciğerleri zonkladı. Arabanın camından dışarıyı izledi. Dört yıldır hasret kaldığı dünyasını. Görebiliyordu. Demir parmakların arkasından. Sesler işitiyordu zaman zaman. Mırıltılar, arabalar, atlar, bisikletler. Gezintiye çıkmış insanlar, çocuk kahkahaları. Sarmaş dolaş sevdalılar. Ardı ardına hızla kayboluyorlardı. Zorunlu, uzun bir yolculuktu bu. Ellerinde kelepçe, bir yemek molası. Sonra bir sigara bitimince sohbet. Ardından yine yalnızlık, kilometreler ve yine bilinen bir yöne doğru yolculuk başladı. İzmir’e vardıklarında akş** oluyordu. Uzaktan görebiliyordu titreşen ışıkları.Cezaevinin bahçesinden içeri girdiklerinde titredi. Bir kapı açıldı ardına kadar. Bir kapı, bir kapı daha. Son kapıdan geçtiğin de o bildik, tanıdık nemli havayı hissetti ciğerlerinde. Tuhaf diye düşündü. Şehirler ayrı, bölgeler ayrı. Ama kodesler her yerde aynı. Bildik bir kalabalık vardı. Yine geçmiş olsun diyorlardı. Bir sigara uzandı, çekti aldı. Ardından bir çay tabağını tuttu parmakları. Anlattı. Anlattı. Herkes yanı başında, herkes etrafındaydı. Sonra onu gördü bir köşede yapayalnız. Üzerinde siyah beyaz çubuklu eski bir forma vardı. Aşina. Ona takıldı gözleri. Bakıştılar. Gözleriyle selamlaştılar. O bakışları yüreğinde hissetti. Bir dost, bir arkadaş, bir kardeş kadar sıcaktı. Ama bir tek o laf atmadı. Nedenini anlayamadı. Ranzası koğuşun sonundaydı. Birkaç parça eşyasını yerleştirdi çabucak. İsmail’in verdiği siyah beyaz bilekliği taktı. Baş ucuna yine Beşiktaş posterini astı. Sağ yanında kartal amblemi, sol yanında İnönü’nün resmi vardı. Bir gece maçında çekilen. Yine sızlamıştı sol yanı. Yine o hasret yüreğini yaktı. Yine herkes uyuyacak, yine ışıklar kapanacak, o her zaman olduğu gibi kilometrelerce öteden Beşiktaşâ€™ı yaşayacaktı. Düşlerle yaş** arası bir yerler de. Bir dokunuşla uyandı. Usulca gözlerini açtı, baktı. O bakışlar şimdi yanı başındaydı. Sanki yıllardır tanıyor gibiydi. Sanki oldum olası akrabaydı. “Merhaba†dedi usulca. “Hoş geldin ağabey. Adım Metin†Olduğu yerde doğruldu. “Hoş bulduk Metin, bende Şeref, memnun oldum†Bir yandan onunla konuşurken, bir yandan yüzünü inceliyordu. Yirmi beş yaşlarında, kumral,oldukça zayıf ve çelimsiz bir çehresi vardı. Ama bakışları, görünüşünün aksine, insana yanında olmaktan güven veren, bir dürüstlük, bir onurlu duruşun tevazusunu taşıyordu. Yüz ifadesine baktı. Dürüsttü. Dosttu. Beşiktaşlıydı. Uzun uzun konuştular. O gece yaşamlarında bir miladın başlangıcıydı sanki. Belki de bir efsanenin geri dönüşü. Sonra kan kardeş oldular. Sohbetlerinin tamamıydı Beşiktaş. Bazen de el radyosundan dinledikleri maçlar ayrı bir haz katıyordu dostluklarına. Kaçıp giden şampiyonluklara birlikte ağladılar. Aylar günleri, yıllar ayları tüketti. Transferler yapıldı, kadrolar değişti. Onlar uzaktaydı. Ama Beşiktaş onlara bir nefes kadar yakındı. Bir de sık sık “kartal başlı gümüş bir yüzükten†söz ederdi Metin. Hayatta sahip olmayı istediği tek hediyeden.Bir arkadaşında görmüş, bir daha da unutamamıştı. O artık koğuşun Şeref ağabeyi olmuştu. Eski anılarını anlatırken çıt çıkmazdı koğuşta. Çay ocağının üzerinde kaynayan çaydanlığın hırıltısından başka. Masanın etrafına otururdu herkes. Eller çay bardağının ince belinde. Ağız ile çay tabağı mesafesi gidip gelirdi sadece. Kül tablasında kafa kafaya vermiş sigara izmaritleri giderek çoğalırdı. İçlerinden birinin tespihi fazla ses çıkardığında şöyle bir bakarlar, sustururlardı. Bir tek Metin katılmazdı onlara. Ranzasının bir köşesine yaslanır, bir yandan elindeki siyah beyaz tespihin taneleriyle oynar, bir yandan gözleri duvardaki İnönü stadının resmine dalardı. Hepsini severdi. Ama Metin’in yeri ayrıydı. Bu kadar dürüst, bu kadar uysal, bu kadar sessiz bir çocuk nasıl olurda hapse girmişti. Bu güne kadar ona hiç sormadı. Çayından aldığı son yudumun ardından usulca kalktı sandalyeden.Yanına sokuldu. Saçlarını karıştırdı. “Sen ne yaptın da buradasın be Metin, bunu sana hiç sormadım bunca zamandır, ama merakta etmedim anlamına gelmez bu†dedi yüksek sesle. Şimdi koğuştaki herkes onlara bakıyordu. Yıllardır burada olmasına rağmen kimse hakkında bir şey bilmiyordu. Yutkundu önce bir. Boğazını temizledi. Anlatmaya başladı. “Üniversiteye yeni başlamıştım. İlk yılımdı. Bir Pazar günü. Arkadaşlarla maça gidiyorduk. Maçımız İstanbul da ama deplasmandaydı. Stada yakın bir sokakta, bir grup taraftarın saldırısına uğradık. Kavga çıktı. Biz sadece beş kişiydik, Onlar belki on, belki yirmi. Öldüresiye vuruyorlardı. O karambol de elimdeki Beşiktaş bayrağını çekti aldı birisi. Yırttı, parçaladı yere attı. Tükürdü. Sonra üzerine basıp çiğnedi ve ardından işedi. Bir yandan kahkahayla gülüyor, bir yandan “Ne işiniz var lan sizin maçta, s… gidin buradan†diyorlardı. Gözüm döndü.Yaptığı hakaretlere daha fazla dayanamadım. Hırsla üzerine atladım. Yerden aldığım taşı hızla kafasına vurdum.Yere düştü. Hareketsiz öylece yatıyordu. Kafasının yanından ince bir kan şeridi yere doğru süzülüyordu. Diğerlerinin kaçtığını fark ettim. Yanımda her tarafı kanlar içinde kalmış arkadaşlarım vardı. Onlar da şaşırmış, bir bana, bir yerde yatana bakıyorlardı. Orda öylece kalakaldık. Sonra birbirimize kuvvetle sarıldığımızı hatırlıyorum ve polis arabasının acı sirenini, buradayım işte†Gözleri dolmuştu. Ama ağlamıyordu. Şeref sustu, kaldı. Ne diyebilirdi ki? Anlattığı olay seneler önce yaşanmıştı. Ama ortalık hala sporun kardeşlik, dostluk, barış olduğunu anlamayanlarla doluydu. Dışarıda hala provokatörlüğe soyunmuş kuş beyinliler dolaşırken, hala futbol uğruna canlara kıyılırken, hala tribünlerde şiddet ve terör estirilirken ne diyebilirdi bu konuda? Geçmiş olsun demekten başka. Ateş düştüğü yeri yakıyor, ölen öldüğünle kalıyor, suçlu en büyük cezayı hapse girmekle değil, gönül verdiği renklerin maçlarına gidememekle, takımını tribünden destekleyememekle çekiyordu. Bu hikayenin üzerinden iki yıl geçmişti. O günlerde ağır bir gribe yakalandı Metin. Sonra hastalığı zatüreye çevirdi. Günlerce ateşler içinde yattı. Gümüş yüzüğü sayıkladı. Ardından hastaneye kaldırdılar. Bir hafta ondan haber bekledi koğuş halkı. Şeref daha fazla dayanamadı. Tahliyesine üç ay vardı. Ceza evinin müdürüyle görüşüp, resmi makamlardan onay alındıktan sonra refakatçi olarak yanında kaldı. Bilinci yerinde olmadığı anlarda Beşiktaşâ€™ın marşlarını dinletti ona. Eski tribün hikayelerini anlattı kulağına sabahlara dek. Üzerinde ki siyah beyaz eşofmanı, örttüğü Beşiktaş battaniyesi ve kan kardeşi derdinin dermanı olmuştu. Zor da olsa, iyileşmişti. Hastane odasında söz verdi ona. Şeref sözü. Hapisten çıkınca o çok istediği “kartal başlı gümüş yüzüğü†alacaktı. Üç ay çabuk geçmişti. Hapisten çıkacağı gün yüreği hüzün doluydu. Sevinemiyordu. Hayatında ilk defa ağladı ve utanmadı. Belki de yılların birikimi olan göz yaşları onunla birlikte tahliye olmuş, özgürlüğüne kavuşmuştu. Yüreğinden bir parçayı, kardeşi kadar sevdiği Metini orada bırakıyordu. Kader sanki siyahla beyazı ayırıyordu. Son bir kez daha sarıldı. “Geleceğim, sana istediğini alıp getireceğim†diyebildi. Yolculuk boyunca dostlarını düşündü. Hapiste geçen senelerini. Kan kardeşini. Mola verdiklerinde bir sigara yaktı. Çakmağı ceketinin cebine koyarken bir kağıt parçasına değdi eli. Özenle iç içe konularak katlanmış, paralar ve kısa bir not yanın da. “Canım ağabeyciğim. Bu yıllardır biriktirdiğim paranın tamamıdır. Gümüş yüzük için. Kardeşin Metin†İstanbul’da yeni bir hayata başladı. Ailesiyle, sevdikleriyle geçirdiği günler ve haftalar. Ardından İnönü stadı ve Beşiktaşâ€™ıyla özlem dolu kavuşmanın mutluluğu. Ne olduğunu bile anlayamadan ayaklarının şiddetle sürükleyip götürdüğü deplasmanlar.Sonrasında bir gazeteden gelen teklif üzerine yazmaya başladığı hapishane anılarıyla dolu bir roman. Farkına bile varmadan su gibi akıp giden koca iki yıl. Ancak son zamanlarda kabuslar görüyordu. Uykularını bölen kötü rüyalar. Karabasanlar. Sabahlara dek süren sinir bozucu sayıklamalar ve gecenin bir vakti yatağından kaldıran o ses. Giderek huzursuz olmaya başlamıştı. Neredeyse uyku bile uyuyamıyordu. Ailesinin ısrarıyla gittiği psikiyatrisin verdiği ilaçlar bile fayda etmiyordu. Herkes yaşadığı bu durumu cezaevinde kalmasına bağlıyordu. Yaz bitmiş, sonbaharın sarı yüzü kendini göstermeye başlamıştı. Arka bahçeye dökülen kurumuş yaprakların, rüzgarın etkisiyle hafiften oynaşarak ritmik hışırtılar çıkardığı, yağmurlu bir ikindi vaktiydi.Odasına kapanmış, bitmek üzere olan kitabının son rötuşlarını yapıyordu. Ani bir hisse kapılarak karşısındaki pencereye çevirdi bakışlarını. Sanki birisi durmuş kendisini izliyordu. Kalktı. Pencereyi açtı. Kafasını uzattı, sağa sola baktı. Etrafta çiseleyen yağmur ve kurumuş ağaçların dallarından başka bir şey yoktu. Artık kabuslar rahat vermiyordu. Giderek artmaya başlamıştı. O sesi duyuyordu sürekli. Onu çağırıyordu. Evet yanılmıyordu. O ses Metine aitti.. İki yıldır aramadığı kan kardeşi Metine.. Ter içinde uyandı. Kendinden utandı. Söz vermişti ona, sık sık ziyaretine gidecekti. Çok istediği “kartal başlıklı gümüş yüzüğü†götürecekti. Yüzük! Kütüphanesinde ki kitabın arasına koyduğu parayı hatırladı. Yerinden kalktı, kitabı yerinden aldı. İşte oradaydı. İzmir’e doğru yola çıktığında sabahın ilk ışıklarıydı. Heyecanlıydı. Elinde tuttuğu küçük pakete baktı. Sonra gülümseyerek ceketinin cebine koydu. Kim bilir nasıl sevinecekti onu görünce? Bu yüzüğe bayılacaktı. Özel olarak yaptırmıştı, gümüşçüye. Geniş kocaman bir halkanın ortasında, siyah kare bir zeminin içinde, beyaz mineli bir kartal başı vardı. Tam istediği†gibi diye düşündü. Terminalde bir taksiye bindi. Vakit geçirmek istemiyordu. Cezaevine geldiğinde kalbi hızla çarpmaya başladı. Bahçenin demir kapısı yanında, nizamiye de bekleyen nöbetçiye bir şeyler söyledi. İçeri telefon edildi. Kimliğini bıraktı, ziyaretçi kartını aldı. Basamaklara vardığında kalbi duracaktı. Müdür bey karşıladı onu kapıda. Sonra odasına geçtiler. Sıcak bir çayın eşliğinde eski günlerden söz ettiler. Arkadaşlarını sordu. İki yılın ardından kimler gitmiş, kimler gelmiş, kimler tahliye olmuştu. Merak ediyordu. Ancak herkesten ayrıntıyla bahseden müdür, söz Metine gelince konuyu değiştiriyor, bakışlarını ondan kaçırıyordu. Daha fazla dayanamadı. “Şeref bey, nasıl söyleyeceğimi bilmiyorum. Metin senin ardından ikinci kez zatüreye yakalandı. Ancak bu defa vücudu da, beyni de iyileşmek için hiçbir çaba göstermedi. Hastalığı ilerledi. Sanki ölümü bekledi. Yapılan tedaviye yanıt vermedi. Kısa süre sonrada hastane de öldü†Dünyası başına yıkılmıştı. Beyni acıyla uyuşmuş, yüreğine bir ateş düşmüştü. Canı acıyordu. Şoktaydı. Çaresizlik umutların yerini almıştı. “Nerede, nereye gömüldü?†diye sordu ağlayarak. “İstanbul’a, vasiyeti üzerine ailesi İstanbul’a götürdü†dedi müdür bey. Küçük bir kağıda bir şeyler karaladı. Artık orada durmanın anlamı yoktu. Vakit kaybetmeden İstanbul’a geri döndü. Yıkılmıştı. Perişan olmuştu. Vefasızlık yapmış, dostluğuna ihanet etmişti. Sahip çıkamamıştı işte kardeşine. Kabristana geldiğinde ayakta duracak hali yoktu. Bekçiye elindeki kağıdı gösterdi. “Metin dedi, kardeşim, yeri neresi?†Bekçi ona şöyle bir baktıktan sonra “Beyim sen iyi değilsin. Gel biraz dinlen, sonra birlikte varırız yanına†dedi. Hemen görmeliydi. “Hayır hemen, lütfen†Dar bir toprak yolda yürümeye başladılar. Etrafını göremiyordu gözleri. Bekçi bir şeyler söylüyor ama o zor anlıyordu. Son kelimeler beyninde takıldı kaldı. “ Beyim ne yapıp ettiysem, rahmetlinin toprağını dikleyemedim. Ben düzeltiyorum o çöküyor. Babası da çok uğraştı. Fidan dikiyoruz, çiçek ekiyoruz ama bir türlü tutmuyor†Mezarın başına geldiğinde bekçinin dediği gibi içeri doğru göçüktü toprak. Üzerine kapandı. Dakikalarca ağladı. “Söz kardeşim, bu kez sözümü tutacağım, seni her gün görmeye geleceğim†diye hıçkırdı. Ceketini çıkardı. Bekçiyle birlikte toprağı doldurdu, yükselti. Birkaç fidan dikti. Çiçek tohumu serpti. Saatlerce yanında kaldı. Bekçiye para verdi. “Ben her gün uğrayacağım, ona iyi bakacaksın, düzeltecek, çiçekleri sulayacaksın baba. Söz ver bana†dedi. O günden sonra da Metini her gece rüyasında görmeye devam etti. Sürekli ondan bir şey istiyordu. Elini uzatıyor, tutacakken kayboluyordu. Ertesi gün onu ziyaretine gittiğinde mezarın toprağını göçmüş buluyordu. Ne yaparsa yapsın, ne kadar uğraşırsa uğraşsın düzelmiyordu. Vicdan azabı onu yiyip, bitiriyor kendisinin sebep olduğunu düşünüyordu. Yine sakinleştirici kullanmaya başlamıştı. Her gece “Yalvarırım kardeşim, bana yardımcı ol, bu azaptan beni kurtar†diye sayıklayarak uykuya dalıyordu. O gece yine rüyasına girmişti. Karşısında duruyor, ona gülümsüyordu. Parmağını işaret ediyordu. Sıçradı. Nefes alamıyordu. Sonra telaşla yataktan fırladı. İzmir’e giderken ceketinin iç cebine koyduğu yüzüğü hatırladı. Anlamıştı. Sabah kabristana geldiğinde gözlerine inanamadı. Ç** fidanları yeşermiş, mezarın üstünde renkli çiçekler bitmişti. Ama öyle bir tanesi vardı ki içlerinde. Beyaz, bembeyaz bir kardelendi. Kışı beklemeden, vakitsiz açmıştı. Bekçi hayret dolu gözlerle bir mezara bir ona bakarken, usulca dizlerinin üstüne çöktü. Kardelenin dibine küçük bir çukur kazdı. “Kartal başlı gümüş yüzüğün†üzerini toprakla örterken onun kulağına fısıldadı. Yaşamla ölümü ayıran o ince çizgi, siyahla beyazı ayıramaz ki.. Mine Soyer
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#8 |
|
Sunucu Sahibi
|
-Solunla vur şu topa!
-Solumla vurdum zaten baba. -Ben kör müyüm? Bir de utanmadan solumla vurdum diyorsun. -Ama baba sağıma gelmişti. -Sus! Hala yalan konuşuyor. Ben topu attığım yeri bilmiyorum sanki. Cin olmadan şeytan çarpmaya mı çalışıyorsun sen? Topu soluna doğru atıyorum, sen sağın dışıyla vuruyorsun. Onu da nerden öğrendiysen. -Ama baba solumla vurunca kötü gidiyor top. -Vurmasını bilmediğinden. Sana elli kere gösterdim. Hala vuramıyorsun. -Ama baba ben solak değilim ki! -Solak değilsen sol ayağında mı yok? -Vaar. -Kullan o zaman onu. -Tamam baba. Ankara’da o gün maç yoktu. Çünkü maç olsa bu ikili sabah erkenden 19 Mayıs’a koşmuş olurlardı. Maçlar o zamanlar öğleyin oynanırdı. Futbol bugünkü kadar endüstriyelleşmemişti. Yani maç biletleri ucuzdu. İsteyen herkes maça giderdi. Stada girmek genelde zor olmuyordu. Bilet bulmak da. 3 büyüklerden birinin maçı değilse tabi. Onlar geldiği zaman sabah ezanı stadda dinlenirdi. Bilet kuyrukları geceden oluşturulurdu. Beşiktaş Ankara’ya gelmişse bu kuyrukda bu ikili de olurdu. Kalabalık sıklaştığı zaman Yusuf babasının omzuna çıkardı. İçeriye öyle girerlerdi. Rasim Bey memurdu. Memuriyetine Ankara’da başlamış ve ertesi yıl oğlu dünyaya gelmişti. Gençliğinde top peşinden koşturmuş, hatta alt liglerde oynamıştı Rasim Bey. O’nu seyredenler sağlam bir sağ bek olduğunu anlatırlardı. Ama futboldan ekmek yiyememiş memuriyete devam etmişti. Oğlu dünyaya gelince O’na Beşikataşlı Yusuf’un, Yusuf Tunaoğlu’nun adını vermişti. Kendisi sağ bekti ama oğlu mutlaka ortasaha olacaktı. İki ayağını da kullanacaktı. Beşiktaş’ın zaten her daim bir sol açık sıkıntısı olmuştu. Yusuf konuşmaya başlamadan Beşiktaş’la, yürümeye başlamadan topla tanışmıştı. Ağzından hikaye kahramanlarının değil Metin-Ali-Feyyaz’ın isimleri dökülüyordu. O yıllar bu 3lünün yıllarıydı. Kaç kere stadda seyretmişti onları. Babası maçtan önce bütün Beşiktaşlı futbolcuları tanıtırdı Yusuf’a. 1-Bako 2-Recep 3-Mutlu 4-Gökhan 5-Ulvi 6-Zeki 7-Feyyaz 8-Rıza 9-Mehmet 10-Ali 11-Metin…İçlerinden en çok Metin’i överdi Rasim Bey. Sadece o değil bütün stad ‘Sarı Fırtına’yı hayranlıkla seyrederdi. Oğlunun da ‘Metin’ olmasını isterdi. O’na hep ‘Sakın sağ bek falan olayım deme. Sağ beke değil, sol açığa adam lazım’ diyordu. -Ne o Rasim? Sağ bek mi yetiştiriyorsun Beşiktaş’a? Komşuları Rasim Bey’e sık sık takılırlardı. O’nun oğlu top oynarken yaşadığı heyecanla dalga geçer gibiydiler. Yusuf’un futbolcu olabilme ihtimali yoktu onlara göre. -Hee sağ bek yetiştiriyorum. -Aman diyim Rasim. Sizin takıma bir tane takoz yeter. -3 yıldır takozla kazmayla şampiyon biz oluyoruz ama. -Bu yıl siz olamayacaksınız ama. -3 hafta kaldı. Hile hurda yapmazsanız 4lüycez kupaları. -Ne hilesi be Rasim? Ne zaman gördün Galatasaray’ın şikesini? -Malatyalılara sormak lazım onu. … 92-93 sezonunun son haftası. Beşiktaş İstanbul’da Gençlerbirliği’ni 4-1; Galatasaray ise Ankara’da Ankaragücü’nü 8-0 yenmiş averajla şampiyonluğu kazanmıştı. Rasim Bey sinirli ve üzgündü. ‘Rengi bozuklar’ diyordu. Yusuf ilk kez Beşiktaş’ın şampiyon olamadığı bir sezon görmüştü. Ama henüz kazanmayı ya da kaybetmeyi anlayamamıştı. Tarih: 09 Temmuz 2011 Bir gazetenin spor sayfasının manşeti: BEŞİKTAŞ SAĞINI KAPATTI!!! Transferin en çok konuşulan ismi Yusuf, Beşiktaş’a 3 yıllık imza attı. Gençlerbirliği’nde gösterdiği başarılı performansla milli takıma kadar yükselen sağ kanat savunmacısı, 2 numaralı formayı sırtına geçirdi ve ‘Artık hayallerimin takımındayım. Doğduğumda babamın sırtıma geçirdiği bu formada ismimin yazmasından çok mutluyum’ dedi… Yusuf babasının istediği gibi sol açık olamamıştı. Hatta babasının hiç istememesine rağmen sağ bek olmuştu. Takoz Recep’in 2 numarasını giymişti. Rasim Bey, Yusuf’u Gençlerbirliği’nin altyapısına yazdırdığı gün, kayıt formuna oyuncu mevkii olarak ortasaha yazmıştı. Yusuf o gün bir antreman maçına çıkmış, ilk yarı ortasaha oynamış, 2. Yarı ise sağ beke çekilmişti. Antrenörler maçtan sonra kayıt formunda düzeltme yaptılar. Ortasahayı çizip yerine sağ kanat-defans yazdılar. O günden sonra da minik takım, yıldız takım, genç takım, paf takım derken Gençlerbirliği’nin A takımına kadar yükselmişti. İlk maçına çıkarken hocasının verdiği 2 numarayı tam 13 sene giymişti. 23 yaşına geldiğinde ise milli takımın ve Beşiktaş’ın sağ bekiydi artık. Tarih:25 Mayıs 2012 Bir gazetenin spor sayfasının manşeti: KARTAL SON DARBE İÇİN HAZIR!!! Ligin bitimine 2 maç kala, şampiyonluk yolundaki tek rakibi Galatasaray’ın 1 puan önünde olan Beşiktaş bu akş** İnönü’de rakibini devirirse şampiyonluk turunu atacak… …Türkiye nefesini tuttu, bu yarışın son düzlüğünü bekliyor. Takımlar top ve kale seçiminin ardından hakemin başlama düdüğünü bekliyor. Tribünlerdeki Beşiktaşlılar şampiyonluk için sabırsızlanıyorlar… Radyodaki sesin sahibi Ercan Taner’di. Yusuf küçüklüğünde maçları O’nun anlatmasını isterdi hep. O anlatırken maçı gözünün önüne getirebiliyordu. Evlerde, kahvelerde, barlarda, sokaklarda… yani Türkiye’nin her yerinde hayat durmuştu. Her yerinde… …70. Dakikadan artık yavaş yavaş çıkıyoruz. Golsüz eşitsizlik devam ediyor. İki takım da kontrollü oyununa devam ediyor. Galatasaray mutlak kazanmak zorunda. Bu dakikadan sonra daha açık bir oyun sergileyebilirler… Yusuf ve sahadaki diğer 21 oyuncu sağlam bir mücadele içindeydiler. Gol pozisyonu yok denecek kadar azdı maçta. Sadece duran toplarda bir iki kez heyecan yaşanmıştı o kadar. Yusuf sağ kanadı tamamen tıkamıştı. Pek fazla ileri çıkmıyordu. Ne organize ataklarda ne de duran toplarda. Hızlı olduğu için geride hep O kalıyordu. Zaten profesyonel kariyerinde sadece 3 golü vardı. …Maçta normal sürede son 10 dakika. Artık yenecek ya da atılacak 1 gol, bütün sezonun kaderini çizecek. Tribünlerde meşaleleri yakmaya başladı Beşiktaş taraftarı. Şampiyonluk şarkıları söyleniyor İnönü’de… Yusuf, aynı maçı bundan 8 sene önce de yaş**ıştı. 2002-2003 sezonunun sonunda yine böyle bir senaryo vardı. Gülen taraf Sergen’in golüne sevinenler olmuştu. Ama bu kez maç çok daha sıkı oluyordu. Beşiktaş tamamen kapanmaya başlamış, ilerde tek forvet bırakmıştı. Beraberlik son haftaya bırakacaktı işi ama kaybetmek her şeyi bitirecekti. …İbrahim Akın. İbrahim kaleye vurduuuu!!! Korner. Savunmaya çarpan top Galatasaray kalesinde tehlike yarattı. Dakika 85. Sağ taraftan köşe vuruşu kullanacak Beşiktaş. 2,4,6 kişiyle geldi Beşiktaş. Köşe vuruşunu İbrahim Akın kullanıyor. İbrahim, penaltı noktasına inen top, savunma vurdu kafayı, gelişine bir vuruuuş!!! Gooooooooollll!!!. Goooool!!! Gol Gol Goool!!! Yusuf attı. Yok böyle bir gol. Şampiyonluğu getiren gol. Topun gelişine, sol ayağının içiyle mükemmel vurdu, o kalabalıktan geçen top, direğin içine vurdu ve ağlara gitti. Harika vurdu harika. Beşiktaş’ın sağ beki soluyla şampiyonluğu getirdi. İnönü yıkılıyor, Dolmabahçe yıkılıyor, İstanbul, tüm Türkiye yıkılıyor. Soluyla vurmuştu Yusuf. Tam Rasim Bey’in gösterdiği gibi yapmıştı. Top yere değdiği anda basmıştı plaseyi. Hafif sağına doğru esneyerek vurmuştu. Deniz tarafındaki fileleri ilk kez havalandırmıştı hayatında. Golün sevincini yaşamak için kapalı tribüne doğru koşmaya başlamıştı ki yakaladı takım arkadaşları. Bir anda yere yatırıp üstüne atladılar. 10 kişinin altında kalmıştı Yusuf. Ama acı hissetmiyordu. Hissettiği tek şey gururdu. Babasının sözünü yerine getirmişti. Gözündeki yaşların sebebi belki de buydu. …Dolmabahçe’de nefes almak artık çok zor. Kalp atışları zirvede. Hakemin bitiş düdüğünü bekliyor onbinler. Stadda onbinler, dışarıda milyonlar. 90+3deyiz artık. Hakem her an Beşiktaş’ın şampiyonluğunu ilan edebilir. Herkes omuz omuza. Ve maç bitiyor. 2011-2012 sezonu şampiyonu Beşiktaş. Tebrikler Beşiktaş… İki kere seviniyordu Yusuf. Hem taraftar olarak hem de futbolcu olarak. Kutlamalar sevinç gözyaşları stada uzunca bir süre devam etti. Futbolcular tek tek alkışlandı. Şampiyonluğa emek veren herkesi taraftar bağrına bastı. Ülkenin dört bir yanında Beşiktaşlılar sokağa aktı. Staddan çıkan futbolcular ise bir gece kulübünde aldılar soluğu. Tüm kanallar canlı yayınla eğlenceyi ekranlara taşıdı. … -Şimdi eğlencenin doruğa çıktığı gece kulübünde bulunan arkadaşımız Onur’a bağlanıyoruz. Evet Onur. Gördüğümüz kadarıyla orada müthiş bir coşku var. Bize orada olup bitenleri anlatır mısın? -Gerçekten de burada coşkudan öte şeyler var. Ligin bitimine 1 hafta kala şampiyonluğunu ilan eden futbolcular, teknik kadro ve yönetim zafer sarhoşu olmuş durumda. Herkes burada ama bir tek eksik var. O da bu gecenin kahramanı Yusuf. Yöneticilere sorduğumuzda Yusuf’un kendilerinden izin aldığını, çok daha önemli bir işinin olduğunu söylediler… Çok daha önemli bir iş? Evet. Yusuf babasının yanına gidiyordu. Beşiktaş aşığı olan Rasim Bey, oğlunun da formasını giydiği takımının şampiyonluk maçına gelmemişti. Şimdi Yusuf O’na gidiyordu. Arabasında dinlediği radyodan arkadaşlarının eğlencenin doruğunda olduğunu öğrenmişti. Sonra hafif müzik yayını başladı. Sesi biraz daha açtı. Arabada yalnızdı ama yine de ağladığını gizlemeye çalışıyordu. Çünkü ‘Erkek adam ağlamazdı’. 2 saat sonra Ankara sınırına girmişti. Şehir çoktan uyumuştu. Rasim Bey şehrin biraz dışındaydı. Çok komşusu vardı. Hatta şehrin en kalabalık yeri belki de O’nun olduğu yerdi. Yusuf, babasına yaklaştıkça ‘Solumla vurdum. Bu sefer gerçekten solumla vurdum’ diyordu. ‘Ödevimi gerçekten bitirdim baba’ der gibiydi sanki. Hatta bu sefer takdir de almıştı. Belgeyi bir hafta sonra havaya kaldıracaktı. Arabasını yolun sağına bıraktı. Farları kontrol etti ve arabadan indi. Kumandayla değil anahtarla kilitledi kapıları. Sonra tekrar açtı. Arka kapıyı açıp maçta giydiği formasını aldı. Kapıları bir kez daha kilitledi. O tüm bunları yaparken güvenlik görevlisi de yanına gelmişti. Yusuf’la göz göze geldiler. Elindeki fenerin aydınlığında O’nu kolayca tanıdı. Bir an söyleyecek bir şeyler aradı. ‘Hoşgeldiniz’ dedi. Yusuf belli belirsiz başını salladı. Omzuna eliyle dokundu ve içeri girdi. Babası her zamanki yerindeydi. Hafif aydınlıkta Rasim Bey’i buldu. Akıtacak pek fazla gözyaşı kalmamıştı. Formasını sıktı. Terini hissetti. Yatıyordu babası. Yanına iyice yaklaştı. Söyleyecek pek de fazla bir sözü yoktu. Onca yolu bir kaç kelime için gelmişti. Dudaklarından kendiliğinden döküldü o sözler. -Solumla vurdum baba. Tıpkı senin gösterdiğin gibi yaptım. Gelişine vurdum hem de. Senin istediğin gibi. Solak değilim hala ama solumu kullanabiliyorum baba. Gerçekten. Şampiyon olduk hem de. Galatasaray’ı İnönü’de yendik. Görsen ne kadar sevindirdik taraftarı. Sen de sevindin değil mi baba? Benimle gurur duydun değil mi baba? Seyretseydin beni sen de alkışlardın. Senin istediğin gibi bir orta saha olamadım ama çok iyi bir sağ bek oldum. Tıpkı senin gibi. Senin gibi ben de 2 numara giydim. Bak sana formamı getirdim baba. Haftaya kupayı da alacağız. Ben senin ismini yazdıracağım formama. İnönü’de sen şeref turu atacaksın. Söylemek istediği belki başka şeylerde vardı Yusuf’un. Ama sözün bittiği noktaya gelmişti. Rasim Bey’in yanına uzandı. Kulağına fısıldamaya devam etti. Sabah olduğunun farkına vardığında hemen kalktı. Güvenlik görevlisi radyoyu açmış, sabah haberlerini dinliyordu. Yine Yusuf’tan bahsediyorlardı. Ama Yusuf bunu duyabilecek durumda değildi. Dalmış, bir gül ağacını seyrediyordu. Beyaz açmıştı gül. Beyaz? -Usta bakar mısın bi? Güvenliğe seslenmişti. -Geliyorum Yusuf Bey…Buyurun bir isteğiniz mi var? -Yok. Bir şey soracaktım ben sana. -Tabi buyurun. -Bu gül ağacı kırmızı açmaz mıydı? -Evet. -Ama şimdi beyaz açmış. -Allah Allah. Olacak iş değil! Yusuf bir süre daha baktı güle. Neden sonra radyoyu fark etti. Güvenlik görevlisine döndü… -Akş** maçı dinledin mi? -Evet. Tebrik ederim sizi de. Anladığım kadarıyla çok güzel bir gol attınız. Bizim oğlan da… -Sesi böyle açık mıydı yine? -Evet açıktı. Sürekli orada duramıyorum. Dolaşırken sesini duymak için açmıştım. Yusuf, görevlinin son kelimelerini duymamıştı bile. Babasının mezarının başına tekrar çöktü. ‘Duydun de mi baba sen de? Dinledin sen de maçı. Kapalı siyah derken sen de yeni açıkla birlikte BEYAZ dedin de mi baba? Mezarlık görevlisi olanları anlamıştı. Gözyaşlarını tutamadı. Sessizce uzaklaştı oradan. Baba-oğul sarmaş dolaştı yine. Tıpkı bir golü kutlar gibiydiler. Kulübesine girdi. Uzaktan onları seyretmeye devam etti. Yusuf bir şeyler söylüyordu halen ama duyamıyordu. Derken Yusuf bağırmaya başladı. -SİYAAAAAAAAAHHHH!!!
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#9 |
|
Sunucu Sahibi
|
Benden seni anlatmamı isteselerdi;
Önce bir yürek çizerdim kocaman. Sonra içine bir dünyayı sığdırabilirdim. O sınırsız sevgi deryasında taşar, sular seller olurdun. Irmaklar olurdun, pınarında çağlayan. Yatağına sığmaz, taşar taşardın. Yüreğindeki vefa seviyesinden. Benden seni yazmamı isteselerdi; Sabahlara kadar yazardım. Ama ne kelimeler yeterli kalırdı. Ne noktalı virgüller. Çünkü anne sevgisi kadar kutsal olan bu sevdan. Karşılıksız, çıkarsız. Kayıtsız şartsız. Öylesine saf, öylesine duru, öylesine berrak ki. Her türlü cefaya göğüs verirdin. Annenin ak sütü kadar helalinden. Benden seni çizmemi isteselerdi; Beyazın üzerine siyahı çizerdim. Bilirdim en karanlık günlerinde dahi bu yola her pahasına baş koyduğunu. Bilirdim kabusların ardında korkusuz, tek yürek olduğunu. Asla pes etmezdin bilirdim. Tıka basa yola çıkarken gemi, Beşiktaş iskelesinden. Benden sana beste yapmamı isteselerdi; Önce seni dinlerdim Kapalıdan, açıktan. Alayına giderken kürdili hicazkar makamından. En güzel güfteleri yazan da, en anlamlı besteleri söyleyen de sen. Bir elin parmakları kadardı oysa sayınız.Rakip stadları Kartal gol gol diye inletirken. Benden seni kıyaslamamı isteselerdi; Aramazdım. Bir eşini daha bulamazdım milyonların içinden. Her türlü güzelliğin yanında, her türlü çirkinliğin karşısında sen. Nasılda pırıldardı gözlerin. Ağaçlı yoldan mabedinin kollarına koşarken. Beşiktaşlı olmasam. Anlayamazdım.Bir dost, bir arkadaş, bir anne kadar sevecen alnından öperken. Beşiktaşlı olmasam. Böylesine içten ağlayamazdım. Ölesiye sevmek nedir deseler bana; Önce seni söylerdim. Tribündeki yerini koşulsuz dolduran. Yağmuru, çamuru, yazı, kışı senin yüreğinde tadardım. Dört mevsim sevdiğinin yanında o’dur. Sahadaki Beşiktaş’a gönül bağını haykırırdım sonra. İşte derdim onun bakış açısı budur. Beşiktaşlı olunmaz. Beşiktaşlı doğulur.
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#10 |
|
Sunucu Sahibi
|
"Pascal ile bara gidiyoruz" Turkcell Süper Ligi baslamisken, ortada birçok yazilacak konu varken nereden çikti bu Pascal Nouma yazisi demeyin lütfen. Ingiltere'den Emre Aytekin'in gönderdigi aniyi okurken Türk Futbolu'nun gelmis geçmis en farkli kisiligini, Inönü'nün çimlerini midesine götüren, taraftarlari discoya götüren Pascal Nouma'yi hem daha çok sevecek hem de kendinizi ayni barin bistrosunda hissedeceksiniz. Öncelikle kendimi tanitayim biraz. Ben 5 yildan beri Londra’da yasiyorum. Grafik tasarimcisiyim, Izmirliyim ve tam bir futbol tutkunuyum. Zamaninda Galatasaray ve Fenerbahce için forma, esorfman, taraftar aksesuarlari tasarimlari filan yaptim. Birçok kez spor spikerligi icin basvurmadigim TV kanali kalmadi. Simdi ise Londra’da iyi kötü yasiyorum. Gelelim benim anima... Londra’da bes yildizli bir otelde 2 yil kadar barmenlik yaptim. Otelin ismi Selsdon Park Hotel. Burasi Londra’nin güney semtinin en eski ve en ünlü oteli. Ayrica Crystal Palace futbol takiminin da yabanci futbolculari barindirdigi yer. Crystal Palace ile maç yapan bütün takimlar bu otele geliyorlar. Ben de bu sayede Crystal Palace ile mac yapan birçok takimin futbolculariyla sohbet etme ve de imzali formalarini alma firsatim oldu. Içlerinden en önemlileri Guus Hiddink, Graeme Souness, Brad Friedel, Alan Shearer gibi. Ama, hatirladikça tüylerimi diken diken tanisma olayini ise geçen sene Agustos ayinda yasadim. O zaman herkes otelde kalan siyahi futbolcuyu konusuyor. Neymis Crystal Palace denemek için getirmis, oteldeki bütün güzel kizlara asiliyormus. Ben bu söylenenleri pek dikkate almamistim, çünkü pek sevdigim takim degildir Crystal Palace. Bir gün barda servis yapiyorum, garip kiyafetli bir adam bara geldi. Kafasinda kirmizi bir sapka, kirmizi bir kemer ve de kirmizi Reebok marka ayakkabi giymis siyahi bir eleman. Dedim ki kendi kendime kesin bu eleman o bahsettikleri futbolcu. Benden içki istedi kötü bir Ingilizce ile. O sirada ben içkiyi doldururken yakamdaki ismime dikkatle bakiyordu. Bende biraz rahatsiz oldum ve de kafami kaldirdim ters bir sekilde. Bir de ne göreyim tanidik bir yüz. Sonra birden gülümseyerek ve kollarini açarak bana aynen söyle dedi: “Emre, kardesim..." Ben sok oldum, adam beni barin öteki tarafindan kucakladi resmen. Karsimdaki kisi Pascal Nouma idi. Biranin parasini ödemek istedi, ben kesinlikle olmaz dedim. Sonra basladik muhabbete. Ama, o ne guzel Turkçe öyle, söyledigi her seyi kelimesi kelimesine anladim. Bir de bir güzel küfürler ediyor, yerlere yatarsaniz gülmekten. O an fazla durmadi orada, yarin gene gelcem dedi, sakin gazetecileri çagirma diye de espri yapti. Ertesi gün, ben gene barda calisiyorum. Barin kapisinin önünde bagiran bir ses duydum, Emre buraya yumruk havaya diye. Ben resmen sok olmustum, koskocaman bir otelde Türkce tezahürat yapan birini ilk kez duydum, hem de benim ismimi söyleyerek. O an attigim havayi düsünemezsiniz. Neyse, bara oturdu, ona güzel bir yemek siparisi verdim, bes kurus para almadi. Bana birçok sey anlatti. Fenerbahce maçinda yaptigi hareketin sebebini anlatti, taninmis mankenlerle olan iliskilerini, Türkiye’de ünlü ne kadar futbolcu, manken, is adami varsa onlarin bütün bilinmeyen taraflarini anlatti. Anlattiklari hiç de abarti gelmedi. Hepsi de inandirici seylerdi. Ama en çok anlattigi sey, bir türlü unutamadigi Beşiktaş taraftari, en yakin arkadasi Ahmet Dursun, sürekli gittigi kelle paça çorbacisi ve de Çagla Sikel... Ama maalesef Crystal Palace takimi onu begenmedi ve ertesi gün ülkesine gitmek için otelden ayrildi. Otelden ayrilmadan once, beni resepsiyondan aradilar, burada seni birisi görmek istiyor diye. Kostüm, gittim baktim, Pascal Nouma karsimda gene bagiriyordu. Size yemin ediyorum soyle diyordu: Fransa’da dogdu, Beşiktaşlı oldu, helal olsun sana PASCAL NOUMA PASCAL NOUMA... Sonra bir Türk gibi sarildik, öpüstük ve vedalastik... Gerçekten de anlatildigi gibi deli bir adamdi, ama tam bir Türk gibiydi... Konusmasi, her bes dakikada bir bana kardesim demesi, bilinen küfürleri ve argo laflari sürekli söylemesi beni gerçekten cok sasirtmisti...
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#11 |
|
Sunucu Sahibi
|
Genç çocuk özlemle hasretle sevgi ile içinde beslediği yerdeydi; mabeddeydi.Çocuk herzaman ki gibi üzerinde siyah beyaz forması ve aksesuarları ile koşarak Mabedde geldi..Mabedin etrafında biraz düşünmeye başladı. Sonra bir kenara oturup sigarasını içti.Aklında yüreğinde herzaman ki gibi Beşiktaşk'ı vardı.Hayatının en sevdiği siyah beyaz formasına sarılarak soğuktan ısınmaya çalıştı.Bembeyaz simsiyah formasını sanki ömründe ilkez görüyor gibiydi.Buram buram kokluyordu sevgsini kokluyor aşkını kokluyor en önemlisi de özlemle hasretle kokluyordu.Çevresindeki aynı ruhlu insanların üzerleride siyah beyazdı.Sanki o formaya bakınca çocuk ağlıyor gibiydi.Çocuk aşkla baktığı siyah beyaz forma ile sanki konuşuyordu.Sanki forma ona neden ağlıyorsun diyordu.Bak ben ne kadar mutluyum der gibiydi.Bir süre sonra çocuk tekrar içeriye girmek için sıraya girer içeriye girer.Yine içerde bakar sevdiğini aşkını sevdasını göreceği için kalbi yine gümbür gümbür atmaya başladı.Ne zaman oraya gelse onu izlese onu onla yaşarken her zaman aynı şekilde kalbi sanki yerinden çıkacak gibiydi.Yıllarca o ruh ile sevmesine rağmen aradaki mesafeler sevgisinden sevdasından ruhundan hiçbir şey kaybetmemiştir.Onu hiçbirşey Beşiktaş'ından ayıramadı ayıramazda.Ne hasret ne ayrılık ne engel olduğu mesafeler ve nede ölüm....
Neyse çocuk dışarı çıktı birşeyleri unutmuştu sanki etrafa bakınığ durdu.Ama geç kaldığının farkına vardı.Çocuk telaşla saatine baktı.İçerde maç başlamıştı..Sevdiğine geç kalmıştı 5 dakka da olsa.Çocuk öyle tutkulu sevdiği Beşiktaş'ı bekletmemet için saatler önce koşarak gelmişti.Onu 24 saat önceden beklemeyi bile seviyordu.Ama sevdiği çocuğu bukez üzmüştü.Bu maçı nasıl kaybederiz diye içinden mırıldanıyordu içi sızlıyordu ve bir süre sonra toparlanarak derki; Herkezin bir kusuru vardır olabilir bitmesin dertler diye söylendi.Ve yine gözlerinin önündeki siyah beyaz renklere dikti.Tıpkı okyanusun sonu yok gibi tıpkı sevdiği renklere karşı olan aşkı gibi Beşiktaş sevgsinin sonu yoktu.Sonsuzluğa uzanıyordu ona olan sevgisi.Gözleri hala yaşlıydı.Bir türlü sinderemiyordu o havayı.Forma sanki ona tekrar konuşur gibiydi.Herşey bu kadar güzelken neden ağlıyorsun ki.Sen hasretin için özlemin aşkın için buraya gelmedin mi?Çocuk da burkuk bir şekilde evet der gibiydi.Çocuk yavaş yavaş dışarı çıkmaya başladı.Hava soğuktu titriyordu Çocuğu gören bir abisi gel kartal yürekli dedi.Omuzunu elini atarak al bu atkıyı dedi.Çocuk atkıya baktı ilk önce hayatının renkleri o atkının üzerindeydi ve hemen boynuna sararak ısıtacaktı ve takarken sanki atkı ile kucaklaşıyor gibiydi.Tekrar saatine baktı keşke bu zaman geçmeseydi doya doya izlesem diye düşünmekteydi.Sevdiğini yine özlemişti hemde çok..Sanki hergün mabedde buluşup sözleşiyorlardı..Aynı ruhtaki insanların üzerindekji siyah beyaz renkler onu gördüğü zaman birşeyler anlatmak dinletmek istiyordu.Bİrbirlerine bakarak sarılıyor ve sevgisini gideriyordu..Çocuk der onsuz hayat yaşanmaz ki.Ben ölsem o ölse bile devamlı Beşiktaş aşkı benimle yaşar diyordu.Basını eğerek gözlerini yere doğru baktı..Gözyaşlarını kimseye göstermek istemiyordu.Zaten nedense etrafındakilerde ona deli gibi bakıyorlardı.Rahatsız olmaya başladı üzerine bakan gözlerden.Gözlerini kapattı saate baktı ve saatin geçtiğinin farkına vardı ilerledi ve dayanamadı tekrar o sevdiği mabedine geri döndü.Sevdiğini tekrar izlemek istiyordu.Dayanamıyordu kalbi duracak gibiydi.Gözlerden bir damla yaş aktı çocuk sevdiği siyah beyaz renkli formasına ..En iyisi ben formam ile konuşayımç.Çocuk etrafa birden baktı sevdiği forma ile konuşmaya başlamıştı ve bir süre sonra gitmeye karar vermişti artık.Onun sevgisine olan aşkı ve sevgisi onunla beraber gelmişti.
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#12 |
|
Sunucu Sahibi
|
7 yaşındaki çoçuğa ''Büyüyünce ne olacaksın?'' diye sorduğumda ''Beşiktaş Başkanı Olacağım.'' abi diye aldığım cevaptır belki de Beşiktaş..
Arkadaşımla eve gittiğimde kapıyı açan kardeşinin bana ''Hangi takımlısın?'' diye sormasıdır kimi zaman.. El ele vermektir kimi zaman Beşiktaş.. Gidemediğin maçlarda ruhunu kapalıda ''hissetmektir'' çoğu an.. 3-5 arkadaş toplandığında ''Beşiktaş'ım Sen Çok Yaşa'' yı söyleyebilmektir belki de.. Devriyenin en sık atıldığı cumartesi gününe aldırış etmeden elde spreylerle semtin dört bir yanını çArşı diye donatmaktır belkide.. Bir bestedir kimi zaman.. Yalnız kaldığında söylediğin.. Bir hırstır, sessizce yüreğinde karşılıklı ''Beşiktaşım benim-Biricik sevgilim'' i söylediğinde yumruklarını sıkmaktır kimi zaman.. Sevginin inada dökülüşüdür kimi zaman.. Küçükken en büyük Beşiktaş yerine fener demeniz için zorlanırken yediğiniz dayaktan sonra ''SöyLe Lan!'' dediklerinde yediğinin iki katı dayağı göze alarak ''Beşiktaş ulaaan!'' diyebilmektir belkide.. Ama AŞK'tır çoğu zaman.. 6-0 yenildikten sonra dalga geçenlere aldırış etmeden eve çıkıp camdan aşağı Beşiktaş bayrağını dalgalandırmak, formanı giyip dışarı çıkmaktır belkide.. Takımın lige havlu attığında yada akıl almaz bir yağmur yağdığında ''Manyak mısın Lan ne işin var maçta?'' diyenlere ''AŞIĞIM ULAN!'' diye bilmektir kimi zaman.. Yaşamaktır çoğu zaman hayatının her parçasında Beşiktaş'ını.. Yaşatmaktır her zaman varolduğun müddetçe varolduğun her yerde Beşiktaşlılık onurunu ruhunu!.. Sevmektir her zaman! Karşılık beklemeden delice!.. Siyahın mateminde kaybolmak beyazda umuda yol almak.. İlk AŞKtır beLkide.. Küçük bir kaza geçirip hastaneye kaldırıldığınızda ayıldıktan yarım saat sonra sorulan ''Bir şey ister misin?'' sorusuna.. ''BEŞİKTAŞ BATTANİYEMİ GETİRİN!'' demektir belkide.. Abinize verdiğiniz bir sözdür kimi zaman Beşiktaş.. Ağlamaktır kimi zaman.. ağlamanın faydası olmadığını bile bile çocuk gibi ağlamak!.. Rıza hocamıza yapılan terbiyesizlikte ''Hepimiz Kapıcıyız'' Pascal'ımıza yapılan saygısızlıkta ''Hepimiz Zenciyiz'' diyerek bütünleşmektir belkide.. Ertesi gün okula gideceğini düşünmeden gecenin bir köründe pankart hazırlamaktır Beşiktaş'ına belkide.. Mahallende ''Beşiktaşlı'' diye hitap edilmesidir kimi zaman.. Kültürdür her zaman.. Doğduğunda kulağına Beşiktaş diye fısıldayan abinin kültürünü aktarmak için yeni doğan yeğeninin kulağına fısıldamaktır ''BEŞİKTAŞ'' diye..! Hepsinden öte geçen gece yanımda yatan abim hafif yatakta dönüp homurdandığında kulağına Siyah! diye fısıldadıktan sonra, yüreğinden gelen sesi dışa döküp Beyaz! demesidir Beşiktaş!..
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#13 |
|
Sunucu Sahibi
|
Kaf dağlarının doruklarında, onların Anka, bizim ise Kara Kartal dediğimiz bir kuş yaşardı.
Ne en güçlüsüydü nede en zayıfıydı kainatın,onu ayakta tutan hiç bitmeyen uçma arzusuydu ve liderlerinin dirayeti.Bu dağların ve ormanın kralı bu kuş klanının lideriydi.Bütün canlı alemi saygı gösterirdi bu lidere ve onun nazarında bu topluluga. Zora düşenin yanındaydılar.Sıkışan,bunalan,arasında kavga eden onlara sığınır ve onların adeletine güvenirdi.Hak etmedikleri hiçbirşeye tenezzül etmezlerdi."Edit" oyunlarla hayvan olimpiyatlarında birinci olmak yerine,onurlarına ve terbiyelerine leke sürülmesin diye şerefli ikinciliği yeğ tutarlardı. Onlardan biri olmak grur verirdi,yürüyüşünü değiştirir ve karşısındakine güven aşılardı.Bir arada yaşarlar ama yalnız uçarlardı.Dünyanın etrafına ne kadar cok yayılırlarsa,dünyaya o kadar çok yardım edebilerdi.Onların geldiğini gören çakallar siner ve saklanacak yer ararlardı.Onların olduğu yerlerde çakallara yer yoktu.Ve diş biliyordu çakallar onları alt etmek için. Çakal bu ya,düşünmüştü yine bir hinlik.Mutlaka alt etmeliydi onları,ama buna ne gücü yeterdi nede bunu yapabilecek ve onları karşısına alacak cesareti vardı.Başka birşey bulmalıydı ve maalesef de buldu yine bir çakallık.Onları onlara kırdıracaktı.Şimşek adında saf ama kibirli biri vardı bu klanda ve klanın soylularındaydı.Klanı artık o yonetmek istiyordu.Hiçkimse büyük liderler geleneğine yakıştırmıyordu onun ismini,işte bu yüzden çakalla pazarlık yapmaktan başka çaresi yoktu.Çakalın hinliği onunda serveti vardı.Beraberce yaptılar çakallıklarını,büyük liderler gitmişti.Artık şimşek yönetiyordu klanı ve cebinde çakala olan minnet borcu vardı. Çakal buya yine düşündü bir hinlik,onları borçlandırmalıydı,borç almaya alışan emir almaya da alışırdı.Şimsek’in minnet borcuna maddi borçlarda eklenmişti.Artık,Çakalın ağzından klanı yönetiyordu Şimşek.Klan huzursuzlansa da yapacak birşeyi yoktu,isyan edenlerin başı kopartılıyordu,borç yükünün altında eziliyorlardı.Maskarası olmuştu dünyanın Kara Kartallar,geçmişte sinenler ve saklananlar,varlığından kimsenin haberi olmadığı türler bile diş geçirmeye çalışıyordu artık onlara. Onurlu Kara Kartallar herşeyi göze alarak,büyük bir isyan başlattı,artık dayanamıyorlardı.Babalarının ve dedelerinin mirasına sahip çıkıyorlardı ama kardeş kardeşe vuruyordu.Çakallar ise sessizce ve pis pis sırıtarak izliyorlardı olanları,kim kazanırsa kazansın klan artık kaybetmişti.Kardeşini kesenlerin adeletine artık hiçkimse güvenemezdi. Ve herkes gibi oldu Kara Kartallar, geçmişleri unutuldu,birbirlerine yaptıkları zulumlerle hatırlanır oldular.Herkesin güvendiği klan artık birbirine bile güvenemez olmuştu.Yalnız uçamıyorlardı ve her dört senede bir yapılan hayvan olimpiyatlarında artık onlarda ne olursa olsun kazanmak istiyorlardı.Klan gitmişti ve Kara Kartallar da başka soylarla birleşerek ve melezleşerek tükendi. Hikayeleri mutlu sonlarla bitirmek için hikayenin bir parçası olmak zorunda olduğumuzu unutmayalım.Aydınlık ve güzel günler onları özleyenleri yüzüstü bırakmaz. Bu hikayedeki herşey tamamen hayal ürünüdür..
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#14 |
|
Sunucu Sahibi
|
Ben Senİ SevdİĞİmde İstanbula GÜn DoĞmamiŞti
BalikÇilar AĞ Atmamis Şaİrler HenÜz Yatmamisti Neler YaŞadik Önce Ben Senİ Ne Çok Sevdİm Bİr İstabul Ekspresİnden Hallİceydİ Kalbİm Ve Bİr Yemİnİ KÖrelttİm Şİmdİ Yerİne Bİr Umudu Bİle Ve Bİr İstabul Ekspresİnden Hallİceydİ Kalbİm Üstelİk Bİlmİyordum BeŞİktaŞtan Taksİme KaÇ Sate Gİdİlİr AŞk Nerdedİr Bu Şehİrde Hangİ Sokakta Gezİnİr Dedİm Ya Ben Senİ SevdİĞİmde İstanbula GÜn DoĞmamiŞti GÜn DoĞmadanda Neler DoĞar Bunu GÖnlÜmde UmmamiŞti UÇaklari HİÇ Sevmem Trendende Vaz GeÇtİm İzmİrden İstanbula Tam Bİr Saate GeÇtİm..
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#15 |
|
Sunucu Sahibi
|
Beşiktaş mucizesi kokan gerçek bir hikayedir bu...
Hani insanın çok isteyip de başaramadığı şeyler olur ya hayatta...Ne kadar çabalasan da değiştiremezsin...Derken bir şey olur,bir mucize ve imkansız gelenin değişmeye başladığını görürsün.İşte böyle bir hikaye benimkisi de... Efsane kadronun son demlerine yetişmiş 87 jenarasyonundan biriyim ben.Çocuklugumun kahramanları ne Tarkan ne Rocky ne Rambo...Konşmaya başladığımda ilk sözlerim Metin-Ali-Feyyaz ve ilk tezahüratım da yine o efsaneye... METİN-ALİ-FEYYAZ KOYSUN BEŞİKTAŞIM ŞAMPİYON OLSUN 1,2,3 GOL YETMEZ 4.5.6 OLSUN... Onlara özeniyordum,onları kahraman gibi görüyor,onlar gibi olmak istiyordum ama onlardan bir eksdiğim vardı...Yürüyemiyordum... Futbol oynayamazdım belki ama Beşiktaş aşkı engel tanımazdı ki inadına sevmeye devam ettim Beşiktaşı... Kulagıma Beşiktaşımı fısıldayan insanlardan daha fanatik olmuştum artık hastalığım da iyiye gidiyordu... 2002 yılı Kasım ayında ameliyat oldum.Doktorlar şansımın oldugunu söylediler...Kafamda gideceğim yerleri canlandırmaya başlamıştım...Maçtan önce Kazan'da takılacak ardından kapalıda avazım çıktığı kadar bağıracaktım ama daha zamanı vardı tedavim devam ediyordu...Burada da en büyük desteğim moral kaynağım Beşiktaştı ve çektiğim acıları ancak onunla unutabiliyordum 100.yıl geliyordu ve şampiyon olmalı tarihe geçmeliydik hasrete son vermeliydik...Evet sevinmek için sevmemiştik ama bu sene olmalıydı..Ve müthiş gitti takım şampiyon olacaktık nihayet şampiyonluk maçı gelmişti...33.hafta İnönü:Beşiktaş-galatasaray Maçı amcamla bir mekanda seyredecektik gelip beni aldılar ve tv karşısındaydık artık Üzerimde çubuklu formam futbolcular santrada marşımızı söylerken dualar ediyordum beraberlik de yetiyordu Beşiktaşıma ama yeneceğiz demiştik amcamla...Maç başladı Pancu,İlhan derken durmadan goller kaçıyor,saç baş yoluyorduk maçın sonlarına gelindikçe top galatasarayın ayağına geçtiğinde bakamaz olmuştuk yine bu ataklardan birinde takım kontraya çıktı...Sergen sürdü,topu 'o'futbolcuya verdionun da tekrar Sergenle buluşturmasıyla golümüzü attık...Deliler gibi bağırıyordum ne yaptığımı bilmiyuordum...Beklenen an gelmiş,Beşiktaşım şampiyon olmuştu...O büyülü havayı amcamın çığlığı bozdu: -OĞLUM AYAKTASIN LAN!!! O ana kadar desteksiz üzerinde duramadığım ayaklarım sanki insafa gelmiş Beşiktaşın önünde diz çökmüşlerdi İster Türk filmi deyin ister ucuz senaryo,aynen gerçekleri yazdım...Beşiktaş aşkının nelere kadir oldugunu o gün bir kez daha anladım...Şu an maçları ayakta izleyebilecek ve tribünde çarşıyla beraber bağırabilecek kadar iyiyim fiziksel olarak... Adım olayını da hallettiğimizde; BEKLE BENİ BEŞİKTAŞIM UĞRUNDA ÖLMEYE GELİYORUM!!!
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#16 |
|
Sunucu Sahibi
|
"Senden gelen zehir olsa şifa niyetine içerim" demişim bir kere. Kor değil alev olsan elimle tutarım seni, elimi kaybetmek pahasına. Sabahlara kadar sarılır yastığıma ağlarım gizlice de belli etmem kimseye. Canımı yaksanda, içimi acıtsanda zaman zaman niye hala seni bu kadar çok seviyorum diye sorgulsamda kendimi. Yok!!! Hiçbir şey senden vazgeçmek düşüncesi kadar acıtmıyor canımı....Ben, körkütük aşık olmuşum sana. Adını dilime dua, kalbime mühür yapmışım. Seni sevdim diye sevmişim tanımadığım milyonlarca insanı.Siyahını kendime zindan yapmışım ama beyazını o zindandaki ışığım varsaymışım. Yağan yağmura eşlik ediyor şuanda gözlerim. Bir yumru boğazımda, düğümlenmiş öylece duruyor. Adını duydukça üşüyorum ama ısınmak için yine sana sarılıyorum.
Kartal' ım... Güldürsende, ağlatsanda, yensend yenilsende bu kalbim aşkınla yanmış bir kere. Aşkın tadını alan iflah olmazmış, ben de olmadım. Herkese her şeye rağmen sonsuza kadar aşığınım...
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#17 |
|
Sunucu Sahibi
|
(Aşşağıdaki olayı 01.08.2007 tarihinde Kırklarelinin İğneada köyünde yaşayan bir arkadasımız anlatmıs)
Tatil için gittiğim Kırklarelinin bir köyündeyim... Akşama Beşiktaşımın Mabedde FC Sheriff ile şampiyonlar ligi ilk maçı var. Mabedimizin o güzel sesini duyacak olmamın verdiği heyecan sabah erken uyanmama neden oluyor. Malum yayıncı kuruluşun yayın yaptığı bir kahvehanenin dahi köyde olmadığını duymamla beraber kalbim iki değirmen taşının arasında sıkışmış gibi oluyor. İnanmak istemiyorum... Akşam maç saati gelip çatıyor. Radyomu alıp çıkıyorum belki bir umut diyerek... O anda gök yarılmış gibi yağmur başlıyor... Köyün merkezine iniyorum kime sorsam malum yayıncı kuruluşun olduğu bir Kahvehanenin buralarda bulunamayacağınıı söylüyor... İnanmak istemiyorum saat 20.00'ı gösteriyor o anda hücrelerimin her biri üçlüye başlıyor... '' Ne güzel olmuşsundur çubuklu formanla'' diye iç geçiriyorum...Tam o anda ilerde bi kalabalık görüyorum içerde Tvnin sesi son ses açık bu ses evet evet Mabedimizi görür gibi oluyorum Beşiktaş kapalısının sesi kulaklarıma kadar geliyor YAĞMURLU BİR GÜNDE GÖRMÜŞTÜM SENİ ÜSTÜNDE ÇUBUKLU FORMALAR VARDI...maçın 8. dakikası oynanıyor... içeri girmeye çalışıyorum Kahvehanenin sahibi içerisinin aşırı dolu olduğunu ve alamayacağını söylüyor...Dert değil diyorum kendi kendime Mabedimizin sesini duydum ya... Dışarı çıkıyorum Kahvehanenin yan tarafı açıklık ordaki camdan izlemeye karar veriyorum bu arada Beşiktaş Kapalısı efsanevi tezahurata devam ediyor BİR ANDA TUTULDUM AŞIK OLDUM BEN HAYATIN ANLAMI SİYAH BEYAZDI... Dışardaki küçük camdan Beşiktaşımı çok net görüyorum gerçekten de üstündeki çubuklu formalarla çöl ortasındaki buz gibi bir suyu andırıyordu... bu arada yağmur tüm şiddetiyle devam ediyor sırılsıklam oluyorum insanlar bana bakışındaki manayı çözüyorum herbiri bana deli gözüyle bakıyor... O anda kapalı devam ediyor kaldığı yerden ÖLÜMLE YAŞAMI AYIRAN ÇİZGİ SİYAHLA BEYAZI AYIRAMAZ Kİ... ''HER YOLUN SONUNDA ÖLÜM OLSA DA SEVENLERİ KİMSE AYIRAMAZ Kİ'
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#18 |
|
Sunucu Sahibi
|
Hayat 80 yılında bir fenerbahçe maçıyla başlamıştı benim için, doğduğum gün herkeste bir telaş varken, kartal babam da fenerbahçe maçı telaşı varmış, sabahın 7 sinde elinde alkol şisesiyle girmiş alt kapalıdaki mekanına, tabiî o zamanlar statda alkol serbest, oradaki arkadaşları oooo baba olmuşsun karsılamalarıyla falan karşılamışlar ama babamdaki telaş başkaymış, o gün golü kim koyarsa oğlumun adı onun olacak ve olduda zaten ömür boyu taşısın diyormuş hatta yeminler etmişâ€¦.. neyse maç başlamış hemde beşiktaşımız iyi başlamış saldırıyormuş kartallar gibi, bu arada ben hastanede meleklerin bana armağan edeceği beşiktaşlılık duygusunu tatmak üzere yaşamın ilk dakikalarındayım daha,
neyse ilk yarı bitmiş gol yok, ikinci yarıya hoca o zaman fenere hep koyan şaban'ı almış takıma tribünden sesler yükselmiş çoşku artmış, herkes oh tamam bu iş bitti derken , babam eyvaaahhh demiş şaban mı olacak yoksa benim oğlumun adı? olsun be fenere geçirelim de olsun amına koyim demiş. öyle böyle derken necdet soldan yapmış ortayı şaban koymuş kafayı, kaleciyi geçen top üst direkten geri dönmüş herkes ahhh çekerken babam derin bir ohh çekmiş ne oluyo be sesleri yükselmiş üzülmeye başlamış babam seviniyormuş ama içten içe……….. derken geri dönen topu bora tamamlamış ve gooooooolllllllllllllllllllll. o an sevinçlerin en güzelini yaşamış babam hem adımı ölümsüz kılmış hemde ezikleri o gün 1-0 yenmişiz. Sonramı sonra… altım bezliyken kapalıda alt kattan üst kata ellerden ele gezen bir bebeeek olmuşum. Tabii benim haberim yok bebeğim çünkü daha ama babam anlatıyor…. biraz daha büyüyünce babam mekanımız kazanda piyizlenirken bende abilerimizin ruhunu taşımak için onları izlerdim hep izlerdim nasıl daha iyi beşiktaşlı olunur beşiktaşım için daha neler yapmalıyım diye ve 11 yaşında başladım yeni açık tribünlerine……… o mutlulukları hatta o gözyaşlarını ilk orda tattım. biraz daha da büyüyünce deplasmanlar başladı kardeşlerimizle tek vücut olduğumuz deplasmanlar, dayaklar yediğimiz (samsun deplasmanı unutulmaz) rüya gibiydi sadece beşiktaşımızın olduğu günler, istanbula gelince tüh be diye konuşup üzüldüğümüz yine döndük dediğimiz günler,,,,,,,,, derken askerlik çıktı, tüm kartallar gibi bende gittim vatan görevine……. bende askerde beşiktaşım için dayak yedim firar ettim maçlarda gazinonun en önünde kavgalar ettim yeri geldi kapalıya çevirdim taburu ama kapalı başkaydı oradaki hayat sadece orda yaşanıyordu, ama hep vardı beşiktaşım. Sevgiliydi bana Beşiktaşâ€¦ hemde asla yamuk yapmayacak bir sevgili….. ömür boyu seninle olacak sende kalacak bir sevgili….. karşılıksız sevmiştim zaten bende beşiktaşımı çok masum ve içten……… askerlikten sonra da devam etttik tabiî ki…. deplasmanlara ve kapalı üst tarafa…... sonra….. sonra mı.. bir kız sevdim beşiktaşıma kuma gelirmisin dedim… gelirim be dedi…..o lafı dedi ya tamam dı bu işâ€¦. o da artık bir dişi kartal dı benim gözümde artık……. beni tanımıştı.. çünkü biliyordu ki beşiktaş hep en öndeydi en baştaydı benim için. Neyse……. nişan günü geldi çattı……..eyvahhhhhh beşiktaşımızın maçı vardı o gün…….. o zaman nişan ertelenecekti başka yolu yoktu zaten….. ve ertelendi 1 hafta sonraya, eşim şikayetçiydi artık…….. bu ne ya böyle demeye artık yeter demeye başlamıştı,…… bende yok ki bu sevdanın bi tarifi diyordum……….. anlayamazdı diye düşünüyor ve umuyordum,……… çünkü sadece babamla göz göze gelirdik en önemli anlarımda asker ,nişan,düğün v.s gibi………. ve bana bakardı tam bir baba kartal gibi ve mutlaka yumruğunu havaya kaldırarak………. tek o anlardı beni beşiktaşla ilgili, o bilirdi bu sevdanın bir tarifini, çünkü o öğretmişti bana beşiktaşlılığı iyi yoldasın oğlum derdi devam et karakterini bozma dürüstlüğünü bozma………. derkennn geçen ay düğünüm vardı. gelin arabası sırf siyah ve beyaz dı, ve tabiki gelin ve damat da siyah beyazdı, davetiyemde ise ölümle yaşamı ayıran çizgi siyahla beyazı ayıramaz ki yazıyordu……. çok kişi gelmişti ama aslında kimse yoktu benim Beşiktaş sevdasının tarifini anlayan sadece babam ve tribün tayfasından arkadaşlar vardı…….. ve eşim varmış o gün anladım………… salona girerken bizimkisi siyah-beyaz bir aşk hikayesi çalıyordu ki, dans ederken kulağıma fısıldadı eşim; beşiktaşım ve boram hayat sensin dünyam sensin hersey sensin bu sevdadan vazgeçersem allah belamı versin,……………… başarmıştım be…… bir dişi kartal yaratmıştım kendimce,,,,,,,,anlıyordu artık bu sevdanın nasıl bişey olduğunu,,,,,,,,,, ertesi gün kahvaltı hazırlamıştı bana, yine siyah ve beyaz vardı o gün… çünkü zeytin ve peynir yedik sadece….. siyah-beyaz evimizin her yerini süslüyor ve hep süsleyecekte...................................... iyiki varsın beşiktaşım… biz seni sevinmek için sevmedik……………………… yaniiii…… BEŞİKTAŞ, BANA BABAMDAN KALAN MİRAS DEĞİL OĞLUMA OLAN BORCUM DUR.............. arkadaşlar hepinizi seviyorum kapalı üst de görüşmek üzere........... BEŞİKTAŞIM SEN ÇOK YAŞA CANIM FEDA OLSUN SANA………………
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#19 |
|
Sunucu Sahibi
|
Henüz bulunduğumuz hayatı bilmediğimizin, gerçeklerin farkına varmadığımızın yani ''küçük'' olduğumuzun söylendiği zamanlar. Oysa ki o zamanlarda başlamıştık biz Beşiktaş kavgaları etmeye. O zamanlarda başlamıştık kahve önlerinden kaçak maç izlemeye çalışmaya. Telvizyonu göremezdik. ''Gol !'' sesini duyduğumuzda kahve içinde Beşiktaşlı olduğunu bildiğimiz bi' abinin bu sesten sonra sevindiğini görmek yeterdi dünyaların bizim olması için.
Daha sonraları bi' abimiz tarafından elimizden alınıp, sokağa atılmasına rağmen inatla devam ederik misket oynamaya. O kadar önemsizdi bizim için kazanmak ve o kadar da önemliydi bizim için mücadele etmiş olmak. O zamanlar tanımlarımız böyle değildi tabii. Cikletlerden çıkan ''şöhret'' dediğimiz kağıtlarda diğer takım futbolcularını ayırıp çıkartacak kadar saf bi' sevdamız var yalnızca. Sokağın altı ile üstü ''mahalle'' maçı yapardık. Mücadele ve teknik namına çok düşükte olsak ''ya yenilirsek !'' korkusu ile takımımıza Beşiktaş adını vermekten korkacak kadar büyük bi' sevda ile oynardık tüm maçlarımızı. Rakibimiz topu 3 kere dışarı atarsa penaltı kullanırdık. Her topun başına geçtiğimizde ya Ferdinand olurduk ya Sarı fırtına Metin olurduk. Yenilme korkusu ile Beşiktaş adını vermeye korkmamıza rağmen her pas attığımızda Şifo olduk bizler, her top kaptığımızda Recep olduk. Biz her golde Sarı Fırtınaydık. İlk okul zamanlarında ''Fenerbahçeli olmassan seni sınıfta bırakırım !'' şakalarına maruz kaldık hocalarımızdan. Bilmezdik şaka olduğunu, tek bildiğimiz ve bilmelerini istediğimizdi BEŞİKTAŞ !'tan başka kelam çıkmayacağıydı yüreğimizden. Poster bulmak imkansızdan da öteydi o zamanlar. Gazeteler yeterdi bize o zamanlar. BEŞİKTAŞ ! yazılarını makas ile en ince ayrıntısına kadar dikkat edecek kadar keskindi yüreğimiz. ..ve bi' o kadar da içten haykırırdık mahallede ki abilerimize; ''EN BÜYÜK BEŞİKTAŞ, BAŞKA BÜYÜK YOK !'' diye haykırırken. Orta okul zamanlarımızda eksta bi' defterimiz ardı. Nadiren götürüldüğümüz ya da kaçıp gittiğimiz tribünden ve abilerimizden duyduğumuz bestelerimizi yazdığımız. Gazetelerde ki BEŞİKTAŞ ! yazılarını kesip yapıştırdığımız. Hangimizin defterinin yaprağı yetti, hangimiz aşkımızı sığdırabildik o yapraklara ! Lise zamanları aşkımızı sığdıramadığımız sıramız olmuştu. Her ne kadar aşkımız sığmasa da, en temiz yeri BEŞİKTAŞ ! yazmak için ayırmıştık. Okulu asıp kaçıp gittiğimiz maçlarımız, döktüğümüz göz yaşlarımız.. ..ve sizler bilmelisiniz; bize ''küçük'' dedikleri zamanlarda inatçasına ''kocaman'' sevgi dolu hayallerimiz vardı. Her birimiz, her gece, her başımızı yastığımıza koyduğumuzda İnönü'de gözümüzü açtık. Sağ açık olduk; ortalar açtık, kaleci olduk; son anda takımı kurtardık, defans olduk; çizgiden top çıkardık, forvet olduk; Beşiktaşımız'ı yarınlara taşıdık. ..ve yine bilmelisiniz ki; Biz hâlâ misket oyanayan çocukluğumuz gibi kupalara meraksızız. Biz o şöhret kağıtlarında Beşiktaş'ın dışında olanları söküp attığımız gibi inatçıyız ! Bizler hâlâ mahalle maçlarında ki kadar kara sevdalıyız ! Bizler kafamızı yastığımıza koyduğumuz ilk günden beri BEŞİKTAŞ için mücadele etmekteyiz. ama Yeni AçıK'tan top çıkartıyoruz ama Numaralı'da sol açıktan bindirmeler yapıyoruz ama Eski Açık'tan gol olup yağıyoruz ama Kapalı'dan rakibe basıyor, avaz-avaz ortalar açıyoruz ! Biz hâlâ sizin yanınızdayız, ilk gün ki gibi BEŞİKTAŞ ! Yüklüyüz ! Aşkın bizi deli eyledi ulAn
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#20 |
|
Sunucu Sahibi
|
KArtal,kuş türleri içinde en uzun yaşayanıdır.70 yıla kadar yaşayan kartallar vardır.Ancak bu yaşa ulaşmak için, 40 yaşlarındayken çok ciddi ve zor bir kararı vermek zorundadır.Kartalların yaşı 40'a dayandığında pençeleri sertleşir, esnekliğini yitirir ve bu nedenle de beslenmesini sağladığı avlarını kavrayıp tutamaz duruma gelir.Gagası uzunlaşır be göğsüne doğru kıvrılır.Kanatları yaşlanır ve ağırlaşır.tüyleri kartlaşır ve kalınlaşır.
Artık kartalın uçması iyice zorlaşmıştır.Dolayısıyla kartalın burada iki seçimden birisini yapması gerekir. ya ölümü sececektir ya da yeniden doğuşun acılı ve zorlu sürecini göğüsleyecektir. Bu yeniden doğuş süreci 150 gün kadar sürecektir.bu yönde karar verirse kartal bir dağın tepesine uçar ve orada bir kaya duvarda, artık uçmasına gerek olmayan bir yerde yuvasında kalır. Bu uygun yeri bulduktan sora kartal gagasını sert bir şekilde kayaya vurmaya başlar.En sonunda gagası yerinden sökülür ve düşer.Kartal bir süre yeni gagasının çıkmasını bekler.Gagası çıktıktan sora bu yeni gaga ile pencelerini yerinden söker çıkarır. Yeni pençeleri çıkınca kartal bu kez eski kartlaşmış tüylerini yolmaya başlar.5 ay sonra kartal, kendisine 20 veya daha uzun süreli yaşam bağışlayan meşhur yeniden doğuş uçuşunu yapmaya hazır duruma gelir.
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#21 |
|
Sunucu Sahibi
|
Babandan kalan mirasla başlar sevda,
Veya sonradan tanışılan yeni bir aşkla, Çoraplardan top yapılan top ile öğrenilir futbol, Mahalle maçlarında kendine futbolcu ismi bulmakla gelişir, Her golünde kendini o futbolcuyla bütünleştirirsin, Ve avazın çıktığı kadar onun ismini bağırırısın, Okul hayatında pazartesi günü bazen sevinçli bazen kederli geçer, Sevincini doyasıya karşı tarafı çıldırtırcasına yaşarsın, Hüznünü tüm dalga yorumlarına maruz kalarak buruk kalple dinlersin, İlk tribün hayatın unutulmaz asla, O ilk heyecan sende ilklerin arasına girer, İlk “SİYAH-BEYAZ†haykırışın unutulmaz asla “BEŞİKTAŞIM SEN ÇOK YAŞA†deyişin unutulmaz, Bulaşıcı hastalık gibi bulaşmıştır, Damarlarda syhvebyz kanın var olduğunu hissedersin adeta, Tribünde bağımlılık yapmıştır, Her hafta gitmek istersin o atmosferi yaşamaya, Artık sende panzehiri olmayan bu hastalığa yakalanmışsındır, Ama hayatından çok memnunsundur, Bir gün ağlayıp, bir gün çoşsanda , Büyüklerinden öğrenmişsindir şampiyonluk hasreti yıllarını, İyi günde kötü günde omuz omuza olmayı, Siyah ve beyazın hayat olduğunu onlardan öğrenmişsindir, Farklı skorlu mağlubiyetler yaşasanda, Yaşanılan diğer galibiyetleri düşünüp, Siyahı yalnız bırakmadan “SİYAH-BEYAZ†olacaksın, Siyahın asilliğini, beyazın aydınlığını, Siyah ve beyazın tutku dolu aşkını görerek, Yön vereceksin sevdana, bağlanacaksın sevdana, Biz büyüklerimizden böyle öğrendik sevmeyi, Ona karşı inancı, bağlanmayı, sevdayı böyle öğrendik, Hasreti, mutluluğu, hüznü, böyle öğrendik, Öğrettiler ki bize, sizde sizden sonra gelenlere öğretin diye, Mirasınızı ortak kullanın sizde miras edin diye, Ve şimdi görevimizi bilip, Bizden sonraki nesle öğretmek için sevdayı kolları sıvamalıyız…
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#22 |
|
Sunucu Sahibi
|
Günler senle başlar hayatımda,
Doğum, yaşam, ölüm senle yanyana, Senle yaşıyorum neşemi, hüznümü, Bu nasıl bir sevgi dedirtiyor adama adeta, Kördüğüm ettim sana kendimi, Kim bitirebilir ölümsüz sevgimi, Siyah beyaza adamışım benliğimi, Bir senle yaşarım cenneti cehennemi, İstanbul mudur sana sadece sevgi, Ankara'da, İzmir'de, Antalya'da, Hakkari'de, Berlin'de, Her yerde duyulur sana sevda, Hudutta bekleyen kamyoncunun radyosunda, Maden işçisinin yukardan gelecek heyecanlı gol bekleyişinde, Nöbet tutan askerin gizlice maçı dinleyip golü sessiz yaşamasında, Hepsinin içinde sen varsın, Senin için yakarız bu gezegeni dedik ya, Kavruluruz içinde sen varsan kartalım bu dünyada, Tabutu boyasınlar siyah ve beyaza, Diksinler kefenimi siyah beyaz, Uğruna ölmek şereftir bu durumda, Seni en değerli noktama nişanlamışım, Değişmez yerin asla, Aleme inat, hayata inat, üstünden para kazananlara inat, Sadece ve sadece seni seviyorum, Ne forma içindekini, ne kutsal koltukta puro içenleri, Yalnız sen benim sevdamsın...
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#23 |
|
Sunucu Sahibi
|
Alemde herşeyi sevebilirdim sevmeye senden başlamasaydım...'
Neden 3 hece 8 harf sadece Beşiktaş sorusuna verilebilecek en güzel cevaptır bence bu cümle...Koca yüreğini yalnızca Beşiktaş sevgisiyle dolduranların hikayesidir...Yüreğimze tek bir sevgi sığdırmışsak eğer bu yüreğimizin küçüklüğünden değil,Beşiktaş'a aşkımızın büyüklüğündendir...Anlatılmaz,yaşanır deyince insanların yüzünde oluşan acı tebessüme aldırmadan bildiğini haykırmaktır aleme...Sevmektir ölesiye,gelmektir ölümüne...Delikanlılığın hasıdır... Pembe dünyadakiler anlayamaz bunu...Çünkü onlar hayatın gerçeğini hayatın anlamını kavrayamamış olanlardır...Bildikleri gerçeği inkar edenlerdir onlar...Siyah çökmez mi geceye? Ve o karanlığın ardından aydınlık doğmaz mı bembeyaz yüzüyle...Ya da hayatın sonunda gelinen nokta BEYAZ bir kefenle KARA toprağa girmek değil midir...Allah'a giden yolda tek gerçek değil midir??? 'Kanımı kessen sarı-kırmızı (lacivert) diye işkembeden sallayanlara SİYAH BEYAZ ÖLÜM YAŞAM derken biz aslında tek gerçeği haykırıyoruz cümle aleme... Peki biz kimiz neyiz ne yaptık ne gördük hayattan ne verdik hayata buna bir bakalım şimdi de... Biz pembe dünyanın çocukları olmadık hiçbir zaman...Ya siyahı oynadık ya beyazı canlandırdık.Hayatın gerçeğini kıskıvrak yakaladık bir daha da bırakmadık...Varsın beyazı yaşamayalım dediğimiz her günü arkasından isyan etmek yerine siyahı daha çok sevdik beyazı daha çok bekledik... Biz sadece Beşiktaş'ı sevebildik...Dünyada bu kadar sevmeye layık başka ne vardı ki zaten... Bizi yaratan Allah'a bağlılığımızı gödtersek yobaz göstermesek ateist olduk...Dine ideoloji karıştıran sulanmış beyinler mesafe koymaya çalıştı araya ama pabuç bırakmadık en sonunda keyifli muhabbetlerin mezesi rakı balığa vurduk kendimizi... Vatanı sevelim dedik orada da engeller çıkardılar karşımıza...Vatan için can vermek gitmez zorumuza ama kardeşin kardeşi vurması varya işte o koyuyor adam olana...Sonra vatan için canını veren aziz şehitlere kelle derken devlet büyüklerimiz,onlara sahip çıkan adres yine BEŞİKTAŞ KAPALISI idi...Yani hayatın tek gerçeğine inanmış çocuklar... İnanmayan baksın 24 Ekim 2007 yer İnönü 'ŞEHİTLER ÖLMEZ VATAN BÖLÜNMEZ' Hayatı sevelim dedik o da daha çocuk yaşta neşterlerle geldi üzerimize...Hayatı değil ama hayatı bize sevdireni sevdik...İşte bu yüzden Beşiktaşım hayat sensin dedik hayatı sevmeyi Beşiktaşa endeksledik...Çünkü aslolan hayattı hayat da Beşiktaş... E bi kız sevelim desek o da gidecek belki bir gün...5 santimetrekare cep telefonu ekranına hapsedecek gözlerimizi cevap geldi mi gelmedi mi hesabı...Ben böyle iyiyim abi yeter benim aşkım bana... Ben de pek büyük sayılmam abilerimden özür dileyerek kardeşlerime nasihatım olsun...Tek sevin ama dolu dolu sevin benim gibi...Siz de anlayacaksınız zaten hayatın hep kazık yerden sorduğunu ama bu şerefsiz hayata karşı duracak bir SON BARİKAT ın hep var olduğunu... Bir yerden sonra geriye dönüp bakarsınız ama çare yoktur fayda yoktur çünküolmuştur olan...İşte tam bu yüzden: BİR SEVDAYSA HAYATI ANLAMLI KILAN,BEŞİKTAŞ ULAN!!!
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#24 |
|
Sunucu Sahibi
|
Bir kış günüydü Beşiktaşımızın avrupa kupası maçı vardı..memur babam emekli maaşını almış ve çok istediğim ayakkabıyı almam içi bana para vermişti..Kış ayının yarısı bitmiş bense ayağımdaki yazlık ayakkabılarla idare ediyordum.günlerden çarşambaydı maç perşembe akşamıydı 2 gün önce kar yağmıştı.çarşamba sabahı erkenden kalkıp babamın bana verdiği paranın yarısıyla maç bileti almak için üsküdardan motora bindim semte inip biletimi aldım hava okadar soğuktuki sanki kanım donuyordu sanki birileri benim orda olmamı istemiyordu.o gün evime gidip sabahın olmasını bekledim çok heyecanlıydım çok sevdiğim Beşiktaşımı izleyecektim.kahvaltımı yaptıktan sonra kazağımı üstüne formamıda giydikten sonra atkımı takıp evden çıktım cebimde babamın bana verdiği 30 milyonun yarısı yani 15 milyon kalmıştı diğer yarısıylada bilet almıştım maça daha yaklaşık 3-4 saat vardı hava çok soğuktu 3 gün önce yağan kar yoktu belki ama iliklere kadar hissedilen bir soğk vardı semtte yürümeye başladım..bir sokağa girdim etrafıma bakınarak yürüyordum..bir cebimde biletim diğer cebimdede aylardır beklediğim memur babamın bana verdiği ayakkabı parası duruyordu..10 dakika yürüdükten sonra ileride ağlayan bir çocuk dikkatimi çekti..köşeye çekilmiş hıçkıra hıçkıra ağlıyordu hava soğuk olduğundan sokak pek kalabalık değildi etraftan geçen az sayıda insanda onu umursamamıştı ben çocuğun yanına gittim kalk bakalım ne oldu dedim...
bana git bırak beni dedi..ben kararlıydım tekrar ne oldu koçum dedim.çocuk kafasını kaldırdı ve annem çok hasta ve biz çok fakiriz günlerdir ilaç alamıyoruz kimsede yardım etmiyor dedi gözlerim dolmuştu gözlerimden yaş akmaması için kendimi bütün gücümle sıkıyordum..bir an babamın bana verdiği para aklıma geldi ama nasıl olurdu babama ne derdim..ama içimde elvermiyordu bırakıpta gitmeye al bunu dedim hayır olmaz dedi ben dilenci değilim... ben ısrar ettim ve parayı zorlada olsa cebine koydum çok gururlu bi çocuktu kafasını utanarak ve ağlayarak kaldırıp bana sarıldı Allah sana ne istiyorsan onu versin tuttuğun altın olsun demişti...Bu kez kendimi tutamadım gözlerimden yaş biren boşaldı bu dua benim için bir ayakkabıdan daha çok önemliydi belki bütün kış ayakkabım olmayacaktı ama bir ihtiyaç sahibini sevindirmiştim onun mutluluğu buna değerdi..bir başka sokağa girdim..ellerim cebimde düşünmeye başladım bu ayakkabılarla bütün kış geçermi diye düşünüyordum..saate baktım maça artık 1.5 saat kalmıştı.dedimki ben buraya beşiktaşım için geldim herşeyi unutup stada girdim..maç başlamıştı soğuğa aldırış etmeden bağırıyordum sanki ses tellerim kopacaktı ama esen rüzgara rağmen beşiktaşımı desteklemeliydim..ilk yarı 1-0 bitti..ikinci yarı başlamıştı bi anda Ahmet dursun,İ Mansız ve Ronaldo 4-0 yapmıştı sevinçten havalara uçuyordum artık son 10 dakkaya girmiştik iki kişinin dikkatle beni süzdüğünü gördüm bu arada bastığım taşlar yazlık ayakkabımın içine buz gibi doluşuyordu adeta ama ben yinede aldırış etmiyordum...birden maç 4-1 oldu artık son 7-8 dakika kalmıştı...adam hala beni süzüyordu.derken 86.dakikada 4-2 oldu bir gol daha yersek elenecektik..bütün kalbimle takımımı destekliyor ve dua ediyordum bu aradada sanki soğuk benimle alay edercesine kanımı ve ayaklarımı donduruyordu..artık son dakikaya girmiştik..biz bütün gücümüzle bağırıyorduk..artık soğuk sesimi bitirmek üzereydi ama büyük beşiktaş taraftarları soğuk dinlermiydi..son saniyelere girilirken karşı takım ceza sahası sol çaprazından bir serbest atış kullanacaktı kalbim duracak gibiydi sanki..ve olan oldu serbest atış kullanıldı cordobayı aşan top kaleye girdi..bütün stad sanki buz kesmiş ağızları soğuk tıkamıştı derken birden orta hakem kaleye doğu koşmaya başlamıştı Aman Allah'ım hakem golu vermemişti daha önce kaleceiye faul olduğunu söyledi..bütün stad kabustan uyanmıştı artık derken cordoba atışı kullandı ve maç sona erdi..tur atlamıştık ayakkalarımızın acısını bile hissetmiyordum.staddan müthiş bir sevinçle çıktım..artık maç bitmişti ayaklarım çok üşüyordu dolmabahçeden beşiktaşa yürümeye başladım kafamın bir kenarında kazandığımız zafer diğer yanındada memur babamın bana verdiği ayakkabı parası vardı çünki o parayı bir daha bana veremezdi ona ne söyleyecektim..düşünceli bir şekide yürürken stadda bana bakan adam genç bir dakka bakarmısın dedi.arkamı döndüm adamı hemen tanıdım evet efendim dedim..bak dedi bana sesi titreyerek ben arkadaşımla bir iddaya girdik benim ayakkabı dükkanım var eğer kazanrsak birine yakkabı hediye edeceğim bense sana hediye vermek istiyorum dedi.. ben kabul etmedim çok ısrar etti..birden gözlerimden yaş boşalmıştı yaptığım iyilik bana tekrar geri dönmüştü..adam neden ağlıyorsun dedi..bir günde üç mutluluk yaşadımda ondan dedim.adam şaşırmıştı.o çocuğun duasını yüce Allah kabul etmişti.hem o sevinmiş hem beşiktaşım kazanmış hemde çok istediğim kışlık ayakkabılarıma sahip olmuştum..Beşiktaşım o gün bana 3 mutluluk yaşatmıştı..ve o günden sonra kendi kendime söz verdim her ne olursa olsun..ölene kadar hep beşiktaşlı kalacaktım... BEŞİKTAŞ-SLAVİA PRAG UEFA KUPASI MAÇI 4 - 2
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#25 |
|
Sunucu Sahibi
|
104 yıllık bir sevginin son temsilcileriyiz belkide ,
sevgiyi yürekte hapsedip ağzından Türkçenin elverdiği şekilde, bittiği yerde de vücut diliyle haykıran. Seneler insanlara neleri öğrettide..! Bir bitmeyen sevdamıza saygıyı birde bu aşkın karşılıksız olduğunu ögretemedi.Hayat ögretmesede biz öğretmeye yemin ettik. Sevdamızın adı doğarken konulmuş kimse sonradan ahlar vahhlar edip üzülmesin,eğilmesin.Dik dursun Başınız siyah beyaz sevdanızın asilliğinde sevmeyi bilmeyenler sizi anlayamaz. Şimdilerde soru bomları Ekdiler,aşkdan başka Birşey bilmeyen beyinlerimize şüphe eder olduk herşeyden endişeler esir aldı bizleri. Bir Başarı hırsı kaplamış gözlerimizi.Halbuki en büyük maçı kazanmışız biz Skorun ne önemi var Kartal..! Çapraz köşelerdeyiz _? Basın-Endüstriyel futbol-Birde son gözdemiz Yönetim.. Kanatlarınızı önlerinize çekin kartallar dışardan soğuklar girmesin sıcak kalplerinize Sevdamızın beyazını görmesinler.Bilmesinler kendimizden çok sevdiğimizi ,Bilmesinler Yaşanmamış çocuklukların 'keşkelerin' varlığını Vurmasınlar belden aşağı ayaklarımız Çakılların üzerinde titremekde Bu aralar. Bizler Değilmiyiz 'Herkes Beşiktaşlı Olmasın! ki Ayrıcalığımız Olsun'' diyen ? Ömrümüz uzun olsa da ,Öleceğimiz bir gün , Ama aşkımız yaşar hergün
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#26 |
|
Sunucu Sahibi
|
Sene 2050… bir temmuz ayi.
Sicaktan ortalik kavrulurken insanlar bir damla su bulma telasinda.Basta Istanbul olmak üzere bütün Türkiye küresel isinmadan nasibini almaktadir. Istanbul’un yaklasik 2 haftalik suyu kalmis, insanlar nispeten daha serin ve sulak olan kuzey ülkelerine göç ettirilmektedir. Anadolunun büyük bir bölümü göç ettirilmis; son olarak sira Istanbula gelmistir. Emniyet kuvvetleri sicakligin 45 dereceyi buldugu Istanbulda bulduklari insanlari otobüslerle Bulgaristan üzerinden Rusya veya daha kuzeyine sevk ettirmektedirler. Ligler tatil edilmis oyuncular Türkiyeyi terk etmek zorunda kalmistir. Bu sirada semtimiz( Beşiktaş ) gençleri kazanda toplanip; ne yapacaklarini düsünüyorlardir. Ortam sessizdir ---terk mi edicez?? Sorusu sessizligi bozar. Içlerinden biri hayir diye haykirir biz çArsiyiz isteyen gider ama biz burada semtimizde Besiktasimizin kucaginda ölücez.Digerleri bunu tasdik edercesine basini sallar.Güvenlik güçleri Kadiköy Mecidiyeköy gibi semtleri bosaltirken en ufak bir sorun yasamaz hatta onlar polisi bile beklemeden semtlerini terk etmislerdir. Vee sira semtimizdedir iste. Polisler semtin girisinde bir gurup gençle karsilasirlar.Polisin elindeki megafondan su anons yankilanir; Arkadaslar sizi birazdan alacak olan otobüsler Rusya üzerinden kuzey ülkelere aktarmasiz götürecektir lütfen hafif esyalarinizla birlikte Kabatas'in önünde olun.Gençlerde bir tepki göremeyen polis ses tonunu tam yükseltecekken gençlerin önünden nispeten daha yasli olan Beşiktaş formali biri çikar ve kendinden emin bir sesle;GiTMiYORUZ. der Polis saskinligini gizleyemez ;nasil gitmiyorusunuz? ----Gitmiyoruz biz Beşiktaş çocuguyuz biz Besiktasimiza, siyaha ve beyaza asigiz.Bizi digerlerinden ayiran kelime ASK memur bey A-S-K bizim baba diye hitap ettigiimiz insanlar kapaliyi kaptirmamak için canlarini ortaya koymamislarmi zamaninda. Polis gözyaslarini gizleyemez; çocukar ben 41 yasindayim ama böyle bir aska tanik olmadim. Siz resmen bir takim ugruna caninizi hiçe sayiyorsunuz. --- O sadece bir takim degil memur bey o birçok gencin ugruna hiç düsünmeden canini verdigi siyah beyaz bir ask hikayesi. Polislerin tamami aglamakli, çaresiz geri döner içlerinden en babacan görünümlü polis --- Çocuklar siz gerçekten asiksiniz.Ertesi gün Türkiyenin tamamina yakini bosaltilmistir artik. Ancak gazetede çikan haberler evrensel bir sok etkisi yaratir. Gazeteler Istanbulda bir gurubun ülkeyi terk etmedigini yazar. Avrupadan yayin yapan bazi gazeteler de durumu ögrenmis ve asliklarini insanlari aglatir cinsten; ÇARSI'DAN SON GÖREV –seklinde atmislardir. Gençler bir yandan susuzluk bir yandan da sýcakla mücadede ediyorlardir simdi. Ama onlarin hiçbirsey umurlarinda degildir. 2. haftaya girilirken suyu tükenmis olan gençler bir karar alirlar ÖLÜM KAPALIDA GELSIN. Her biri sanki Köyiçinden stada yürür gibi kolkola yola çikarlar hepsi her bir agizdan haykirir Inönü yolunda HERZAMAN HERYERDE SENINLE BIRLIKTE ÖLÜM GELSIN ISTERSE. GÖZLERDE BIR DAMLA YAS KALBIMIZDE BIR ASK SENSIN Beşiktaş. Ve artik kapalidadir herbiri. Haykirirlar hep bir agizdan Mecnun ve Kerem aski bizden ögrensin diye. Artik susuzluktan dilleri damaklarina yapismis olmalarina aldirmalarindan alayina isyan hakyirirlar; SENINLE AGLADIK SENINLE GÜLDÜK BIZ SEVDAMIZ UGRUNA CANLAR VERDIK BIZ SIYAHIN ZINDAN OLSUN BEYAZ AYDINLIK HERKESE NASIP OLMAZ BESIKTASLILIK. Son kez kartal gol gol çeker kapali alt-üst son kez haykirir üst taraf çildirt bizi alt taraf diye. Ve çildirtirlar hep birlikte son kez.. Desibel onlarin askini ayakta alkisliyordur. ve neredeyse 1 ay olmustur.. .Avrupalilar ve daha önemlisi Türkler bu gençlerin en azindan cenazesini oraya aldirmamalarini umuyorlardir . 200 kisilik profosyonel bir gurup Kiev'den Istanbula gençlerin en azindan cenazesine ulasabilmek için hareket eder. Semte geldiklerinde gençleri bulamadiklarina çok sasirirlar Inönü Stadi'nin kapalisinda bir kalabalik göze çarpar Belestepe semalarindan. Stada geldiklerinde inanilmaz bir manzarayla karsilasirlar. Binlerce genç kapalida cansiz yatiyor üstlerine bir pankart; RUHUMUZ YETER. Hemen altinda "ASK TANRISI BIZIZ" Yazili pankartlar ve hemen altinda yatan binlerce cansiz beden. Orada bulunan Türkü yabancisi herkes agliyordur simdi. Çarsi yine yapmmistir yapacagini. Ancak orada bulunan nispeten daha yasli olan adamin elinde bir yazi bulurlar ; ÇARSI OLARAK TEK VASIYETIMIZ ÖLÜNCE BIZI INÖNÜYE GÖMÜN. Altinda küçük bir not HEPIMIZ BIRER VECIHIYIZ. Türk gurup bunu okuyunca hiçkiriklara bogulmuslardir artik yabancilarin da yanaklarindan yaslar süzülmektedir. Bu olayin üzerinden 2 yil geçmistir TFF Türkiye ligi maçlarinin Rusya'nin baskenti Kiev'in Totsporter Stadi'nda devam etmesine karar verir. Ve ilk maç Besiktasimizindir. Futbolcular RUHUNUZ YETER pankartiyla çikarlar sahaya. Kievin TOTSPORTER Stadi'nin kapalisi bos birakilmistir. Çünkü kapalinin bir tek sahibi vardir ; ÇARSI. Ruhunuz yeter pankarti oaraya yerlestirilir. Maç esnasinda bazilari kapalidan kartal gol gol sesleri yükseldigine yemin ediyorlardir, baziszari ise bu yabanci stadin kapalisinin üst katinin olmasAna ragmen bir gurup gencin ölümüne bagirdilarina yemin ediyorlardir. Ve bunu söyleyen bir kisi de degildir. Evet sevdalari ugruna can veren binlerce genç kartal takimlarini yine yalniz birakmamislar anlasilan. Hem nasil yalniz biraksinlar canlarindan çok sevdikleri kartallari. Öyle ya onlar Artik Karakartallarini gökyüzünün en üstünden izliyorlardir. Ve yine küçük bir kaçamak yapip en saglam mekanlari olan kapaliya geldiklerini herkes biliyordur her birinin beyaz kadar temiz siyah kadar isyankar ruhu her Beşiktaş maçinda kapalida olduklari hissedildigi için Totsporter'in kapalisi Beşiktaş maçlarinda bos birakilmaktadir. Çünkü herkes onlarin Karasevdalarini yalniz birakmayacaklarini biliyordur!!!
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#27 |
|
Sunucu Sahibi
|
Dünyanın öbür ucunda, memleketinden olabilecek en uzak noktalardan birinde yapayalnız geçen bir hayatta, o nefes alıp vermelerin devam edip etmeyeceğinin belirleneceği ameliyat masasına, üzerine Siyah-Beyazlı formasını giyip uzanmaktır Beşiktaşlılık. Beşiktaş "son arzu"dur. O forma da, yeri ve zamanı geldiğinde "kefen"...
"Sen babamdan kalan miras değil, evladıma olan borcumsun" cümlesini bir pankartın üzerinde BJK İnönü'nün duvarına asan anlayıştır Beşiktaşlılık. Beşiktaş nesilden nesle taşınan bir "yaşam biçimi", bir "hayat anlayışı"dır. O forma da "kutsal emanet"... "Siyah-Beyaz, ölüm-yaşam" sloganındaki iddia ve "romantik realizm"dir Beşiktaşlılık. Beşiktaş kaderciliktir isyankarca. O forma da zıtlıkların uyumunun kanıtı... "Tarihi zafer"in habercisi bir skorla biten ilk 45 dakikanın ardından, ikinci yarıda yaşanan dram sonrası hüsran ile biten maçın ardından, bir gece yarısı gittiği idman sahasının tel örgüsünün arkasından, futbolcusuna "İlk yarının sonunda yatağına götürüp uyuttuğum oğluma yarın sabah ben ne diyeceğim?" diye göz yaşları içinde sormaktır Beşiktaşlılık. Beşiktaş "söz"dür, "umut"tur, "duygu"dur. O forma da yeni sabahlara altında uyanılacak yorgan... "Başarı için her yol mübah ise ben böyle başarıyı istemiyorum" diyebilmektir Beşiktaşlılık. Beşiktaş "başarı"ya tapmak değil, "dik durmak"tır. O forma da bedel ödemeyi göze alabilenlerin üniforması... Şahıslara değil, renklere ve felsefeye olan aşktır Beşiktaşlılık. Beşiktaş "takım sevgisi"nden öte, "ahlak anlayışı"dır. O forma da "moda" değil, "tarihi zenginlik"... Rakipleri aşağılamak değil, saha içinde futbol, tribünde ise kıvrak zeka ve espri yeteneği ile kazanmayı ilke edinmektir Beşiktaşlılık. Beşiktaş belden aşağı vurmadan mücadele etmektir. O forma da göğsündeki armanın tam ortasında duran liyakat nişanının hakkı verilerek ıslatılacak en nadide giysi... Genel yozlaşmadan etkilenmemenin mümkün olmadığının farkında olarak, bu bozulmayı asgari seviyede tutabilmek için mücadele etme çabasıdır Beşiktaşlılık. Beşiktaş "direnmek"tir. O forma da ütüsü mümkün olduğunca az bozulsun diye üstüne titrenen kıyafet... Emekle, alın teriyle kazanılan, ancak vakti zamanında tescil edilmemiş olan şampiyonluklarının yıllar sonra resmi kayıtlara geçirilmesi için yaptığı haklı hukuk mücadelesi rakipleri tarafından saptırılıp, yapılan sanki bir "yıldız kapma" yarışıymış gibi gösterilirken; formasındaki armanın üzerine konulacak olanla değil, o armanın kalbinde taşıma ayrıcalığına sahip olduğu "ay-yıldız" ile övünmektir Beşiktaşlılık. Beşiktaş "haksız kazanç", "haksız rekabet" değil; hakkını, olması gerektiği yollardan arayıp almaktır. O forma da onur mücadelesinin bayrağı... Beşiktaş'ın, Beşiktaşlılığın yukarıdaki tariflerini ancak bu ortak aşka gönül verenler tam manasıyla anlayabilir, hissedebilirler. "Seyirci" ile "taraftar" arasındaki farkın ayrımında olmayanlar, bu yazıda yer verilen görüşleri "abartı" hatta "saçmalık" şeklinde bile değerlendirebilirler. Zaten bu da doğal olandır, normal olandır. Ve şimdi, içinde bulunulan şu "vahim süreç"te, tüm bunların, yani Beşiktaş ve Beşiktaşlılık gerçeğinin; İspanya'dan, Brezilya'dan, Romanya'dan, Mısır'dan, Kolombiya'dan, Norveç'ten, Kadıköy'den, Mecidiyeköy'den gelenlere anlatılmasının (hatta gelmiş de geçmekte olan) vaktidir. Asıl yapılması gereken ve maalesef asıl zor olan işte budur
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#28 |
|
Sunucu Sahibi
|
yalnızım sahildeki kayalıkta,
bir şarab şişem var birde müzik çalarım, onlarda olmasa yokum aslında, kötü günümde hep yanımda olan şarabım, kimse senin kadar bağlanmadı bana, kimse dinlemedi beni senin kadar, katlanamadı bana, anlattıklarıma, sen vardın her derdimin karşısında, sen bilirdin tüm dertlerimi, ne demişti ihsan türe abimiz, "ekmek şarap sen ve ben" biz beraberdik daima, başka sevdalara ne hacet, herkes birgün terkeder birbirini, ama eminimki sen terketmezsin, sensiz kayalıkların hiç tadı çıkmaz, ayrılma sende yanımdan, şimdi sevgilim kıskanmasın seni, onuda en sona yazalımki okursa, yalnız hisseder kendini, "aşığım sana doyamıyorum, nede güzelsin bakamıyorum, seni sevmeye kıyamıyorum, bu ne büyük aşk şanlı beşiktaş..."
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#29 |
|
Sunucu Sahibi
|
İnönü'ye öyle yakışırdı ki kar.
Çimenler ışıldar, buz tutardı kapalıdaki taraftarlar... Kimse davul çalmaz belki ama Çok davul çalınsın kapalıda Diye yapılmış Siyah beyaz davullar... Alnının ortasında Ciddi bir holigan asabiyeti. Çok kötü günlermiş gibi en genç zamanlar, Bu cefa, bu sevdayla bitmezmiş sevmek. Bir takımı sevmekse aşk, o zaman sevmekmiş! (biz bir şeyi delicesine severiz Ama Tanrım neyi?) Kazanın önü çatlak mozaik. Bel kemiğine tehdit. Tahta masalar üstünde Çok sigara içen taraftarlar. Bir daha asla yaşayamayacağı Günleri teğet geçerken Hep onu sevmeyen oyuncuları severek Hep onları sevenlerin gözlerinden Kalabalıklara kaçarak, Karışarak holiganizm ruhundan yalnızlıklara, Soğuk maçlarda çatlamış ellerini Kanyak şişesine dayatmak varken (hep kardeş olacak değiliz ya, Yaşasın Çarşı’nın sevgililiği!) Soyut bir sevdaya beşik kertilmiş olan. Tribünde kartal, Şehirde çapulcu sayılan, Kazan'ın büyük Efesleri Köyiçi’nin sıcak nefesi, Abbasağa’nın soğuk geceleri, Hülasa kente hukuk mukuk okumaya Mümkünse o arada da memleketi kurtarmaya gelmiş Tribün çocukları. İnönü’ye öyle yakışırdı ki kar Çimenler ışıldar, Buz tutardı tribündeki taraftarlar... (belki locaya kar seyretmeye çıkar diye Kodamanlar) Çok dibimiz donmuştur ve çoğu zaman “kar da maça gitme†mevzuu Ultra Japonlara yeterince ilginç gelmemiştir. Hiçbir şey kapalı bir stad kadar Hüzünlü gelmez insana İstanbul’da. “yoksa bugün bir maç olmayacak mı†duygusu çöker bütün Beşiktaşâ€™a. Kimse davul çalmaz belki. Belki bu maç hiçbir zaman o kadar fiyakalı olmayacak ama Hiçbir köfte ekmekte, o stad yolundaki üçüncü sınıf tezgâhın Tadını vermeyecek bir daha. Çok daha iyilerini yedim sonra, Bizzat restaurantlarda hatta. Ama hiçbirinde o kadar aç oturmadım sofraya. İnönü’ye Öyle yakışırdı ki kar. Çok yabancı bir soluk duyulur bazı Kendini bilinmez bir kaç beş binin dilinin ıslığından. Anla ki sıkıldı bizim yönetimdeki lavuklar. Öyle deme! Beşiktaş'ı sevmeyene bir zulümdür! Bu kadar insanın neden Beşiktaş'ı sevdiğini anlamadan, Beşiktaşâ€™ta yaşamak. Yollarına hep sevdiğimiz futbolcuların (Pascal Nouma) adlarını vermediler ama biz her duvara Bilvesile onların adını yazarak yaşadık. Siyah ve Beyazdan bir dünya. Yaşadıkça yaşanılası gelen O tuhaf meşale kokusunda! İnönü’ye öyle yakışırdı ki kar Çimenler ışıldar... Bir simitten bir sürü karın doyuran, Maç anında kapalıda bağıran, Bağırarak karnı doyan, doydukça bağıran. Rakıyı bol sulu içen! Dokunmasın diye değil! Çabuk bitmesin Hasbi’nin tekel rakısı. Hep çarşaflara bakarak, Hep çarşaflardan hayata bakarak. Hem Bob Marley'i hem Erkin Koray'ı Aynı anda sevmeyi başararak, Çarşı’nın eski pankartlardan yaptığı pankartları çok beğenmeyerek ama Yine de bu tasarrufunu takdir ederek. Boynu hep siyah beyaz bir atkının içinde saklıyken, Hep bir şeylere birilerine küsmüş gibi Yürüyen... Taraftarlar. İnönü’ye öyle yakışırdı ki kar Çimenler ışıldar, Buz tutardı kapalıdaki taraftarlar... Biz, şimdi sabah erkenden kapalı bir kuruyemişçi Dükkânının -ki bütün plan Kazan’ın yanında Tuzsuz ay çekirdeği çitleyip Yanı sıra alkol içmektir- Kötü ışıklandırılmış vitrininden umutsuzca içeri bakan, Kimliği gereğinden fazla sorgulanmış, Merhabadan çok “çıkar ulan kimliğini†denmiş, —yani sistem kendi verdiği kimliği Zırt pırt geri istemektedir- Oturduğu semt yüzünden Doğuştan kavgacı zannedilen ama Pek çoğu kavgadan nefret eden Kavgacı, esmer, cesur, korkak Çoğu fanatik çoğu holigan çocuklardık... İnönü’ye öyle yakışırdı ki kar Çimenler ışıldar, Ha sonra belki Çarşı’da ki ağabeylerinin aklına, Hiçbir şairin aklına gelmeyecek —çünkü hiç bir şair Beşiktaşâ€™ı O'nlar kadar sevemeyecek -bir şiir islenir: Kar altındadır varoşlar hasretim, nazlıdır Beşiktaş..... Ağabeyler! Yine siz bilirsiniz ama Hangi maçtan sonra bir Beşiktaşlı ölmüşse İşte o, en netameli aydır bence. İnönü’ye öyle yakışırdı ki kar Çimenler ışıldar, Taraftarlar... Şimdi ve sonra ne zaman semtime kar yağsa Elim gönlüm, çocukluğum buz tutar...
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#30 |
|
Sunucu Sahibi
|
Neden Böyle oluyorum..
Neden BEŞİKTAŞIM yenılınce sus pus oluyorum ? Neden tum hevesın ıstegım gıdıyor.. Etrafımdakılere düşmanca bakıyorum anlamsızca.. Neden SPORUN rekabet ve dostluk oldugunu bıldıgım halde DUNYALAR basıma yıklıyor Beşiktaşım yenılınce.. Ve nedendır ki, bır yazıdakı onlarce kelıme ıcınde BEŞİKTAŞ yazısının goruyorum anında Şıp diye.. Ve içim bir hoş oluyor bır yerde ansızın ARMAMIZ cıkınca karsıma.. Kızlara duydugum AŞKLAR bıle gun gelıp bıttıgı halde Ve neden? son dakıkada gelen golde kendımden gecıp abime sonsuz bır sevıncle sarılıyorum hala? Bılmıyorum..Ve aslında bılmekte ıstemıyorum..Boyle gelmıs..Boyle gıdecekmış gıbı gelıyor... Ve MUTLU oluyorum hüzününde bile.. HÜZÜNÜN bile ömre bedel BEŞİKTAŞIM..
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#31 |
|
Sunucu Sahibi
|
Bu sevda sıgmadı yürege , yelkovan sensiz gitmedi bi' adım ileriye , bi' ömür yetmiyor seni sevmeye ! Yüreğinde karşılıklı Siyah - Beyaz cekmenin tadını anlaya bilirmisiniz ? hayatı Siyah - Beyaz renklendirmenin asilligini bile bilir misiniz ? en güzel filmler sinemalarda ki yerlerini almısken , herkes konserlere akın ederken , sehir kollarını acmıs sizi beklerken Baba Hakkı'nızın , Şeref Bey'inizin kabrini ziyarete gitmenin bize kazandırdıgı huzuru anlaya bilir misiniz ? tüm kirliliklerin icinde Beyaz'ı yüreginde sarıp sarmalayıp saklamanın sevdasını tada bilir misiniz ? herseye ragmen ; BEŞİKTAŞ ULAN ! diye haykırırken elde ettigimiz hazza anlam getire bilir misiniz ? pardon ama.. Siz ; 'BEşiktaşlıyım !' demek nasıl bi' duygudur , gururdur.. Siz ; 'Beşiktaşlıyım !' demenin bize kazandırdıgı mutlulugu , huzuru anlaya bilir misiniz ? biz anlatamıyoruz , yasamakla yetinmiyoruz ! Siz ; Bi' kere olsa gözlerimizde ki hırsı görseniz , yüregimizde ki sevgiyi bi' dirhem tada bilseniz.. birisini sevdiginize kendinizi inandıra bilir misiniz ? hic bi 'beklenti ve cıkar söz konusu olmaksızın tribunde 'BEŞİKTAŞ !' diye bagırırken kol-kola girmis yüreklerin tarifini yapa bilir misiniz ? pardon ama.. Siz ; tribunde rakibe basmanın , cizgiden top cıkarmanın , yüreginle tam saha pres uygulamanın ne anlama geldigini bilir misiniz ? 'BEŞİKTAŞLI' olmanın gerekleri oldugunu bilir misiniz ? Siz ; 'BEŞİKTAŞ'tan da öte ; BEŞİKTAŞLILIĞIMIZ var bizim !'`in anlamını cözebilir.. Hayata karşı 'BEŞİKTAŞLI' durmanın ne demek oldugunu bilir misiniz ? pardon ama.. Siz ; BEŞİKTAŞ'ı sevmeye cesaret ede bilir misiniz?
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#32 |
|
Sunucu Sahibi
|
Beşiktaşk
'Siz Beşiktaşk nedir bilir misiniz?' Bilir misiniz gerçekten?.. ** Bu akşam bir futbol maçı var İstanbul'da. Dünyanın en güzel stadında... Beşiktaş mabedinde... Kimileri için sadece bir maç işte... Ama 'Karakartallar'a göre; hem Mithatpaşa, hem Dolmabahçe, hem BJK İnönü ve tabii hem de Şeref Stadı'nda aynı anda yapılacak bir ibadet bu akş***i... Ya da; 'büyük aşk'la, her şeyine katlanılan 'sevgili' ile yeni bir randevu... ** Yaşayan bilir Beşiktaşk'ı... Acısını tadan bilir. Güzelliğini, 'özel'liğini görebilen, onuruna ortak olan bilir... - Beşiktaşlılığın; 'seyirci'lik zaten hiç değil ama, neredeyse 'taraftar'lıktan bile öte, bir 'hayat görüşü', bir 'yaşam biçimi', bir 'ahlak anlayışı' demek olduğunu 'o duruş'uyla kanıtlayanlar bilir. - Beşiktaş çarşısından çıkıp Dolmabahçe'ye yürürken, yol kenarındaki asırlık her çınarda, bir asırlık Beşiktaşk tarihini yazanların ruhlarını hissedebilenler bilir. - (Çağın gereği olarak öncelikle bir ticari malzeme gibi görünse de) 100'üncü yılda üretilip satışa sunulan; üzerinde bu kulübün ekmeğini yemiş 700 futbolcunun isimlerini taşıyan 'vefa' formalarını ya da o göğsü ipli nostalji formalarını alıp, sırtına kendi adını değil, 'Baba Hakkı', 'Çengel Hüseyin', 'Şükrü Gülesin', 'Süleyman Seba', 'Yusuf Tunaoğlu' gibi isimleri yazdıracak duygunun sahipleri bilir. - Beşiktaşk'ı 'hem babasından kalan en büyük miras, hem de evladına olan borç' olarak adlandırabilenler bilir. - İstiklal Harbi'ni kazanan ruhun mimarlarının torunları olarak; 'Mustafa Kemal'in yarattığı cumhuriyetin bayrağını, göğsündeki armasının tam kalbinde taşımak' ayrıcalığının onurunu benliğinde duyanlar bilir. - 100'üncü yaş gününü; 18 yaşın enerjisi, 25'lerin dinamizmi, 35'lerin olgunluğu, 50'lerin birikimi, 70'lerin babacanlığıyla kutlayabilenler bilir. - Farklı olmanın bilinciyle; hele de 'diğerleri'ne bakınca, üç büyüklerden hep üçüncü olarak anılmanın aslında 'özel', aslında 'gurur vesilesi' ve aslında 'gerçek' olduğunun farkındakiler bilir. - 'Simsiyah'ın sertliğiyle, 'bembeyaz'ın lekesizliğini bütünleştirirken, 'Herkes Beşiktaşlı olamaz' diyebilenler bilir. Beşiktaşk'ı; - 'İnönü Stadı'nın tribününde 50 yıl'ını geride bırakmanın gururunu haykıran babalar ve bu haykırışın anlamını yüreğinde hisseden oğulları bilir. ** 'Mağrur Kartal' bugün bir kez daha süzülüyor Dolmabahçe semalarında. Ve bugün bir kez daha 'ortak aşk'ına koşanlar biliyorlar ki; ne bu 90 dakikanın sonucudur önemli olan, ne 100'üncü yılda şampiyonluk... Aslolan; Beşiktaş'ı Beşiktaş, Beşiktaşlı'yı Beşiktaşlı yapan özelliklerdir. Asıl önemli olan; Türkiye'nin '100 yıllık yüz akı', yani 'Beşiktaşk'tır. Beşiktaş bir yaşamdır bir hayattır Beşiktaş karşılıksız sevmektir ya seversin yada seversin başka çaren yok
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#33 |
|
Sunucu Sahibi
|
Üzerimde puslu bir gecenin ardı. Nerde olduğumun farkında değil gibiyim. Odamı kuşatan SİYAH-BEYAZ posterler,içilmiş sigaralar, gazete küpürleri ve en önemlisi yokluğun. Bir haftanın 6 akşamı senden uzak bu bedenle mücadeleler içindeyim. Elimden gelse saatleri veto edeceğim, elimden gelse günleri yerle bir edeceğim, elimden gelse BEŞİKTAŞ hariç bu kentin ipini birer birer çekeceğim.
Yokluğun sessiz oluyor dilimde,varlığın yanardağının alevi gibi yakıcı,sokak lambaları daha sönük, yollar daha çok sessiz sensizliklerde. Bir matem havası bürüyor sanki sen olmadığın zamanlarda bu yürekleri. Ve insan daha az verimli olabiliyor senin yokluğunda ve daha az gülebiliyor sensiz akşamlarda. Karanlık iyice kendini gösteriyor bu semte. Yine bir geceyi atlatmanın ve sana bir gece daha yaklaşmanın sevincini yaşamaktayım. Bir sigara daha yakıyorum, içime çektiğim ilk nefeste sanki seni çekiyorum ciğerlerime. Az kalmanın mücadelesini veriyorum yeryüzünde görünen bedenimle. Polis sirenleri karışıyor gecelere, ardından silah sesleri.Hiç birşey dikkatimi dağıtamıyor; aklımda, fikrimde,canımda,kanımda,hücrelerimin her birinde sen. Ve yağmurlar karışıyor sensiz geceye.Keşke diyorum SİYAH-BEYAZ damlalar yağsa üzerime. Ve gece benden bıkmışcasına, sanki halimi görüpte acırmışcasına gündüzün esintilerine dönmeye başlıyor.Gün aydınlanıyor, aydınlanmaya çalışıyor ve yine bir gündüzle beraber gelecek geceyi düşünüyorum şimdiden. Ve BEŞİKTAŞ'ı düşünüyorum yurdumun her yerinden....... Olsada İNÖNÜ Semt, Yazsalar Kimliğime Olsada İNÖNÜ Başkent, Dünya Görse Gözüyle Ölürsem Toprağım Bol Olsun Ölürsem toprağım İNÖNÜ'den Bir Parça Olsun ÇARŞI SENSİZ GEÇEN HER GECEYE KARŞI
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#34 |
|
Sunucu Sahibi
|
Cehenneme Kombine
18 yaşında bir delikanlıyı en az 10 sene yararlı olacağını bildiklerinden yok etmeye çalışanlara "İnadına beşiktaş ulann" diyerek, GELİYORUZ. Nobre'nin helal terleriyle oyundan çıktığında boncuk boncuk akıttığı iki damla gözyaşını alkışlayarak, GELİYORUZ. Biz Ricardinho, Bobo, Delgado kötü oynadıkça iyi kumaş olduğunu bilip iyi olacaklarını düşünerek destekleyenlerdeniz. İyi olduğunu bilip de "Beşiktaş faydalanmasın" mantığını güderek "Bunlardan topçu mu olur" diye yazanlara gülerek, GELİYORUZ. "Seviyoruz" dedikçe "Bunlar kendilerini eğlendiyor" diyenlere "Hodri meydan"ları açarak, GELİYORUZ. "Her şey galibiyet değildir" mantığını kamuoyuna, gençlere ve tüm meteryalistlere şırınga ederek, GELİYORUZ. Onun için maçlarımızı TV'den seyrederken gözlerinizi kapatırsınız. Ve ahengi yüksek bir orkestranın çok ve gür sesli "tını"larını duyarsınız. Tüm bunları çekemeyenler vardır ve doğaldır. Kıskananları bilerek,GELİYORUZ. 101. yılda ikinci yarı başındaki 8 puan farktan türlü entrikalar sonucu verilen şampiyonluğu bu seneye hitaben "Tarih tekerrürden ibaretttir" kitabesine "Şampiyonluk öyle alınmaz böyle alınır" sloganlarını hazırlayarak, GELİYORUZ. Stadımızda küfür yok deyip de en iğrenç pankartları açanlara yol verenleri kınayarak,GELİYORUZ. 15 yaşına kadar şampiyonluk görmemiş bir neslin Beşiktaş aşkına ölümlere körebe oynayışına gözlerimiz dolarak ve dalarak, GELİYORUZ. Ve sevenler ayrılmaz biliyorsunuz. Tüm insanlar ufak tefek hatalar yapmıştır, anlıyorsunuz. O yüzden fazla güzelde gözümüz yok, ey Azrail... Biz Beşiktaşlılar cehennemden kombine aldık. ORAYA DA GELİYORUZ.
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#35 |
|
Sunucu Sahibi
|
Şehit Beşiktaş'lı Öğretmen
Aşşağıda okuyacağınız yazı 2003 yılında Alancık-Pülümür yolunda şehit edilen UMUT ÖĞRETMEN anısınadır 2001’in mayıs ayıydı O gece bir başka hüzünlüydü Umut Hoca. Edirne Edebiyat Öğretmenliği fakultesini başarıyla bitirdikten sonra ilk tayin yeri Tuncelinin Hozat ilçesinde bir lise olarak açıklandı. Görev yeri açıklanalı tam 1 ay olmuştu ama gitme vakti yaklaştıkça bir başka koyuyordu ona. Hele ki kapalıdan kopmak,canı kadar sevdiği Beşiktaş semtinden kopmak yok yok böyle olmayacak diye düşündü Umut hoca. Düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyordu. Bu akşam sezonun ve dolayısıyla da Umut hocanın Beşiktaşıyla olan son buluşmasıydı. Tam da 2 gün sonra Anadoludaki görev yerinde olması gerektiği gelen emirde açıkça ifade edilmişti.Bu da yarın yola çıkması anlamına geliyordu. Evet bu son buluşmasıydı KARASEVDASIYLA… Sonra kimbilir gidip de dönmemek… bu düşünce kanını dondurmuştu Umut hocanın. Ölüm değil ama canı kadar sevdiği semtinden Beşiktaşından ayrılık korkutmuştu onu. Son kez aldı kapalıdaki yerini. Onun hiç sevgilisi olmamıştı. Kendini siyaha ve beyaza adayan yalnız bir adamdı. Küçükken babası maddi imkansızlıklarla boğuştuğu için onu bir kez olsun kapalıya götürememişti. O henüz 4-5 yaşlarında yemin etmişti okumaya. Okuyup para kazanacaktı. Kazandığı parayı ne mi yapacaktı? Kapalının en üst köşesine gidip ses tellerine isyan edercesine bağıracaktı. Beşiktaşın çocuğuydu ne de olsa. Bütün bu hayalleri gerçek olmuştu ama hesapta olmayan nedenlerden dolayı yine ayrı kalacaktı tek aşkından. Optik Başkan da ceza evindeydi meslektaşına bir hoşça kal diyemeden ayrılmak… Ve maç bitti sonunda… Beşiktaş ligin son maçında İnönüde üç puan alamamıştı. ama bu onun umrunda değildi ayrı kalmak var ya… Sahile indi yanına dost olarak bir bira bir de Samsun cigarayı seçmişti. Biradan bir yudum alıp Şöyle bir Beleştepeye baktı. Yine çocukluğu geçti gözlerinin önünden sonra Kızkulesine takıldı gözü. Çekti Samsunu ciğerlerinin yanmasına aldırmadan. Aklında fikrinde hücrelerinin her birinde iki renk dans ediyor gibiydi… Son kez Tüm asaletiyle duran İnönüye baktı haykırdı ‘’aşığım ulaaan’’ diye. Sabah erkenden yola çıkacaktı ama ayrılamıyordu dünyanın en ŞEREFLİ stadından gözlerini. Eve geldiğinde saat gece yarısını çoktan geçmişti ne de olsa bir bekleyenim yok diye teselli etti kendini. Evin her bir köşesinde siyah beyaz posterler hangi köşeye baksa BEŞİKTAŞ. Uyumaya karar verdiğinde bunu yapamayacak olduğunu bilmesine rağmen yatağa uzandı. Nihayet uyuduğunda saat çoktan 3’ü geçmişti… Çalar saatin çalması gidiş vakti demekti. Kalktı hazırlandı. Dün gece gördüğü garip rüyaya takılmıştı aklı… Dağların arkasından gelen iki tane bembeyaz Kartal uçuruyordu onu. Rüyasını yorumlarken birden aklına çubuklu forması gelmişti onu yanına alıp almadığını kontrol ettikten sonra dışarı çıktı…Kimseye söylememişti gideceğini… Biliyordu kapalı tayfasının bir delilik yapacağını. Amaa o da ne ilerden tanıdık simalar gözüne çarptı. Evet evet bütün kapalı tayfası onu uğurlamak için oraya gelmişti. Şaşırdı ‘’ama ben size gideceğimi söylemedim ki nereden…’’ Şşşşş dedi Harun ‘’çArşı ayrılığa da kArşı be olum’’ Devam etti Harun; ‘’sakın gideceğin okulda Beşiktaşlı kardeşlerimizi Edebiyattan bırakma.’’ Kısa bir gülüşmenin ardından yine hüzün çöktü ortama. Arkadaşlar olur ya gidip de dönemezsem Mezar taşıma aynen şunu yazdırın; ÖLÜM NEREDEN VE NE ŞEKİLDE GELECEKSE GELSİN MEZARIMA SİYAH BEYAZ GÜLLER ATILACAK, MEZAR TAŞIMA BEŞİKTAŞ YAZILACAKSA ÖYLE ÖLÜM HOŞ GELMİŞ SEFA GELMİŞ. Bunları Söylerken yanaklarından bir damla yaş süzüldü belki de hayatında ilk kez ağlıyor dedi onu yakından tanıyanlar. Ayrıca sakın Beşiktaşımı yalnız bırakmayın. Bedenim orda olsa da tüm benliğimle Karasevdamın yanında olacağım. Daha fazla konuşamadı hepsiyle tek tek vedalaşıp Esenlere gitmek üzere bir taksiye bindi. Vee Tunceli Otobüsü yola koyulmuştu işte. Otobüs İstanbuldan uzaklaştıkça ciğeri yanıyor gibi oluyordu tam da bu mesleği seçtiğine pişman olduğunu hissederken eğitime ihtiyacı olan gençleri anımsayıp gurur duydu kendisiyle. Ve nihayet Tuncelideydi işte. Sonra bir minibüs ile Hozat ilçesine geçti. Önce görev yapacağı okulu gezdi. Bu okulun hali içler acısıydı. Ama toparlarız diye düşündü Umut hoca. Nitekim öyle de oldu. Gençlerle yaptığı iş birliği işe yaradı okulu adeta yeni yapılmış bir eğitim yuvasına dönüştürdü ve ilk ders zili gelip çattı. Öğrencilerle tanışıp sorular yönelttikten sonra gençlerin içinden biri Umut Hocanın içini yakan o soruyu sordu; Hocam siz nerelisiniz?? Umut hoca sol yanının sızladığını hissetti. İstanbul Beşiktaş semtindenim diyebildi. Sonra Beşiktaşâ€™ı anlattı onlara Mabedi anlattı, Mehdiyi, ve onun sevdası uğruna nasıl hiç düşünmeden ateşe atladığını anlattı. Öğrenciler Umut hocanın Beşiktaşa olan Aşkına aşık olmuşlardı… Pülümür ilçesinin Alancık köyünde çiçeği burnunda bir öğretmenin, öğrencilerin gözü önünde pkk lı hainler tarafından kurşuna dizilerek öldürüldüğü haberi tez ulaştı Umut Hocaya… içi yandı lanet okudu teröre. Bu haberi aldığının ertesi günü başka bir gelişmeyle sarsılmıştı Umut hoca… Bu şehit edilen öğretmenin yerine kendisinin acilen Alancık Köyüne nakli Kaymakamlık tarafından bizzat isteniyordu. Evet tam da alıştım derken Pülümür’ün terör bakımından en tehlikeli köyüne tayini çıkmıştı… Alancık’a geleli henüz 4 ay olmasına rağmen bu köye de iyice alışmıştı Umut hoca. Karasevdası da 100. yılında sezona dolu dizgin başlamıştı ya daha ne isterdi Allah’dan… Tek sorunu köyde lig maçlarını veren bir kahvehane veya buna benzer bir yerin olmamasıydı bundan dolayı Umut Hoca her haftasonu Beşiktaşının maçlarını seyredebilmek için Pülümür İlçesine gidiyordu… Bir de şu hainler olmasaydı. Terör örgütünden dolayı köydeki tüm memurlar tedirgindi. Umut hoca köyde kendine yetebilecek kadar da bir ev tutmuştu. Ancak her akşam tedirgin uyuyordu nitekim bu köyde şehit edilen öğretmenlerin sayısı hiç de az değildi. Teröristlerin hain saldırıları durmak bilmiyordu Umut Hocanın neredeyse bu köydeki 8. ayıydı. Ve işte Umut hocayı sol yanından vuran o belge eline ulaşmıştı. Emir Pülümür Kaymakamlığından geliyordu ve aynen şunlar yazılıydı; TERÖR ÖRGÜTÜNÜN ARTARAK DEVAM EDEN SALDIRILARINDAN DOLAYI İKİNCİ BİR EMRE KADAR MEMURLARIN YERLEŞİM BİRİMİ DIŞARISINA ÇIKMASI YASAKLANMIŞTIR… Umut Hoca beyninden vurulmuşa dönmüştü. O güne kadar Beşiktaşının tüm maçlarını izlemiş ve Beşiktaş şampiyonluğa koşuyordu. Beşiktaşın İnönüdeki son maçı Galatasaraylaydı ve eğer ki Beşiktaş yenerse Şampiyon olacaktı. Bu gelen emirin anlamı da Galatasaray maçını izleyemeyecek olmasıydı. Nitekim hergün bir arabanın yolu kesiliyor ve bu eylemler gündüz oluyordu. Hayır dedi Umut hoca Hayır. Beşiktaşımı yalnız bırakamam. Hayatında ikinci kez ağlıyordu… Karasevdasını bir iki çapulcu hain yüzünden yalnız mı bıarakacaktı… Bütün gece düşündü siyah beyaz rüyalar gördü. Mehdinin Beşiktaşâ€™ı uğruna Neler yaptığını hatırladı. Yalnız bırakmayacaktı Beşiktaşını. Gitmeye karar verdi nasıl Yalnız bırakırdı Hayattaki tek aşkını… Ve o anda bir mesaj geldi telefonuna kapalı tayfasından bir dostuydu bu mesajı atan; ‘’Oğlum yarın Şampiyonluk turu atacaz izle kapalıdaki şovumuzu keşke sen de olsaydın be kanka’’…Umut’un gözleri bir kez daha dolmuştu… aşkı için ölümlerden kaçmazdı ki çArşı…Uykuya daldı rüyasında askere gitmeden bir gün önce gördüğü o rüyayı bir kez daha gördü dağların arkasından gelen iki tane bembeyaz kartal Umut hocayı alıp götürüyordu. Vee şampiyon olduğunu gördü BEŞİKTAŞININ… Sergeni gördü sonra ellerini iki yana açmış sevinirken. Gece ter içinde uyandı ağzını musluğa dayayıp kana kana içti. İkinci kez uykuya daldığında deliksiz sabaha kadar uyudu. En güvendiği meslektaşına açmaya karar verdi bu konuyu. Söze şöyle girdi; Hocam ben bu akşam Pülümür’e gitmek zorundayım… Ahmet Hoca şaşkınlığını gizleyemedi… Umut hocam bu intihar demek bu hainler gündüz yol kesiyor ki sen gece gideceğim diyorsun peki ne için gideceksin??? KARASEVDAM İÇİN!!!! ---ne için??? Beşiktaşım için gidiyorum şampiyonluk maçı bu mutlaka yanında olmalıyım… Hocam bir anlam vermeni beklemiyorum sadece bilmeni istedim. buradaki en güvendiğim insan sensin; eğer ki dönmezsem… neyse neyse boşver hakkını helal et—helal olsun. Umut Hoca aşkı için beklide intihar ediyordu ama ölüm onun için hiç korku verici değil gibiydi kör bir aşığı andırıyordu. Telefonu çaldı arayan Ahmet Hocaydı; ‘’bak Umut hocam ben artık kaybettiğim meslektaşlarımın arkasından göz yaşı dökmekten bıktım BİR TAKIM İÇİN KENDİNİ TEHLİKEYE ATMA… Umut hoca kızmıştı bu son lafa ama belli etmedi;’’Hocam senin o BİR TAKIM dediğin var ya; o BİR TAKIM’ın uğruna ne gençlikler heba oldu ne canlar verildi… BİZİM İSYANIMIZ HAYATA… DEDİK YA BİRKERE ASIL OLAN HAYATTIR DEDİK YA BİR KERE BEŞİKTAŞLILIK BİR EŞKİYANIN HAYATA İTİRAZDIR… Hocam benim şimdi çıkmam gerekiyo belki dönemem ama arkamda bıraktığım kimse yok tek tesellim bu… Umut Hoca Pülümür ilçesine, sevdasına doğru yola çıkmıştı; maç saat 19.00 daydı ama o saat 17.00 da yola çıkmayı tercih etmişti… Yollar o kadar bozuktu ki… Aklından tam da İnönü geçiyordu orda olmak vardı şimdi… saat 18.15 olmuştu çok az bir yolu kalmıştı…İleride bir gariplik olduğunu fark etmişti yolun sonunda bir kalabalık vardı ki anlaması çok da zor olmadı bir gurup hain arabalarda kimlik kontrolü yapıyordu bunlar pkk’nın hainleriydi…Terörist gurubu durdurduğu arabalarda kimlik kontolü yapıyor, memur olduklarını anladıklarını indirip götürüyorlardı. Umut Hocanın doğum yeri Bingöldü ki terörist gurubu kimliklerde doğu illerde doğumlu olanlara dokunmuyorlardı…Umut hocanın yakasında ATATÜRK rozeti vardı bunu çıkartıp kimliğini gösterse kurtulabilirdi ama çıkartmadı rozeti ÖLÜME MEYDAN OKUYORDU … Teröristler Atatürk rozetini görür görmez Umut Hocayı aşşağıya aldılar… hainlerin gözü o kadar dönmüştü ki çocuk sayılabilecek yaştaki gençleri sırf ilerde asker olacakları için indirmişleri. Şimdi çok uzun bir yol yürüyeceğini VE BU YOLUN SONUNUN NERESİ OLDUĞUNU GAYET İYİ BİLİYORDU UMUT HOCA. Teröristlerden biri Atatürk rozetine elini atmak istedi ki Umut Hoca canını siper edercesine korudu rozeti… İçinden haykırdı ‘’tek Adam Atam ulAAnn’’ diye tam 2 saattir yürüyorlar ama Umut Hocanın Aklında Beşiktaşının maçı var… Maç tam 5 dakika önce bitti diye aklından geçirdi Umut Hoca; ve telefonuna bir mesaj gelmişti.. Hainlere çaktırmadan okumaya karar verdi… Mesajı atan çArşı hArundu mesajda aynen şunlar yazılıydı;KANKA ŞAMPİYON OLDUK SERGEN ATTI GOLÜ GÖRSEN İNÖNÜYÜ O KADAR GÜZEL Kİ… Umut hoca ağlıyordu ne isteyebilirdi ki başka demek o gördüğü rüyalar; Sergenin kollarını açması bembeyaz iki kartalın Umut hocayı alıp götürmesi… Umut hoca çok kısa bir mesaj yolladı… Ve yolun sonuna geldiğini hissediyordu artık… içinde garip bir mutluluk vardı ölüme gidiyordu ama çok mutluydu kapalıyı kaptırmamak için gençliğinde gösterdiği çabayı hatırladı… Çukur bir yere geldiklerinde Teröristlerin başı olduğu anlaşılan dur işareti yaptı temiz bir Türkçeyle ‘’diz çök’’ dedi… Tuncelinin karanlık dağlarında iki el ateş sesi duyuldu… Bu arada İnönü Kapalısındaki sevinç anlatılmazdı Tümerin asitsiyle Sergen son dakikalarda uçurmuş ve kartalın 100. yılında şampiyonluk gelmişti… Harun ve arkadaşları kapalı sağ üst köşede coşkuyla şampiyonluğu kutlarken Harun birden haykırdı; durun durun Umuttan mesaj geldi kimbilir nasıl mutlu olmuştur Harun mesajı okurken herkesin kanı dondu mesaj aynen şöyleydi; ÖLÜM NEREDEN VE NASIL GELECEKSE GELSİN, MEZARIMA SİYAH BEYAZ GÜLLER ATILACAK, MEZAR TAŞIMA BEŞİKTAŞ YAZILCAKSA ÖYLE ÖLÜM HOŞ GELMİŞ SEFA GELMİŞâ€¦ Cihan Altaş Saygılar
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#36 |
|
Sunucu Sahibi
|
Bizde Aşk Böyledir!!!!!
Gencecik bedeni hastaydı şimdilerde… Durup dururken bayılmalar, nefes darlığı… Ailesine söyleyemiyordu bu yaşamında kendiliğinden oluşan olumsuz gelişmeleri. Çok üzüleceklerini tahmin etmek çok da zor değildi Burak için. Ama bir şekilde söylemesi gerektiği de aşikardı.Burak Beşiktaşın Çocuğudur. Köyiçinin o güzel suyunu içmiş özel insanlardan biridir yani… Hiç kız arkadaşı olmamıştır hayatında… Yaşamını dolduran birkaç günlük kaçamakların da sosyete meraklısı diye kıçına tekmeyi basmıştır. Her haftasonu İnönü Kapalısındadır genç Burak. Zaten yaşamında en büyük korkusunun Beşiktaşından ayrılık olduğunu da her fırsatta dile getirmekten çekinmemiştir. Ama şimdi bu ne olduğu belirsiz hastalık yakasına yapışmıştır birkere. Bu konuyu üzülseler de Anne ve babasına açmaya karar verir. Anne ve babası sandığının aksine olgunlukla karşılarlar bu durumu yalnızca niye daha önce söylemediği yönünde sitem ederler evlatlarına. Hemen ertesi günü doktora götürmeye karar verirler genç Burağı nitekim beklemenin bir manası da yoktur. Bir dizi tahlil yapılır… Şimdi sonuçları almak üzere hastahane koridorunda sıranın kendisine gelmesini beklemektedir genç Burak.Anne ve babasının gerginliğine karşı inanılmaz bir rahatlık içindedir… Doktor Bey’in kapısının önünden çıkan hemşirenin adını söylemesiye irkilir… Sıranın kendisine geldiğini anladığında hemen kalkar annesi ve babası eşliğinde doktor bey’in yanına giderler. Doktor’un surat ifadesi hiç de olumlu değildir. Doktor—Gel bakalım Burak seninle konuşacaklarım var… Bak oğlum hastalığın pek de olumlu değil. Hastalığının adı ürkütücü de olsa bunu yenmek yine senin elinde… Burak biraz olsun anlamıştı olanları Doktorun sözünü bitirmesini bekledi. Doktor devam etti; Hastalığının adı; İlik Kanseri Burak’ın anne ve babası artık göz yaşlarını tutamaz olmuşlardı… Burak ikisinin aksine bir Kartal mağrurluğu ile Doktoru süzüyordur… Burağın babası; Ne gerekiyor doktor. Yani oğlumuzun yaşaması için ne gerekiyor. Doktor; İlik nakli gerekiyor fakat bulunması çok zor… Evet ‘’İlik nakli’’ gerekiyordu genç Burak için. Fakat nereden bulunacağı konusunda hiç kimsenin bir fikri yoktu. Genç Burak gün geçtikçe eriyor, eriyordu…Hastalığın seyri gün geçtikçe olumsuz bir hal alıyordu… Burak ise hastalığa isyan edercesine Beşiktaşının hiçbir maçını kaçırmıyor hasta bedeniyle inatlaşırcasına kapalıda haykırıyordu aşkını… Ancak Burak’ın durumu hiç de iyi değildir artık. Doktor Burak’ın maçlara gitmesini kendi vicudu açısından yorucu bulduğu için bu durumu Burak’a açık açık söylemeye karar verir… Burak’ın Doktoru ‘’Atıf Ercan’’ Kapıyı çaldığında onu Burak’ın babası karşılar ---Buyrun Doktor bey Burak içerde sizi bekliyor. Doktor Atıf, Burak’ın odasının önüne geldiğinde Burak’ın Beşiktaş formasına sarılıp ağladığını görünce bir an duraksar… Burak’a belli etmeden ona bakar… Burak Beşiktaş formasına sarılmış ağlıyor,aynı zamanda bir şeyler fısıldıyordur. Doktor Atıf daha iyi duyabilmek için yaklaşır fakat odaya girmez. Şimdi Burak’ı gayet net duyabiliyordur. Burak Doktorun onu dinlediğini fark etmeden ibadet edercesine Beşiktaş formasına sarılmış ağlıyor, aynı zamanda şunlar dökülüyordur dudakların arasından ;’’nasıl ayrılacağız biz seninle be Kartalım, göçüp gitmek koymuyor bu dünyadan da… seni yalnız bırakmak var ya… Sana gelmediğim gün öldüğüm gündür benim be kartalım… Bu dünyada kimim var ki senden başka… ÖLÜNCE SEVEMEZSEM SENİ KARASEVDAM… Doktor Atıf bile artık dayanamamıştır duydukları karşısında o da ağlıyordur bu aşk karşısında… Burak artık Doktorunun kapıda olduğunu fark etmiştir… Burak--- özür dilerim Doktor Bey geldiğinizi görmemişim Doktor—Bak Burak buraya asıl geliş sebebim maçlara gitmenin bedenin açısından tehlikeli olduğunu söylemekti fakat ben bunu yapamayacağım… Ben böyle bir aşk görmedim Sevenleri ayıramam… Burak gün geçtikçe kötüleşiyordu üstüne üstlük henüz uygun ilik de bulunamıyordu… Burak artık ümitsizce bekliyordu… Sıkıldığı bir gün uzun zaman sonra sokağa çıkmış geziyordur Genç Burak… Saat gece yarısını çoktan geçmiş ama eve dönmeye hiç niyeti yoktur… Tam bunları düşünürken sokağın kenarında bir şarapçı görür. Adam kaldırıma yıkılmış kalmıştır… Burak yanına gider. ---Amca iyimisin?? ----iyiyim evlat gayet iyiyim Adam 65-70 yaşlarında saç sakal birbirine karışmış bakımsız bir ihtiyar görünümdedir ancak bu adamda Burağı çeken bir şeyler vardır… Burak adamın yanına yaklaştığında aralarında koyu bir sohbet başlar… Burak sohbetin en sıcak yerinde adamın Beşiktaş atkısını fark eder Burak---Amcacım sen Beşiktaşlımısın… Adam—Aşığıyım evlat yoksa sende mi?? Burak’ın bu adama iyice kanı ısınmıştır… Burak bu adamın yanına neredeyse her gün uğrar olmuştur artık aralarında müthiş bir sevgi bağı oluşmuştur be sevgi bağının asıl nedenini ikisi de gayet iyi bilmektedirler ‘’BEŞİKTAŞâ€™â€™ Yine bir gün Genç Burak, amcanın barakasına gitmiş sohbet etmektedirler…Amcanın Beşiktaş için yaptıklarını duyduğunda Burak’ın gözünden yaşlar süzülür olmuştur…Nitekim adı Şeref olan bu yaşlı amca babasının ona ekmek alması için verdiği parayla babasından habersiz deplasmana gidebilecek kadar Beşiktaşlıdır… Burak--- Şeref amca ben ilik kanseriyim… uygun ilik bulunmazsa öleceğim… Ama biliyo musun benim asıl derdim bu değil… Beşiktaşımı yalnız komak var ya… Beni kimse anlamıyo bunun için hergün yanına geliyorum… Sevdamı birtek sen anlıyorsun Şeref Bey, Genç Burak’ın kanser olduğunu duyduğunda adeta şok olmuştur…---ölmeyeceksin oğlum… KARASEVDANIN maçlarını yine eskisi gibi izleyeceksin Burak bunun imkansız olduğunu biliyordur… Kendisini kurtaracak hiçbir gücün olmadığının farkında olmasına rağmen Amcaya bir şey söylemedi elini öpüp ayrılır oradan… Burak’ın durumu iyice ağırlaşmıştır…Kapı çalar gelen Doktor Atıf’tır---Müjde… Burak için uygun ilik bulundu hiç beklemeden ameliyata alalım…Burak’ın Anne ve babası sevinç çığlıkarı atarlar… Burak hemen o gün ameliyata girmiştir. Ameliyat’ı gayet başarılı geçmiştir. İlik Vicuduna uyum sağlamıştır… Hemen bir haftada dikişleri bile alınmıştır… Burak hayata dönmenin mutluluğunu yaşarken aklını için için kemiren o soru yine bilinç üstüne çıkmıştır; BU İLİĞİ ONA KİM VERMİŞTİ… Genç Burak Hastahaneden taburcu olur olmaz Şeref Amcanın barakasının yolunu tutar… ona bir de hediyesi vardır… O söylemişti hayata döneceğini peki ama nereden bilmişti?? Ona 100. yılın nostalji formalarından almıştır Burak. Barakadan içeri girdiğinde onu bulamamıştır… Tam o sırada Cep telefonu çalar arayan babasıdır…--- Burak hemen hastahaneye gel sanırım sana İliğini vereni bulduk Burak heyecanla Hastahaneye koşar. Onu Doktor Atıf Bey karşılar… Doktor---Sana ilik veren hiç tanımadağım yaşlı bir amcaydı… Nasıl olduysa iliği senle uyum sağladı… Ona ameliyata almamız çok riskliydi… Çünkü çok yaşlıydı masada kalma ihtimali çok yüksekti… Ama o senin çok yakının gibiydi. Ölümü göze alarak girdi ameliyata ve maalesef onu kaybettik… ama verdiği ilikle seni yaşatıyor… Hımm unutmadan sana bir de not bırakmıştı Burak notu açıp okumaya başladı notta şunlar yazılıydı; HAYDİ KOŞ MABEDİMİZE… SANA SÖYLEMİŞTİM ÖLMEYECEKSİN… BEN YETERİ KADAR YAŞAMIŞTIM ZATEN… KOŞ KAPALIYA BENİM İÇİN DE HAYKIR AŞKIMIZI…BENİ SAKIN DÜŞÜNME BEN KARIM ÇOCUĞUMUN YANINDA ÇOK MUTLUYUM BURADAN BİR KARTAL GİBİ İZLEYECEĞİM BEŞİKTAŞIMI…PEKİ ŞUNU MERAK EDİYORSUN DEĞİL Mİ?? HİÇ TANIMADIĞIM BİRİ UĞRUNA NASIL CANIMI VERDİM…BEŞİKTAŞLI OLMAN YETERDİ BENİM İÇİN… SENDE O ATEŞİ GÖRDÜM…SANA VASİYETİM OLSUN EVLAT BEŞİKTAŞIMIZI YALNIZ BIRAKMA Doktor atıf başta olmak üzere herkes hıçkıra hıçkıra ağlıyordur şimdi…nasıl bir aşk bu…Burak kağıdın en altına iliştirilmiş notu gördüğünde artık göz yaşlarına boğulmuştur notun hemen altında aynen şu yazıyordur; BİZDE AŞK BÖYLEDİR
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#37 |
|
Sunucu Sahibi
|
Çarşı Sensiz Geçen Her Geceye Karşı
Üzerimde puslu bir gecenin ardı. Nerde olduğumun farkında değil gibiyim. Odamı kuşatan SİYAH-BEYAZ posterler,içilmiş sigaralar, gazete küpürleri ve en önemlisi yokluğun. Bir haftanın 6 akşamı senden uzak bu bedenle mücadeleler içindeyim. Elimden gelse saatleri veto edeceğim, elimden gelse günleri yerle bir edeceğim, elimden gelse BEŞİKTAŞ hariç bu kentin ipini birer birer çekeceğim. Yokluğun sessiz oluyor dilimde,varlığın yanardağının alevi gibi yakıcı,sokak lambaları daha sönük, yollar daha çok sessiz sensizliklerde. Bir matem havası bürüyor sanki sen olmadığın zamanlarda bu yürekleri. Ve insan daha az verimli olabiliyor senin yokluğunda ve daha az gülebiliyor sensiz akşamlarda. Karanlık iyice kendini gösteriyor bu semte. Yine bir geceyi atlatmanın ve sana bir gece daha yaklaşmanın sevincini yaşamaktayım. Bir sigara daha yakıyorum, içime çektiğim ilk nefeste sanki seni çekiyorum ciğerlerime. Az kalmanın mücadelesini veriyorum yeryüzünde görünen bedenimle. Polis sirenleri karışıyor gecelere, ardından silah sesleri.Hiç birşey dikkatimi dağıtamıyor; aklımda, fikrimde,canımda,kanımda,hücrelerimin her birinde sen. Ve yağmurlar karışıyor sensiz geceye.Keşke diyorum SİYAH-BEYAZ damlalar yağsa üzerime. Ve gece benden bıkmışcasına, sanki halimi görüpte acırmışcasına gündüzün esintilerine dönmeye başlıyor.Gün aydınlanıyor, aydınlanmaya çalışıyor ve yine bir gündüzle beraber gelecek geceyi düşünüyorum şimdiden. Ve BEŞİKTAŞ'ı düşünüyorum yurdumun her yerinden. Olsada İNÖNÜ Semt, Yazsalar Kimliğime Olsada İNÖNÜ Başkent, Dünya Görse Gözüyle Ölürsem Toprağım Bol Olsun Ölürsem toprağım İNÖNÜ'den Bir Parça Olsun
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#38 |
|
Sunucu Sahibi
|
Herseye katlandik da senden uzak olmak koyuyor adama...
Gece yatmadan önce yarin saat kacta en SEREFli stada girerim hesabi yapamamak koyuyor,Formayi geceden hazirlayamamak...Ertesi günün heyecani icimizde olsada yanina varamamak varya...Sabah SENIN askinla uyansakta yaninda olamayacagimizi bilmek... Kazan'da oturup SENI konusamamak var birde... Gittikce cogalan kalabaliga bakip bir bira ismarlayamamak yanimdaki arkadasima... BESIKTASIM BENIM diye haykirirken BAGIRMA OGLUM MACA SAKLA diye uyarilmamak... Sonra stada dogru yürüyememek varya... Sag tarafimda stada dogru uzanan Ata'min cakmak gözlerini üstümüzde hissedememek.. Mabedi görememek ve gözlerimizin dolmamasi... Aglamakta özlenir mi ?demeyin... ASK icin ölmeyi özlemedik mi? Tribünde yerlerimizi aldigimizda cimlerinin kokusunu icimize cekememek varya...Kartal yüreklileri tribüne cagiramamak her futbolcuda bir Hakki, bir Sükrü,bir Seref, bir Hüseyin arayamamak...Santrayla üclüde cosamamak yumrugunu sikmak ah orda olamamak var ya.... 90 dakika futbolcudan daha cok terleyememek, mac sonu semte dönememek ve maci konusamamak... Sampiyonda kokorec yiyememek. Herseye dayaniyoruzda... SENDEN AYRI OLMAK VARYA... DEGERINI BILIN..... "Remzin Kartallar Gibi Manileri Yen Aş, Layıktır Bu Vasıflar Sana Ey Şanlı BEŞİKTAŞ!"
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#39 |
|
Sunucu Sahibi
|
2 Renktir Seni Sevmek Aslolan Hayatsa HAYATTA Beşiktaş'tır ..!
2 Renktir Seni Sevmek Aslolan Hayatsa HAYATTA Beşiktaş'tır ..! her beyaz günün 'bam baska' parıltısı.. her siyah günün en parlak beyazı.. öyle bi'sevdadır ki bu anlatıLamaz, anlanamaz.. iliklerimize kadar islenmis ! öyle bi'umuttur ki bu tarifi imkansız.. beyazında kaybolan ! bir isyandır ki BEŞİKTAŞ'ım, kücücük kalbimize sıgmayacak sekilde kazınmıs ..! sevmeyi gecmisiz, varsın elalem seve dursun.. biz yasıyoruz ..! biz farklıyız.. biz yaşıyoruz, yaşatıyoruz ! biz farklıyız.. biz saf birkara sevdanın, en samimi delikanlılarıyız ! biz.. beşiktAŞIĞIYIZ ..! yokluk siyahsa, varlık beyazdır ! ben siyahsam, sen beyaz ! gözyaşım siyahsa, tebessümüm beyazdır ! hayat siyahsa, umut beyazdır ! gerçek siyahsa, hayaller beyazdır ! yok uLan yalnız ölmek ..! ter temiz, bem beyaz kefenimle, ruhumun siyah'ı bütünlesir.. YİNE SİYAH-BEYAZ ölürüz ..! velhasil.. aslolan hayatsa; hayat SİYAH-BEYAZ'dır ! ve bu nedenledir ki.. HAYATTA BEŞİKTAŞ'tır ...
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
|
26.09.21
|
#40 |
|
Sunucu Sahibi
|
*> çARŞI, Kapalının ortasında sıralanan bir grup değildir.
*> çARŞI bir ruhtur. çARŞI, New York'da metro trenine yazılmış siyah beyaz bir grafitidir. *> Prag'da duvara yazılmış bir yazıdır. *> Erzincan'da bir dağın yamacına yazılmış sevgidir. *> Adana'da bir rengi bozuk derneğin duvarlarına boyanmış "Siyah ve Beyazdır" *> Galatasaray Lisesi duvarına yazılmış "çARŞI ulan" işaretidir. *> Bir tiyatro sahnesinde hiç bir dekora uymadan sırtında taşınan kutsal BEŞİKTAŞ formasındadır çARŞI. *> Zonguldak'ta maden gÖçüğünden çıkarıldığında ilk nefesle sorulan "Maç kaç kaç?" sorusundadır çARŞI. *> Hakeme kızdığında "Satanist Hakem" diye bağırıp gündemi takip edenlerdir. *> ATATüRK'e dil uzatan dÖnemin milletvekili Hasan Mezarcıya "Hasan Mezarcı'ya kafam girsin" diyen tezahüratıyla Cumhuriyetin KEMALİST çizgisindeki duruşunun Ödünsüz sesidir. *> "Ezik Civcivlerin" yalakalıklarına "Tek adam, Atam" yada "Bir pankart da Verhaugen'e aç, Avrupa şampiyonu ol Fener" diyen zekadır. *> BEŞİKTAŞ aşkını pankartlarda, "Başka boyutların Tanrısı" diye ifade eden kalp dir *> Kaşınanı tesislerinde ziyaret eden yada ellerine verdikleri "Cobarde Gallina Ortega" pankartıyla maymun edenlerdir. *> Erkek adam renkli takım tutmaz" deyip alemi dut yemiş bülbüle çevirenlerdir. *> Işıklar sÖndüğü zaman tüm Fenerliler güzeldir" pankartıyla herkesi güldürenlerdir. *> "Bizim taraftarımız daha fazla" diye bÖbürlenenlere "En fazla sinek de bokun üzerinde olur" cevabını yapıştıranlardır. *> Futbolcusuna kızdığında "Aşkımız renklere, sizlere değil" diyen renk aşkıdır. *> 2 KM bayrak yapıp dünya rekoru kıran sevgidir; o bayrağın en arkasında hiç bırakmadan duran 72 yaşındaki teyzedir. *> Bükreş maçında televizyonların gÖsterdiği, o soğukta, ayakta boynunda Siyah Beyaz kaşkoluyla titreyerek Karakartallarini seyreden ninedir. *> Tribünde bir doktordur,işçidir,iş adamıdır,okuma-yazma bilmeyen bir sokak çocuğudur,profesÖrdür. Omuz omuza zıplayıp "Beşiktaşım benim biricik sevgilim" diye gÖzünde yaş, gırtlağını yırtan solcusudur, sağcısıdır, Ateistidir, hacısıdır, Müslümanıdır, Ermenisidir, Yahudisidir, Hristiyanıdır. *> Irak işgalinden Önce savaşa karşı duran yurtseverlerin yanındaki ruhtur. *> Mitinglerde "Beşiktaşliyiz, savaşa karşiyiz" tezahüratlarında, tribünde "Savaşa HAYIR", "Amerikan Sahinlerine karşı KARAKARTALLAR" pankartlarıyla tepkisini koyandır. *> Bir F16 burnuna yapılmış KARTALDIR. *> çARŞInın "A" sını, Anarşinin "A"sıyla yazan güce tapmayan isyankarlıktır. *> "Siyah-Beyaz, Ölüm-Yaşam" diyen felsefedir. *> Holiganlığı kahpelik, delikanlılığıda hayat felsefesi olarak benimseyenlerdir. *> Sevinmek için sevmeyendir, inadına inançla bağlı olandır. *> Nazım Hikmetin "Aslolan hayattır" ına, tribünlerin Hacı Babasıyla "Hayatta BEŞİKTAŞ" diye Ölümsüzleştirenlerdir. *> "çARŞI, MUSTAFA KEMAL ATATüRK hariç herkese, hatta kendine de karşı" diyen aykırılıktır. *> Tribüne boydan boya "Ölüm ne zaman ve nereden gelirse gelsin; mezarıma Siyah-Beyaz güller atılacaksa, mezar taşıma BEŞİKTAŞ yazılacaksa, bÖyle Ölüm hoşgelsin sefa gelsin..." yazan Ölümsüz sevgidir. *> çARŞI ruhu BEŞİKTAŞIN uslanmaz asi ruhudur, BEŞİKTAŞINI taparcasına seven çılgın aşığıdır
__________________
Cumhuriyet; düşüncesi hür, anlayışı hür, vicdanı hür nesiller ister. Mustafa Kemal ATATÜRK CadiForum™
|
|
|
Alıntı ile Cevapla
|
| Cevapla |
| Seçenekler | |
| Stil | |
|
|
1Beğeni(ler)
Bizimkisi Bir AŞK Hikayesi
Normal
